نظرات کاربران درباره کتاب نیم‌دانگ پیونگ‌یانگ

تموم شد کتاب و حقیقتا جذاب بود نویسنده دیدگاه های جدیدی رو درباره کره شمالی داد اینکه از عوامل اصلی وضعیت این کشور وجود تحریم هاست... تحریم های کمر شکن که واقعا بهشون آسیب زده درسته ما هم تحریم هستیم ولی از لحاظ آرمان ها و از لحاظ دین و آزادی های سیاسی و اجتماعی و فردی اصلا هیچ وجه اشتراکی نداریم که بخوایم ایران رو با کره شمالی مقایسه کنیم... و اساسا شهروند کره شمالی با شهروند ایرانی نمیتونه مقایسه بشه بخاطر تحریم که تنها مورد مشترک بین این دو هست... امیدوارم به زودی با ظهور امام زمان عج آزادی و عدالت و انسانیت همه جا برقرار بشه....

کتاب عالی.تقریبا همه کتابهای امیرخانی رو خوندم وبه نظرم ایشون سفرنامه نویس عالی هستن. قبل خوندن این کتاب حتما کتاب دختری با هفت اسم رو بخونید.

اولش که میخواستم بخونمش همش درگیر این بودم که نکنه با جهت گیری خاصی نوشته شده باشه...ولی با توجه به علاقه ای که نسبت به مردم بی گناه کره شمالی دارم نتونستم جلوی خودمو بگیرم و تا آخر خوندمش. به نظرم آقای امیرخانی جانب بی طرف بودن در نوشتن رو نگه داشته و به صورت ساده و روان یه سفرنامه جالب رو نوشته که واقعا انسان رو تحت تاثیر قرار میده. من به کسانی که خوندن سفرنامه و همچنین خوندن در مورد کره شمالی رو دوست دارن حتما خوندن نیم دانگ پیونگ یانگ رو توصیه میکنم.

یه کتاب عالی برای این که بفهمید ایران مثل کره ی شمالی هست یا نه ... . خیلی عالیه . درمورد تفکر ایشون هم بگم ... طبق متن همین کتاب یه پاشون این ور گسله ، یه پاشون اونور گسل .. یعنی چی ... یعنی نه انقلابی کامل هستن و نه ضد انقلاب ... . تفکر ایشون مابین این هاست در اصل می تونیم بگیم عضو اعتدالیون هستند برای همین می تونیم این کتاب رو یه کتابی بدونیم که بیطرفانه به مسائل کره حرف زده شده . (برای اطلاعات بیشتر به مصاحبه ی ایشون با ویرگول به نام《۸۸ درس‌های زیادی برای ما داشت - ویرگول》سربزنید

خیلی هیجان داشتم برای این کتاب، اونقد که وقتی منتشر شد سفارش آنلاین دادم و منتظر زمانی که برسه به شهرستان‌ها نموندم. ⬅️امتیازهایی که به کتاب دادم: ¶متن روان پنج از پنج به "نثر" امیرخانی ایراد نمیشه گرفت. ¶ جذابیت دو از پنج کتاب و تقریبا به بدبختی تموم کردم:) نمیدونم سرمای کره شمالی دامن خود امیرخانی رو گرفته بود، یا احیانا همراهانش در این سفر، مثل همراهانش در داستان سیستان و جانستان نبودن که اینهمه سردی رو منتقل کرد... ¶ تاثیرگذاری دو از پنج نکته متمایزی برای تحت تاثیر قرار دادن نداره. به نظرم ظرفیت مقاله شدن رو داره. ¶ مستند بودن پنج از پنج ______ نیم دانگ پیونگ یانگ کتاب آخر رضا امیرخانی هست و سفرنامه او به کشور کره شمالی. به قول خود نویسنده اسم سفر به کره شمالی رو شنیدن به اون اندازه وسوسه‌کننده هست که آدم بدون در نظر گرفتن شرایط بخواد بره😃 و همینجا هم تشکر میکنم از آقای امیرخانی که مخاطبانشون برای سفر به کره شمالی کافیه پول کتاب و پرداخت کنن، خدایتان اجر جزیل دهاد. برای اینکه دوستان کتاب رو بخونن یا نه، "مطمئن نیستم" رو انتخاب کردم. شاید بخواید وقتتون رو با چیزای بهتری پر کنید اما اگر امیرخانیسم دارید که بخونید دیگه ، پیش‌فرض بنده اینه که هر چیزی که ایشون مینویسه رو بخونم؛ حالا یا مثل جانستان و من او و نشت نشا چند بار میخونم یا مثل نیم دانگ پیونگ یانگ یه بار. اما، اندیشه‌هایی که لا به لای این کتاب مطرح شد برام قابل توجه و قابل تامل بود. مثلا مقایسه ایران با کره شمالی که توی بخشی از کتاب داشتن... درنهایت فکر میکنم توی سفر به خود آقای امیرخانی خو‌ش نگذشته😄 با سپاس‌های بیکران از طاقچه 🦋

