نظرات کاربران درباره کتاب برادران کارامازوف؛ جلد دوم

صورت کلی هنوز ترجمه ای از متن اصلی روسی صورت نگرفته (منظورم مترجم های نامداری مثل سروش حبیبی و آتش بر آب و خانم آهی) پس مجبور به مطالعه از روی نسخه های غیر روسی هستیم . چندین ترجمه پرفروش داره این اثر که بدون اینکه نظر شخصیم رو دخیل کنم سعی بر این دارم که واقعیت ترجمه هارو بگم: مشفق همدانی: ترجمه ای سنگین داره و ممکن برای خوانندگان امروزی مقداری اذیت کننده باشه .اما شاید کسی هم باشه که مشکلی با ترجمه اش نداشته باشه. صالح حسینی: ترجمه های اقای حسینی با اینکه ترجمه های خوبی هستن اما بازهم مشکل مشفق همدانی که مقداری سنگین هست رو داره و از کلمات سنگین و فراموش شده هم استفاده کرده .اکثرا خوانندگان امروزی مقداری اذیت میشن با این ترجمه ،اما ممکن برای بعضی راحت باشه . پرویز شهدی: ترجمه های جناب شهدی هم همیشه خوب بودن و اکثرا مخاطب مشکلی برای خوندنشون نداره و نثر تقریبا روان و خوبی دارن. احد علیقیان :ترجمه ای روان و مناسب برای مردمان امروزی هست. متن کتاب رو سنگین نکرده و تا اونجایی که تونسته راحت خوان کرده .(روان بودن ،نشان از بد ترجمه کردن نیست .بلکه استفاده از کلمات و.... هستن که قابل فهم تر اند) اگر نظر من رو بخوایید من خودم همیشه ترجمه های امروزی رو انتخاب میکنم چون فکر میکنم ارتباط گرفتن هم بسیار ساده تر و اصلا مناسب ادم های این نسل هستن . در بین ترجمه هایی که گفتم انتخاب خودم شهدی و علیقیان (بیشتر علیقیان) معیار من در ترجمه ها روان بودن و امروزی بودن اما در واقع ترجمه ی فاخر و آبکی نبودن(به اصطلاح ) هستن . اگر شما هم اینجورید پس دو شخص اخر ، انتخاب خوبی براتون هستن .اما اگر از این دست نیستید پس بین حسینی و همدانی انتخاب کنید ..انتخاب با شماست .

امروز تمومش کردم..فقط بگم دنیا و ذهنیتتون بعد از خوندن این کتاب شاهکار زیر و رو میشه. 5ستاره هم کمشه. داستایوفسکی از دنیای دیگه ای اومده.👌

این داستان شاهکار تکرار نشدنی داستایوفسکی بزرگ است. یک رمان بی نقص و جذاب. شخصیت هایی که نویسنده ی بزرگ روسیه خلق کرده است در دنیای ادبیات ماندگار شده اند. دیمیتری کارامازوف از آن شخصیت های جذابی‌ست که هیچ نویسنده ی دیگری نتوانسته اینقدر عمیق و دقیق خلقش کند. نقطه ی قوت همیشگی داستان های داستایوفسکی شخصیت های آنهاست ولی در برادران کارامازوف علاوه بر بی نقص بودن شخصیت پردازی با یک داستان قوی، منسجم و خوش پرداخت رو به رو هستیم. تحت هیچ شرایطی مطالعه‌ی این رمان را از دست ندهید🧡

بسیار دل پسند و ژرف. بسیار شورانگیز و گیرا و پر از نقد ب چیزهای مهم. سپاس تو را داستایوفسکی بزرگ کسی این کتابو نخونده باشه نمی تونه درک کنه داستایوفسکی کی بوده. جالبه این کتاب این تعداد دیدگاه داره بعد کتاب چرت جان بولتون اون همه و هرگز طاقچه نمیاد پیامک بده که این کتاب تخفیف خورده یا... بعد اون جماعت ک هرگز اینجور کتابهایی نخوندن گمان میکنن اون کتاب ۳۲ هزار تومن می ارزه و بسیار هم استادن در کتابخوانی.

