نظرات کاربران درباره کتاب رساله درباره نادر فارابی

17 تجربه گرایی یک چیز است، توجیه کم کاریتان با تجربه گرایی یک چیز دیگر، نمیدانم چه لزومی داشته مستور یک خطِ روایت را که میشد در یک داستان کوتاه جمع و جورش کرد و تاثیرش هم شاید حتی بهتر در می آمد، به یک داستان بلند تبدیل کند که حالا سعی هم شده در قالب یک رساله در بیاید. کلا به نظرم هجو است. به غیر از فرم رساله (که البته نمیدانم فرم رساله چگونه است و اینکه اصلا مستور در حدود فرمش حرکت کرده یا فقط تظاهر است) و راوی خشک و سنگ شده اش، چیِ این داستان آشنا نیست؟ حقیقتا آنقدر زود تمام شد و آنقدر برایم ارزش نداشت که بنشینم با دقت بخوانمش و آنقدر ملال آور بود که هی بخواهم برسم به تهش، که اصلا نمیتوانم بنشینم راجع به اش درست حسابی حرف بزنم، بسنده میکنم به حسم، که اگر پست های قبلی را خوانده باشید لابد میدانید از حس و احساسات بی پایه و اساس متنفرم، اما الان هیچ دستمایه ی دیگری ندارم، یعنی داستان مرا به فکر وا نداشته! فقط میز شدن را یادم است. یک استعاره و نماد نشبتا خوب که در ذهنم مانده، ولی فقط مانده، بی هیچ کارکردی. الباقی اش بی حسی است و ملال، که همین هم میتواند به جای خودش به کار بیاید.

کتابه خوبی بود،ویژگی های خاصی داشت،مثلا طرز نوشتارش که بیشتر شبیه به بیوگرافی پراکنده در مورد یه آدم عجیب و خاص با زندگیی سخت و اخلاق های جالب بود،پایانش هم خب آدمو شدیدا به فکر وا میداره،خوندش خالی از لطف نیست.یاعلی🌼

نوشته های مصطفی مستور همیشه لذت بخش بودن... این کتابش مرموزی شیرینی داشت.. خیلی دوسش داشتم

انگار داستانی می‌خواندم که تلاش میکرده از روی دست هاینریش بل بنویسد. روایت نگاه غریب یک آدم به زندگی با سویه‌ای تحقیقی و از لابلای نوشته های خودش و نگاه دیگران گرچه در نهایت به همان روایت های ساده برای حل مساله در داستانهای مستور فروکاسته شد، اما شاید تلاشی دانسته شود از مستور برای نوآوری در سبک و برقراری ارتباط بین نوشته هایش، اسماعیل فصیح وار. آخرش شاید حسی خوب و معمولی داشته باشیم، مخصوصا اگر تجربه پردازش شخصیتهای هاینریش بل را از سر گذرانده باشیم

این کتاب عجیب ترین وجوه ذهنی یک آدم رو به صورت گزینش شده به مخاطبش نشون میداد گاهی اینقدر احساس نزدیکی با نوشته ها و افکار داخل کتاب داشتم که حس میکردم یه نفر دزدکی تمامی محتویات ذهنم رو روی کاغذ آورده نادر فارابی بخش پنهانی از وجود من بود که میل به فرار و فراموشی داره گاهی با خودم میگم شاید توی خیابون بی تفاوت و بی خبر از کنار هزاران نادر فارابی عبور کردم

از نویسنده انتظار بیشتری داشتم ولی بیوگرافی نادر رو دوست داشتم. و یه سوال نادر از کجا نگار رو شناخت که توی رستوران بخواد با نگار رابطه برقرار کنه؟