اولین تجربه از این نویسنده و سفرنامه، من رو مجاب کرد که هم درمورد کره شمالی بیشتر تحقیق کنم، هم کتاب های دیگه این نویسنده رو بخونم. در مورد نظر دادن درباره خوندن یا نخوندن هر کتابی، همین جمله کافیه که بگیم اون کتاب ارزش خوندن داره یا ن؛ به نظر من این کتاب ارزش خوندن داشت...

سومین کتابی بود که از ایشون خوندم و شاید اولین سفرنامه ای که میخوندم! کره شمالی نه فقط برای ایشون که برای هر مسافر دیگه ای فکر میکنم هنوز مجهولات زیادی داره. دقیقا مطابق اسمش من و شمای خواننده مثل خود نویسنده، میتونیم از شش دانگِ کره شمالی فقط نیم دانگ از پیونگ یانگ ش رو بشناسیم... من این کتاب رو دوست داشتم و خوندنش رو توصیه میکنم، ولی شما اگر دنبال لحظات شدیدا ملتهب و پراز هیجان هستید شاید این کتاب خیلی براتون جالب نباشه ولی اگر واقعا قراره سفرنامه بخونیم، پس باید سفر رو هرجور ‌که بوده بشنویم. ولی ای کاش کیم میونگ چول تلفنش رو جواب میداد...

خدا رو شکر میکنم ک توی ایران بدنیا آمدم. واقعا تحمل شرایط توصیف شده توی کره شمالی خیلی سخت و دردناکه. سوال بزرگم شده اینکه الان تو این شرایط کرونایی چیکار دارن میکنن... اما بیشتر از هر چیزی دلم برای مردم کره میسوزه مردمی ک بنظرم ذاتا مطیع و منظم و مظلوم اند حکومت کاری کرده ک حتی تمایل ب ارتباط با جهان خارج هم ندارند...

همیشه دوست داشتم ببینم که در کره شمالی چه خبر هست؟ خصوصا زمانی که چند مدت پیش در ۷۵ امین سالگرد تاسیس حزب کارگر این کشور رهبرشان گفت ما یک کرونایی هم نداریم. پیش خودم می گفتم که مدیریت خوبی داره و این حرفهایی که براش در میارن واقعی نیست وگرنه نمیتوانست ۷۵ سال دوام بیاره وقتی که فهمیدم امیرخانی این کتاب رو نوشته گفتم حتما و حکما این کتاب میتونه دید منصفانه ای راجع به وضعیت کشور کره شمالی به من نشون بده. که همینطور هم شد. این کتاب به سوال انسان ایرانی پاسخ داده و تصویر منصفانه ای از انسان کره شمالی ارائه داده. با خوندنش حتما نکات زیادی رو یاد می گیرید.