انتظار داشتم بعد از حدود دو ماه وقتی که روی کتاب گذاشتم، یک ریویوی پر و پیمان بنویسم اما بیست و چهار ساعت و فکر کردم و نشد. میگن این کتاب شاهکار دایستایوفسکیه. من هم برادران کارامازوف رو دوست داشتم ولی نه به اندازه ی جنایت و مکافات برای همین هر چی تلاش می کنم نمی تونم بهش چهار ستاره بدم . برای من هنوز هم جنایت و مکافات در مقام شاهکار قرار داره. به نظرم بعضی از جاهای این کتاب خیلی کش دار بود؛ مثلا در دادگاه ماجرای میتیا بارها و بارها از زبان اشخاص گوناگون تکرار شد در حالی که خواننده حتی پیش از این هم کل ماجرا رو میدونست. البته که سخنرانی کردن و حرف زدن از هر چیزی و هر موضوعی، ویژگی ادبیات کلاسیک روسیه و به ویژه ویژگی کتاب های داستایوفکیه و من هم با آگاهی از این مورد بود که این کتاب رو آغاز کردم اما برادران کارامازوف دیگه زیادی کش دار بود. به نظرم می رسید که بعضی از شخصیت ها (مثل ایلیوشا) کاملا اضافه بودند و اگر حذفشون هم بکنیم هیچ اتفاقی نمی افته. ایلیوشا نه مثل سالک زوسیما سخن خاصی میگه و نه مثل اسمردیاکف نقش خاصی داره فقط برای اینه که ویژگی های قهرمانانه ی آلیوشا رو به رخ مخاطب بکشه که البته به نظرم آلیوشا چندان هم قهرمان از آب درنیامده. اگر در مقدمه نخوانده بودم که داستایوفسکی او رو قهرمان کتابش میدونسته، امکان نداشت این رو بفهمم. با همه ی این ها، نمیشه منکر جذابیت کتاب ( به ویژه در یک سوم پایانی) شد. اگر با ادبیات روسیه و اطناب های داستایوفسکی آشنا هستید، حتما برادران کارامازوف رو بخوانید اما هیچوقت با این کتاب وارد ادبیات روسیه نشید چون قطعا براتون حوصله سربر خواهد شد. پ.ن: به نظرم جذابت ترین شخصیت این کتاب ایوان بود. عقاید و افکارش در اون زمان و میان سالک زوسیماها و آلیوشا ها واقعا جالب و قابل تامل بود.

یک رمان کلاسیک با فضا و محتوایی متفاوت. داستایوفسکی در این آخرین رمان خود به عقاید مردمان روسیه و داستان زندگی معمولی‌ترین اقشار آن پرداخته است. دغدغه‌های ذهنی خود را درباره ایمان، کشورش، آینده روسیه و حتی مسائل روانشناسی در قالب داستان و شخصیت‌های مختلف که با ظرافت طراحی شده‌اند، به شکلی هنرمندانه بیان کرده و خواندن این رمان را برای طیف‌های مختلف مخاطبان ارزشمند نموده است.

