نظرات کاربران درباره کتاب جنگ چهره زنانه ندارد

همین اولش بگم که این کتاب داستان و رمان نیست! ولی پر از آدمایی‌ هست که قراره برامون داستان خودشون رو تعریف کنن، جنگ جهانی دوم از دید زنان و دختران روس؛ زاویه دیدی که به ندرت روایت و پرداخته شده. روایت‌هایی که خانم الکسیویچ از وقایع و حوادث می‌نویسه، دقیق، واقعی و خوندنیه. اگر کتابی که درباره‌ی حادثه‌ی چرنوبیل نوشتن رو هم خونده باشید، سبک ایشون براتون آشناست. این کتاب هم دقیقا به همون سبک نوشته شده، روایت‌های واقعی از آدم‌های واقعی درباره‌ی حوادث واقعی (و معمولا به شدت تلخ). شما صدای آدم‌ها رو توی کتاب می‌شنوید، انگار که خودشون روبروی شما نشسته باشن و براتون حرف بزنن. وقایع کتاب به شدت تلخه‌؛ جنگ جهانی دوم، روسیه، از نگاه خانم‌ها؛ متفاوت‌تر از تمام روایت‌هایی که درباره‌ی جنگ دیدیم و خوندیم و شنیدیم. کتاب رو توصیه می‌کنم، اما نه به همه! باید تحمل خوندن و شنیدن واقعیت‌های تلخ و جزئیات‌شون رو داشته باشید، اون هم برای صفحات پرشمار! اگر مخاطب ژانر جنگی و سریال‌هایی مثل جوخه برادران، فیلم‌هایی مثل نجات سرباز رایان و... هستید، احتمالا این کتاب رو دوست خواهید داشت.

این کتاب رو به صورت چاپی مطالعه کردم، به عنوان یک کتابخوار که کتاب های ۷۰۰،۸۰۰ صفحه ای رو در پنج ، شش روز تمام میکنم باید اعتراف کنم هضم این کتاب به علت حقایق تکان دهنده و تلخش برام خیلی سخت بود ، تصمیم گرفتم روزی فقط ۷،۸ صفحه مطالعش کنم.با این کتاب بارها بغضم گرفت و واقعا روح و روانم رو تکان داد، داخل یه سیاره ی ناچیز در کهکشان هستیم و پوست همدیگه رو کندیم ، ۳ هزار ساله بهم رحم نمیکنیم، جنگ پشت جنگ و جنایت پشت جنایت... اونوقت آقایون در ناسا و سازمان های فضایی دنبال یافتن حیات در سیارات دیگه هستند، اول به جای اینکارا باید یاد بگیریم مثل انسان رو کره زمین زندگی کنیم و به خودمون و سیارمون احترام بگذاریم بعد دنبال جستجو و تحقیق در سیارات دیگه باشیم... امیدوارم بشر هیچوقت به صورت گسترده پاش به سیارات دیگه باز نشه چون اونجا هم فساد و ویرانی بار میاره ...به قول برنارد شاو: حالا که یاد گرفتیم مثل پرنده در آسمان پرواز کنیم و مثل ماهی در دریا شنا کنیم فقط یک چیز مانده که یاد بگیریم : اینکه مثل انسان روی زمین زندگی کنیم ...

هر توصیفی رو که تا به الان از جنگ شنیدید و یا هر فیلمی رو که دیدید بریزید دور! همه ی اونا روایت های مردانه ای از جنگ هستن که فقط از آمار و ارقام و تجهیزات و قهرمانی ها حرف میزنن. اگه میخواید حقیقت، تلخی و سیاهی جنگ ها رو ببینید، باید یه روایت زنانه از تاریخ جنگ ها بشنوید. روایتی که هرگز تا به امروز نشنیدید. این کتاب یه کتاب مستنده و گفتگوهای زنان شرکت کننده در جنگ جهانی دوم از زبان خودشونه. زنانی که به عنوان پزشک، پرستار، تک تیرانداز، مسلسل چی، پارتیزان، فرمانده،سرباز، مکانیک، راننده، خلبان، نیروی دریایی،مین روب، خبرچین، راننده ی قطار، پل ساز، آشپز، لباس شور و .... در جنگ حضور داشتن. زنانی که از خانواده هاشون گذشتن، بچه هاشون رو قربانی کردن، تلخی ها و سختی های جنگ رو به چشم دیدن، اسیر و شکنجه شدن و ... و از طرف دیگه بعد از جنگ از زندگی عادی محروم شدن چون هیچکس حاضر به ازدواج با اون ها نبود، زنان دیگه به چشم بدی بهشون نگاه میکردن، از جامعه طرد میشدن ، احساسات زنانه ی درونشون از بین رفته بود و ... این کتاب واقعا فوق العادست. به شدت تلخ و دردناک و تکان دهنده. تا این کتاب رو نخونید، هرگز از حقیقت جنگ هایی که سراسر دنیا رخ میده مطلع نخواهید شد. به شدت این کتابو بهتون توصیه میکنم.