کتاب از سفر نویسنده یکبار با گروه رسمی و یکبار بادو دوست روایت می‌کند برای من جذابیت کارهای قبل رو با توجه به کشور مقصد داشت و خوشحال شدم که بعد از رهش کتاب بهتری از ایشون دیدم اما جذاب ترین قسمت های کتاب برای من تحلیل ها و سوالاتی بود که برای مخاطب ایجاد می‌کرد خصوصا در بحث تحریم و مسائل نظامی مثلا به این سوال که ما چرا میتوانیم موشک نقطه زن اختراع کنیم و نه یک پراید به روز خیلی خوب پاسخ داده بود و جای تامل داشت در کل توصیه میکنم به خواندن

سفرنامه که اسپویل نداره اما باز هم "شاید خطر اسپویل" بعد از دختری با هفت اسم و آکواریوم‌های پیونگ یانگ سراغ این کتاب اومدم تا نکته‌های کتابهای قبلی رو با نیم دانگ پیونگ یانگ امیرخانی مطابقت بدم. اول اینکه امیرخانی به عنوان یک توریست وارد کره‌شمالی میشه و قطعا به قدر کسی که تو کره‌شمالی زندگی کرده، نمی‌تونه اطلاعات کسب کنه، پس هیچ کدوم از مطالبش ناقض گفته‌های فراریان کره شمالی نیست. دوم اینکه امیرخانی هر چقدر هم تلاش برای جمع‌آوری اطلاعات می‌کرد باز هم به در بسته می‌خورد چون همه‌ی بازدیدها برنامه‌ریزی شده بودند و حتما باید به همراه یک نماینده از طرف دولت کره‌ی شمالی انجام می‌گرفت. و مورد سوم هم اینکه اصلا مردم با مصاحبه‌ها همکاری نمی‌کردند. اما باز هم با کنجکاوی های بیش از اندازه و ذهن تحلیل‌گرش و پیچوندن مسئولین کره اطلاعات خیلی خوبی به دست آورده که در اکثر موارد تایید کننده‌ی گفته‌های فراریان کره شمالیه. در این کشور دسترسی به اینترنت وجود نداره‌. سطح رفاهی مردم بسیار پایینه. رهبرانشون مثل خدا هستن🙄 مثلا پشت کردن به مجسمه‌ی رهبران کره و گذاشتن وسیله‌ای روی عکس رهبران نوعی بی‌احترامی محسوب میشه. خبرچینی در کشور یک امر طبیعیه. مردم به هیچ عنوان با توریست‌ها هم کلام نمی‌شن. بعضی از امکاناتی که به ایرانی‌ها نشون می‌دن نمایشیه و امیرخانی با تیزهوشی متوجه این موضوع میشه. امکانات درمانی بسیار اولیه و سطح پایینه. مثلا بیمارستان نوساز پیونگ یانگ دستگاه MRI نداره. و موارد دیگه که اگر با گفته‌های فراریان کره شمالی مطابقت بدیم جور در می‌آید. البته اشکال کار امیرخانی اینجاست که مسبب تمام مشکلات کره‌ی شمالی رو تحریم‌ها می‌دونه و حرفی از شیوه‌ی حکومتی این کشور نمی‌زنه، در حالی که مقصر اصلی بدبختی مردم، علاوه‌بر تحریم‌ها نوع مملکت‌داری در کره شمالیه. موقعیتهای طنز سفرنامه تو اون فضای خاکستری و خفقان آور بسیار دلچسبه و به دل می‌شینه. امیرخانی از کل کره شمالی، پیونگ یانگ و تازه نیم دانگ و به نظر من حتی کمتر از نیم دانگش رو به ما نشون میده. اما با این حال از خوندنش لذت بردم و برام بسیار مفید بود و حتی به قدری برام جذاب بود که تو یه طرح افطار تا سحر ۹۰ درصدش رو خوندم.😅 با این‌ حال فقط به کسانی که سفرنامه دوستند یا علاقه‌ی زیادی به رضا امیرخانی دارند یا علاقه‌مند به بیشتر دانستن در مورد کره‌ شمالی‌اند، توصیه می‌کنم.