من از تخیل نویسنده واقعا حیرت زده شدم؛ بعضی ماجراها رو که می‌خوندم با خودم فکر میکردم چطور داستایوفسکی تونست این اتفاقات رو بهم مرتبط کنه! داستان خیلی قویه ولی متوجه نشدم چه اتفاقی بین رز و ایوان افتاد!؟ انگار این موضوع جا افتاد یا شایدم من جا انداختم! البته همون‌طور که میدونید این کتاب آخرین اثر داستایوفسکی هست و قصد داشته ادامش بده که عمرش به پایان میرسه. احتمالا به همین خاطر در اون مورد توضیحی داده نشده، همینطور قرار بود راوی در مورد رابطه خانم خوخلاکوف و اون مرده که اسمش یادم نیست توضیحاتی بده و همچنین سرانجام رابطه آلیوشا و رز هم مشخص نشد، فرار میتیا و گروچنکا و زنده موندن یا مرگ ایوان هم مبهم باقی موند ولی با این وجود داستان جذاب و تأثیرگذاری بود. مهم ترین نکته این داستان از نظر من تفاوت ظاهر و باطن آدم ها هست؛ اینکه ما از روی ظاهر دیگران رو قضاوت میکنیم و چه بسا حکم تبعید با اعمال شاقه هم واسشون صادر می کنیم ولی نمیدونیم اون ها برعکس چیزی که فکر میکنیم انسان های شرافتمندی هستند و ما گاهی با قضاوت اشتباهمون زندگیشون رو نابود میکنیم و یا برعکس زندگی خودمون نابود میشه! می‌دونم اسپویل کردم عذر من رو بپذیرید 😁

واقعا شاهکاری بود در کل این کتاب در خور اسم داستایوسکی من جلد اول رو بیشتر دوست داشتم شاید به این خاطر که زیاده گویی کمتری داشت ولی در کل کتاب بسیار خوبی هستش و به خوبی درگیر اتفاق های داستان قرار میگیرید ممنون از طاقچه بابت این کتاب ارزشمند

کتاب جالب و قشنگی بودو داستان جذابی داشت.

داستایووسکی نویسنده کتاب‌های پیچیده اما روان هست،و آن چنان می‌شود با تمام شخصیت‌ها احساس نزدیکی کرد که انگار بخشی از خود ما به رشته تحریر در آمده. برادران کارامازوف را پیشنهاد می‌کنم و فکر می‌کنم اگر کسی در صدد یافتن رمانی بی‌مانند باشد،آثار این نویسنده با همین ترجمه آقای شهدی،تجربه ای از کتابخوانیِ دلچسب و شیرین است.

باید توجه داشت با فوت داستایوفسکی این کتاب به پایان نرسید ولی همچنان جالب و ستودنی هست✨ با اینکه یکی از شاهکارهای مطرح در کل دنیا هست اما هر فردی نمی تونه باهاش ارتباط برقرار کنه توصیفات زیاد از حد و طولانی شدن داستان،برای بعضی ها خسته کننده هست🙂