مدتها بود دلم میخواست این کتاب و صداهایی از چرنوبیل رو بخونم اما متاسفانه توی کتابخونه‌ای که عضو بودم، موجود نبود، هر دو رو توی این دوران قرنطینه خوندم، هر دو پر از درد و رنج، اما واقعیت محض، واقعیتهای تلخی که یه زمان، مردم یک کشور لمس و حسش کردن. موضوع کتاب درباره حوادث و اتفاقهای واقعی جنگ جهانی دوم از دیدگاه و روایت خانومهایی هست ک در صحنه جنگ حضور داشتن و با همه وجود اون اتفاقهای تلخ رو حس و لمس کردن، این کتاب وقایع تلخِ جنگ رو، لخت و عریان به شما نشون میده ک باعثِ رنجش و ناراحتی شما میشه، ولی چهره واقعی جنگ رو مشاهده میکنید و این موضوع باعث میشه، پی به ماهیت واقعی و زشتِ جنگ ببرید، چون ممکنه قبل از خوندن این کتاب، روایات قهرمانانه ای از جنگها خونده و یا شنیده باشید و فکر نکنید جنگ انقدر میتونه زشت و وحشتناک باشه. البته این کتاب رو به افردای که روحیه حساس و لطیفی دارن توصیه نمیکنم، چون ممکنه اذیت بشن.

اولا خیلی ممنون که به بینهایت اضافه کردینش دوما بریم سراغ کتاب کتاب رو حتما توصیه میکنم گاهی تلخ گاهی شیرین و گاهی خسته کننده و گاهی جذاب این کتاب خیلی بیشتر از انچه فکر میکردم جذاب و خوب بود این کتاب شرح وقایع جنگ از دید زنانه و اصلا کتابی نیست که مخصوص زنان نوشته شده باشه بالعکس عقایدم قبل خوندن داستانی نیست که مثلاً انتهای کتاب به جایی ختم بشه پر از داستان ها و روایت های زنان شوروی تو جنگه که حقایق زیادی رو برای ما اشکار میکنه شاید اگر این کتاب بر اساس گفتار مرد ها میبود انقدر جذاب نبود من هنوز تموم نکردم کتاب تقریبا همه رو خوندم ولی مطمئنم بقیه کتاب هم به همین زیبایی و قشنگیه در کل اوایل یکم تلخه ولی اواخر تلخی کتاب کمرنگ تر میشه و عشق داخل داستان ها پر رنگ تر شیب بالا و پایین شدن داستان ها خوبه روایت هاشم خوبه در کل خیلی توصیه میکنم بخونید تصورات ادم در مورد جنگ رو هم تغییر میده

خب این کتاب اصلا کتاب عادی نیس شما با وجهی از زندگی رو برو میشید که کریه و کثیفه و تلاش عده ای برای اینکه بتونن از پس این زندگی بر بیان و اغلب تنها سلاحی که دارن عشق و مهر هست..۱۰۶۳ صفحه ممکنه بخونید و اشک بریزید و لعنت بفرستید و مطمئنا شما بعد از ای کتاب دیگه ادم قبلی نیستید.... نمیتونید باشید این کتاب شمارا تکون میده کتاب تلخه و ممکنه خشونتش خیلی زیاد باشه اگه نسبت به خشونت حساس هستید نخونید

ما تنها اینها را خوانده ایم، اما آنها زندگی اش کرده اند!!! همین.

با خوندن این کتاب بار ها و بارها اشک ریختم... روی بعضی از جمله ساعت ها مکث کردم ..‌. بعضی جاها نفسم بند می اومد ... دردناک ترین، سنگین ترین،غمناک ترین و تاریک ترین کتابی بود که خوندم. تو هر پاراگرافش یک زنی رو دیدم که گریه می کرد. این کتاب رو توصیه می کنم نه به خاطر جذابیتش... بلکه بخاطر اینکه باید خونده بشه. من بعد از تمام کردن این کتاب دیگه همون ادم قبلی نبودم‌...

