نظرات کاربران درباره کتاب سه شنبه ها با موری

این کتاب چیزهایی رو آموزش میده که باید بدونیم اما هیچ جای دیگه‌ای نمیتونیم این موضوعات رو به این صورت یاد بگیریم مگر با تجربه‌های زیاد و با گذر زمان من توصیه میکنم به هر سبکی علاقمند هستید و فارق از سن و جنسیت حتما این کتاب رو بخونید

خیلی خسته کننده

این کتاب کوتاه و نسبتا جذابی هست،فارغ از لذت بردن از کتاب یادآور نکات و درسهایی که میشه که اگر به یاد بیاریمشون قطعا خوشحالتر زندگی خواهیم کرد. پ ن:شخصیت موری شوارتز و جریانات کتاب واقعی هستند.

عالی بود بینظیرررررر

کتاب حس خوب شاگرد استادی میده از اون حس هایی که دوست داری در کنار یک استاد داشته باشی اما از اساتید ما که اغلب وقت ندارند آن هم از این وقت هایی که بشود دو کلام حرف خودمانی هم زد

یک کتاب عالی با روایتی به رنگ سبز زندگی💚⁦🕊️⁩

دقیقا ۶۵ درصد کتاب رو خوندم دیه نکشیدم تمومش کنم://

کتاب خیلی خوبی بود اموزنده بود واقعا

کتابی کامل و زیبا بود و به همه توصیه میکنم دیدگاه آدم رو از زندگی و مرگ تغییر میده

این داستان واقعی بود؟ خوبه آدم انقدر منطقی و احساساتی باشه به آدم میگه که احساساتش رو دریابه.

کتاب سه‌شنبه‌ها با موری اثری از میچ آلبوم نویسنده‌ی آمریکایی است. سه‌شنبه‌ها با موری از کتاب‌های پرفروش نیویورک تایمز است و فیلم آن نیز به کارگردانی میک جکسون ساخته‌ شده است. در سه شنبه‌ها با موری ما با یک داستان واقعی روبه‌رو هستیم. این کتاب روایتگر رابطه‌ی صمیمی شاگرد(میچ) و استادی میان‌سال(موری) است ، که استاد واپسین روزهای زندگی‌اش را می‌گذراند. موری به بیماری ALS مبتلاست، بیماریی که ذره ذره سلول‌ها و ماهیچه‌هایش را نابود می‌کند و جسم او را به مرز فلج شدن و از کار افتادگی می‌برد. داستان سه‌شنبه‌ها با موری از جایی شروع می‌شود که میچ پس از گذشت سال‌ها از دوران دانشجویی‌اش، استاد پیرش را در شرایط بیماری ملاقات می‌کند و همین باعث می‌شود آن‌ها قرار بگذارند هر سه‌شنبه برای یادگیری و صحبت با هم دیدار کنند. در این دیدارها میچ و موری درباره‌ی موضاعاتی به گفت‌و‌گو می‌پردازند؛موضوعاتی از قبیل:زندگی، دنیا، مرگ، ازدواج، بچه‌دار شدن، بخشش خود و دیگران، زیستن و چگونه زیستن و... این کتاب در عین غم‌انگیز بودن سرشار از امید است و به زیبایی به ما یاد می‌دهد حتی اگر مرگ نزدیک باشد، انسان می‌تواند با امید و نهراسیدن از مرگ تا لحظه‌ی آخر از زندگی‌اش لذت ببرد. به ما یاد می‌دهد برای ایجاد تغییر در زندگی هیچ‌وقت دیر نیست، به حرف‌های کسانی که دوستشان داریم توجه کنیم شاید آخرین بار باشد که در کنارمان هستند و... موری شخصیت دوست داشتنی دارد.او مثل اساتید دیگر سخت‌گیر نیست، در نهایت صمیمیت با شاگردانش برخورد می‌کند. موری انسانی واقع‌بین است و با این‌که مرگ به او نزدیک است و شرایط جسمانی مساعدی ندارد اما با صبر و نگاهی درست و منطقی به زندگی از تمام لحظه‌های آن لذت می‌برد. مخاطب با خواندن این کتاب از شخصیت موری و حرف‌هایش حس خوبی می‌گیرد. اگر به دنبال کتابی هستید که به شما دیدگاه متفاوت و تازه‌ای نسبت به زندگی بدهد، خواندن این کتاب کم حجم و خوش‌خوان می‌تواند گزینه‌ی خوبی باشد.