رضا امیرخانی در دو کتاب آخر افت نسبی داشته. رمان رهش که نسبت به مثلا من او یا قیدار عقبگردی تمام عیار است و من نمیدانم چطور جایزه جلال می برد. و این سفرنامه هم که سه هیچ از جانستان عقب است. البته در این یکی مقصر امیرخانی نیست، مقصر سوژه است. کشور خاکستری که نمیتوان حتی روایتش کرد. و با همه این احوالات امیرخانی در لیگ برتر بازی می کند و بقیه هنوز دسته دو اند یا نهایتا دسته یک. خواندن کتاب توصیه می شود برای یک آشنایی هرچند ناقص اما جذاب با حزب کارگر، با توتالیتر و با تحمیق ملت. توصیه: سفر اول تقریبا چیزی ندارد. پ ن: ای کاش از طاقچه خریده بودم. چاپی را ۵۰ چوق پیاده شدم.

به نظرم اطلاعات خیلی خوبی نسبت به وضع کره شمالی میده که البته کامل نیست ولی قابل قبوله. چون سفر سفرِ تلخی هست موقعیت های طنز کتاب خیلی به دل آدم میشینه و کنجکاوی های امیرخانی خیلی جذابیت داشت.بخش آخر کتاب خیلی استرسی و مهیج بود،خیلی چسبید. به نظرم نمیشه با جانستان کابلستان مقایسه اش کرد به قول خود آقای امیرخانی در سفر به کره شمالی شیرینی های سفر به افغانستان وجود نداشت.

کلا با نوشته ها آقای امیرخانی عشق میکنم با وجود تمام محدودیت ها تصویر خوبی از کره شمالی به ما میده در واقع همین محدودیتها تصویر سازه با ماجراجویی هاشون هیجان زده شدیم و گاها خوب خندیدیم

تقریبا کتاب های آقای امیرخانی دو دسته هستن یه دسته رمان های روان جذاب مثل من او ، قیدار و... یه دسته کتاب های مستند که یه مقداری دقت بیشتری میخواد مثل نفحات نفت ، نشت نشا و... این کتاب بعضی قسمت هاش نزدیک به دسته اوله بعضی قسمت هاشم نزدیک به دسته دوم درکل کتاب جذاب و آموزنده ای بود

خیلی قلم روان و جذابی داره و حقایق واقعا جالبی از کره‌ی شمالی نصیب آدم می‌کنه!

نسخه چاپی را خواندم. در یک کلام عالی بود. آن‌قدر برایم جذاب بود که کل سیصد صفحه را در کمتر از سه روز خواندم. البته خیلی هم تلاش کردم کم کم بخوانم تا بیشتر از کتاب لذت ببرم اما باز هم بیشتر از سه روز نشد.

از معدود سفرنامه هایی که به شدت دوستش داشتم متن جذاب و روان دیدگاه نسبتا منصفانه

بهتر هست کنار این کتاب ، کتاب هزار فرسنگ تا آزادی و دختری با هفت اسم رو هم بخونید، همه کتاب ها به نحوی تحت تاثیر نگرش سیاسی و اعتقادی نویسنده و مترجم واقع میشند ، بهتر هست خواننده عاقل باشه و هم اینکه آثار بیشتری بخونه. در کتاب نیم دانگ پیونگ یانگ وضعیت سیاه کره شمالی مربوط به تحریم ها و کشورهای دیگه میشه درحالی که دو کتاب دیگر وضعیت کشورشون رو مستقیما به حزب حاکم بر کره شمالی ربط میده. باید گفت که ما هیچ وقت مسائل خصوصی و بخش های پنهان خونه خودمون رو به مهمان نشون نمیدیم و کتاب نیم دانگ پیونگ یانگ با همین ذهنیت باید بخونید . هرچند که باز هم از اوضاع نابسامان همون مشهودات هم مشخص میشه که حقوق انسان ها واضحا در این کشور نقض میشه.

کتاب خوب و جالبی بود و شناخت خوبی از کشور کره شمالی به مخاطب نشون می ده ، البته نگاه آقای امیرخانی به کشور کره شمالی متفاوت تره با دیگر نویسندگان و خبرنگاران غربی که به این کشور سفر کردند ، یه جور ایدولوژی توش بود .