جنگ نه چهره زنانه داره و نه چهره مردانه، جنگ به دور از انسانیته. البته "دفاع کردن" غیر از جنگه. دفاع کردن از میهن شرافتمندانه است. این کتاب خاطرات زنان اهل شوروی رو نقل میکنه که با نقش های متفاوت در جنگ جهانی دوم حضور داشتند. خاطرات تلخ و تکان دهنده ای که هنوز برای این زنان تموم نشدند و همچنان روحشون بابت اتفاقات رخ داده در جنگ ناآرومه مخصوصا زنانی که پرستار یا پزشک بودند. ولی به گفته خود زنان مبارز قبول "بعضی" از وظایف سنگین به خاطر هیجان و شور وطن پرستی شون بوده نه کمبود نیروی انسانی؛ پس کاش برای دفاع از کشورشون فعالیت های پشت جبهه رو انتخاب می کردند تا اینقدر آسیب نبینند.

این کتاب در مورد جنگ نه، در مورد آدمهای جنگ میگه، از احساساتی که جنگ درون آدمها به وجود میاره، احساساتی که حتی بعد از اتمام جنگ از بین نمیره. روایت های این کتاب از زبان زنان روسی هست که در جنگ جهانی دوم نقش هایی متفاوت تر از آنچه ما فکر میکنیم رو داشتن، مثل تک تیرانداز، خلبان، مسلسل چی، راننده تانک و.... دخترهای نوجوانی که در طول جنگ قد کشیدن و رشد کردن. خاطرات جنگ از زبان مردها پر از اطلاعات نظامی هست، اما از زبان زنان پر از احساسه. این کتاب به شدت قابلیت این که حس و حالت رو داغون کنه داره، مخصوصا وقتی چشماتو ببندی و خودتو بذاری جای اون دختر. لعنت به جنگ...

نکته‌ی مهم در مورد آلکسیوچ ژانر نگارشش هست که در واقع مستند نگاری محسوب میشه. قرار نیست قصه بشنوید و قرار نیست یک روایت منسجم از اول تا آخر کتاب پیش بره. در واقع خانم آلکسیوچ دنبال موضوعات خاص می‌ره، با آدمهایی که اون تجربیات خاص رو پشت سر گذاشتن صحبت می‌کنه و روایات اون آدمها رو می‌نویسه. نتیجه‌ی کار، قصه نیست. بلکه روایتهای کوتاه از آدم‌های مختلفیه که اون موضوع خاص (در اینجا جنگ) رو تجربه کردن. و اهمیت کارش در ثبت اون جنبه های از واقعه هست که ما در کتاب های تاریخی، فیلم ها، اخبار و سایر مواردی که به اون موضوع پرداخته‌اند نمی‌بینیم. خانم آلکسیوچ با رسوندن صدای آدمهایی که فجایعی مثل حنگ، چرنوبیل و غیره رو زندگی کرده‌اند، به ما تصویری واقعی از اون رویداد می‌ده و ما میتونیم بدون نگاه سیاسی، ژورنالیستی و هر نگاه جهت دهی شده‌ی دیگه، عمق اون فجایع رو درک کنیم. بنابراین اگر قصه براتون اهمیت داره ممکنه از کتابهای این نویسنده خوشتون نیاد. اما اگر به دنبال یه روایت واقعی و شناخت دقیق وقایع هستین، کتاب های ایشون جزو بهترین گزینه هاست.

کتاب تلخ وتاثیر گذاری بود....روایتی دیگر از جنگ ،این پدیده تلخ و وحشتناک،از دیدگاهی زنانه **هیچ کس دلش نمی خواهد بمیرد،غیر قابل تحمل تر از ان کشتن انسانهاست** ناگفته هایی از جنگ و رنج هایی که زنان درجنگ متحمل شدند ویا انانی که در جنگ حضور داشتند چه در نقش پرستار ،بی سیم چی،...البته تمام خاطرات مربوط به زنان نبود، گاهی خاطرات تلخی نیز از سربازان ونظامیان مرد بیان میکرد که باز هم به رنجی که به زنان تحمیل شده بود اشاره داشت. اگر چه خواندن چنین کتابهایی در جای خودش خوب ولازم است اما به شرطی که کتب زیبایی چون،دا,فرنگیس،من زنده ام...که خاطرات شیرزنان ایرانی از جنگ است ،در اولویت باشند.