سالهای درازی‌ست که کتاب می‌خوانم. مدتها بود که می‌خواستم برادران کارامازوف را بخوانم. وقتی جلد اول را می‌خواندم و به میانه کتاب رسیده بودم، کاملا از خواندن دست کشیدم. بخش گفتگوی ایوان و آلیوشا درباره شیطان و بعد مکالمات شیطان و .... . اما بعد از یکماه از کنار گذاشتن کتاب (به دلیل نامفهوم بودن همون بخش که ذکر کردم) تصمیم گرفتم یک نقد و بررسی از این کتاب بخوانم. شاید ذهنم را بازتر کند. وقتی این کار را انجام دادم، با ذوق و شوق ادامه کتاب را از سر گرفتم. هرچند شاید بهتر بود که کتاب مرا درگیر کند تا خودم نقاط تاریک و پیچیده کتاب را درک کنم. اما من از مهندسی معکوس! استفاده کردم و گره ذهنی‌ام باز شد. شاید گاهی این که عظمت یک کتاب را درک نمی‌کنیم مانع مطالعه اون بشه. ولی من فکر می‌کنم هیچ کتابی از هیچ نویسندۀ ارزشمندی بی‌جهت بزرگ نشده و قطعا ارزش یک (یا چند بار) مطالعه را دارد. جلد اول دو بخشش گزافه‌گویی داشت... گردهمایی خانواده کارامازوف با سالک زوسیما...و بخش مذکور (صحبتهای ایوان و آلیوشا درباره شعرش ...) جلد دوم فقط بخش دادگاه و سخنرانی دادستان. تغییراتی که در شخصیتِ کاراکترهای رمان در جلد دوم نسبت به جلد اول مشاهده شد به نظر من، به عمد توسط نویسنده ایجاد شده تا به مخاطبان بفهماند که همۀ انسان‌ها شخصیت‌هایی چند لایه دارند. مثلا گروچنکا که در جلد اول زنی بدنام و بی‌آبرو معرفی شده بود در جلد دوم به زوایای دیگر شخصیتش پرداخته شد و ما شاهد خصوصیات اخلاقی و انسانی و پایبندی‌های اخلاقی او و دلایل آن سبک زندگی‌اش بودیم. یا خصوصیات متفاوت و گهگاه متناقض در شخصیت ایوان و دیمیتری... تنها نقطۀ نازیبای داستان از دیدگاه من، حضور نویسنده به عنوان راوی در شهر بود که نحوه روایت را در برخی از قسمت‌های داستان برایم غیرقابل قبول کرده بود و کمی توی ذوق می‌زد و بهتر بود به جای آن از زاویۀ دید دانای کل استفاده می‌شد، نه راوی به عنوان دانای کل. همچنین خانواده سروان و پسربچه‌ها هرچند برای من جذابیت نداشت‌ اما شاید هدف نویسنده از خلق این شخصیت‌ها و قصۀ مربوط به آن‌ها، اشاره‌ای به مردمانی است که در جهان امروزی زیر پای قدرتمندان له شده اند و کمتر دیده شده‌اند و هرگز به حقوق خود دست نیافته‌اند و همواره در حسرت زندگی توام با عزت و احترامند؛ همان‌ها که قرار است روزگاری دردهای مشترکشان، مایۀ اتحاد و خودباوری قشر ضعیف در جامعه شود تا دنیایی عاری از خشونت و بی‌رحمی و زشتی همراه با برابری و مهربانی و انسانیت خلق کنند. در مجموع قصۀ کتاب، شخصیت‌پردازی، سیر منطقی حوادث داستان، فراز و فرود و تعلیق‌ها، فضاسازی‌ها، نمایاندن عقاید مذهبی و تفکرات گوناگون در جامعه، نمایش ریا و زشتی و دروغ و حرص و شهوت در اقشار به ظاهر مذهبی اما بی‌ایمان، همه و همه فوق‌العاده بود و همین برای شاهکار بودنِ یک کتاب کفایت می‌کند...

همین الان کتاب رو تموم کردم داستایسفکی واقعا بلده به جملات بدیهی معنی بزرگی بده از زندگی نهراسید! چه قدر شیرین و زیباست موقعی که آدم کار نیکو انجام داده است.

حتی بهتر از جلد اول.شاهکار داستایفسکی.اصلا شک نکنید راجب خرید این دو جلدی

داستایوفسکی بزرگ داستایوفسکی بزرگ بزرگ بزرگ واقعا چگونه میشه یه انسان در دنیای مادی میزیسته انقدر زیبا انقدر پر کشش در عین سادگی ولی پیچیده یه داستانی رو بیان کنه که همه چی در اون وجود داره و همه نوع تفکری رو جذب خودش کنه چگونه همه شخصیت هارو انقد زیبا همه پیچیده گی هارو انقد ماهرانه ساده ش کرد و یکی از زیباترین مهارت های این نویسنده اهمیت دادن زیاد به اخلاقیات در عین سادگی و اینکه قطعا شخصیت تندخو با قلبی پاک و دوس داشتنی میتیا کارمازوف رو هیچ وقت فراموش نخواهم کرد در مقابل داستایوفسکی و قلمش فقط میشه ایستاده کف زد🌱