یه تلنگر بود برام و چه به موقع. دوستان پیشنهاد میکنم این فرصت رو به خودتون بدین و این کتاب رو بخونیدش. البته در مورد ترجمه نظری نمیدم. ساید ترجمه های بهتری پیدا کنید.

انقدر ها هم کتاب خفنی نیست و یک سری مطالب خیلی تکراری بودن ولی واسه یک بار خوندن بد نیست.

کتاب خوبی هست مثل یه تلنگر کوچیک میمونه که قدر زندگیمونو بدونیم و از اون لذت ببریم درسته از اون کتابهایی نیست که هی اتفاق های جالب بیوفته و احساساتمونو زیادی جریحه دار کنه ولی مطمئن باشین در عین سادگی نکات جذابی داره💙🍃

به نظرم کتابی که هر آدمی باید بخوانه.... شاید اولش جذاب نباشه ولی صبر کنید.... تا به جاهای جذابش هم برسید....

به نظرم کتاب جالبی نیومد. فقط دیالوگهایی بین دو نفر رد و بدل میشه که موضوعات کلیشه ای در مورد نیکی و گذشت و زندگی رو تکرار میکنه.تجربیات تکراری زندگی یه نفر رو مطرح کرده. چیز جدیدی برای ارائه نداشت.

کتاب خوبی بود نه چون چیز خیلی خاص یا متمایزی ارائه میداد بلکه چون چیزی ساده رو به شیوه‌ای زیبا بیان میکرد. کل کتاب حول این محور میچرخید که انسان بیشتر به اطرافیان و زندگی توجه کنه نه به دارایی‌ها و قدر داشته‌ها رو بیشتر بدونه. شخصیت موری برای من کمی افسانه‌ای جلوه میکرد. امیدوارم اگه موری‌ها تو زندگی واقعی وجود دارن باهاشون آشنا بشم.

روانشناسی زرد بود کاملا و واقعا کتاب حوصله سربری بود. درس های موری اصلا جالب نبودن و هیچ چیز خاصی برای گفتن نداشتن. حتی جملات قصارش هم خوب نبودن. جدا از این بخش که قرار بود آموزنده باشه بقیه بخشای کتاب سرگرم کننده هم نبودن.

نفس عمیقی کشید و بعد سخن همیشگی اش را تکرار کرد «یکدیگر را دوست بدارید، یا بمیرید.» میچ البوم اغلب وقتی کتابی با یک مرگ تموم میشه، ناراحت میشم و میگم که «پایان غم انگیزی داشت». اما کتاب‌های میچ البوم از همچین قاعده‌ای پیروی نمیکنن! موری انقدر از مرگ خوب گفت که من هیچگونه ناراحتی‌ای از مرگش در پایان داستان نداشتم. موری سعی میکنه از زندگی و مرگ دید درست تری به ما بده. همینطور که در آخرای کتاب میگه: «تا وقتی که بتوانیم یکدیگر را دوست بداریم، و احساس عشقی را که داشتیم به یاد آوریم، می‌توانیم بمیریم، بی‌آنکه واقعا از بین برویم. ... تو در قلب تمام کسانی که در زندگیت بر آنها تاثیر می‌گذاشتی و پرورششان می‌دادی، به زندگی ادامه خواهی داد.» پ.ن: نسخه چاپی‌ش رو خوندم و به خاطر همین مجبور شدم بریده‌هام رو هم کنار نظرم بنویسم.

خیلی تلخ بود