گرچه عقاید نویسنده که در آخر کتاب در قالب دفاعیات وکیل مدافع دیمیتری به زبان می‌آید قابل توجه و تأمل است اما نقطه ضعف هایی هم در طول مطالعه کتاب به چشم میخورد که نمیتوان آن ها را نادیده گرفت. . خط داستانی و کاراکتر سازی در جلد اول به خوبی پیش رفت اما در این جلد همه آنچه که نویسنده طراحی و ساخته بود ، ذره ذره به تخریب آن دست زد. و با تغییر سبک داستان در جلد دوم تلاش میکند به حوزه کتاب های جنایی_پلیسی نیز وارد شود اما این تلاش کاملا موفقیت آمیز نبود و ایراداتی به آن وارد است[که از اشاره به آن چشم میپوشم]. و در آخر ورود غیر منتظره نویسنده به عنوان راوی که شاهد ماجرا در شهر است اخرین میخ تابوت این اثر بود.( که علت این کار را همانی میدانم که داستایوفسکی در اتمام اثار خود استفاده میکند ، شروع به توضیح و تفسیر برای پوشاندن نقطه ضعف های داستان و متن و القای مستقیم نیت و هدف خود در داستان که داستان پردازی ضعیف وی او را مجبور به این کار میکند) . کاراکتر ها را به شکل عجیبی چرخاند. لغزش شخصیت ها ، خود گمگشتگی لحظه ای ، اشتباه رفتاری و شخصت هایی خاکستری داشتن خوب است اما چرخش های بنیادین شخصیتی و تناقض رفتاری و عقیدتی اشتباه فاحش نویسنده به حساب می‌آید. . . 🟥کاراکتر گروچنکا که کل داستان شخصیت فاحشه و خبیث داستان بود به یک باره تبدیل به کسی شد حتی اجازه دست زدن کسی را به خودش نمیدهد و به یک باره عاشق کسی میشود که از اون تنفر داشت . . 🟥کاراکتر دیمیتری که شخصیتی احمق و تندخو بود ناگهان به ادم شریف و مظلومی تبدیل شد که دیگران او را درک نمیکنند و شرافتش را نادیده میگیرند. . . 🟥کاراکتر ایوان که در جلد اول اهمیتی برای پدر و برادرش قائل نبود در جلد دوم قاتل پدر فاسدش را هیولا مینامد و شدیدا درگیر عذاب وجدان میشود و او که زنده و مرده پدرش برایش اهمیتی نداشت شدیدا به دنبال پیدا کردن قاتل در همه جا جستجو میکند و در نهایت سعی در نجات برادرش از زندان دارد . . . 🟥استفاده از کاراکتر شیطان میتوانست نقطه عطف کل کتاب بشود اما به شیوه ای بسیار ضعیف این ایده به سطحی ترین شکل ممکن از بین رفت . . . 🟩 غیر خطی بودن روایت داستان ، سخنان سالک زوسیما ، دفاعیات وکیل مدافع دیمیتری در فصل اخر و ماجرای بچه ها (جلد اول ، نه جلد دوم) ، و برخی جملات و زاویه دید های نویسنده که در متن شاهد آن خواهیم بود جز نکات مثبت کتاب است . . گاهی ضعف های شخصیت پردازی و داستان به قدری زیاد است که نویسنده هم از آن مطلع است و با توضیحات زیاد ملال آور سعی در القای نیت خود دارد . . . به طور کلی فئودور داستایوفسکی در ایده و سخنرانی بسیار خوب اما در اجرای صحیح ایده خود ، پایان بندی داستان و شخصیت پردازی کتب خود بسیار ضعیف عمل میکند.

من از نشر دیگه ای که این کتاب رو دو جلدی داده بود حدود 300 صفحه خوندم ولی بازم گیج و گم بودم دیگه کتاب رو کنار گذاشتم

ترجمه‌ی پرویز شهدی ر‌ا بیش از سایر ترجمه‌ها پسندیدم.

بنظرم بی نظیر بود.. چیزی ندارم بگمم

مثل جلد اول بسیار عالی، خیلی دوست داشتم.