یکی از بهترین کتاب‌هاییه که با موضوع جنگ خوندم. روایت زنان شوروی که در جنگ جهانی دوم شرکت کردند. روایت‌هایی زنانه که با نگاه‌های رایج مردانه تفاوت زیادی داره.

بعضی کتابها مثل دویدن هستند، دویدن روی تارهای عصبی ات-نفس گیرند- مثل گریختن اند، اما گریز به همان کتاب، در هرصفحه هرلحظه با خودت میگی این برگ آخریه که میخونم. حیرت زده، درمانده و دیوانه تاب نمیاری و از خوندن دست میکشی، اما چند لحظه بعد خودت را میبینی که لا به لای صفحات همان کتاب غرقی.🌊 ـ #جنگ_چهره_زنانه_ندارد چنین کتابی است. اثری شگفت انگیز درباره ی جنگ جهانی دوم از زاویه نگاه زنان روس. کتاب مملوء از مصاحبه با صدها زنی است که پا به پای مردان در نبرد با آلمان نازی شرکت کردند. ـ زنان سرباز، نانوا، آرایشگر، مهندس عمران، خلبان و تک تیرانداز. ـ سال ها حکومت شوروی اجازه انتشار به این کتاب نمیداد. حدود بیست سال زمان لازم بود تا جهان روایت های زنان و دختران جنگ را بشنود. چاپ این کتاب موفقیت عظیمی برای نویسنده به ارمغان آورد. نقطه اوج این موفقیت اهدای جایزه نوبل ادبیات سال ۲٠۱۵بود. ✨ ـ این کتاب معبد احساسات آدمی است-انسان و عواطفش درمیان خاک وخون-انسانی که از میان تلخ ترین خاطراتی که در ذهنش مانده، بازهم داستانی از عشق و انسانیت دارد و با اینکه یادآوری این خاطرات باری بر قلبش اضافه میکند آنها را باز می گوید تا تاریخ، برای یک بار هم که شده صدای او را بشنود بله، «در هرکدام از ما قطعه ای از تاریخ موجود است، هر انسان حقیقت خود را فریاد می زند، و باید تمام این صداها را شنید، در این ”همه”حل و به ”همه’’ تبدیل شد » ـ

کتاب بسیار عالی و فوق العاده ایی بود راجع به یک و نیم میلیون زن روسی که در جنگ جهانی دوم شرکت داشتند نه تنها به عنوان پرستار و دکتر و امدادگر بلکه به عنوان مسلسل چی، تک تیرانداز، خلبان و...، کتاب روایتی مستند از جنگ جهانی دوم است و مشکلات و مسائلی که جنگ به وجود آورده، برخلاف نام کتاب، جنگ کاملا چهره زنانه دارد و مروری است بر سختی ها و تلاش های زنان در جنگ، زنانی شجاع و تاثیرگذار، که شاید گاهی اوقات فراموش میشود که زنان چه قدرت و توانایی هایی دارند.

روایت درد ها و رنج های زنان و دختران واقعا خاص و خواندنی بود.

یه متن روان، ترجمه ی خوب، اثری که بی نهایت اعصاب شمارو خُرد می کند! و بسیار احساساتی میشین ... ما فقط این متن هارو می‌خونیم یکم غصه می‌خوریم و فقط در حد خیال پردازی این اتفاقات و شرایط وحشتناک و غیرقابل تحمل رو متصور می‌شیم ... اما اون دختران و زنان با چشم های خودشون دیدن ... با پوست خودشان این وقایع را احساس کردن ... اینا خیلی باهم تفاوت دارن. اما خب بعد از خوندن این اثر بیش از پیش از ترور، ادوات جنگی، اسلحه، نفرین فرستادن برای ملتی! و جنگ بیزار شدم. برای همین توصیه می‌کنم مطالعه بفرمایین.

ما همیشه چهره مردانه جنگ را دیده ایم اما برای اولین بار جنگ از دید زنان روایت شده است که بسیار ترسناکتر و وحشتناکتر و البته حقیقیتر است.زنانی که بیشتر از تحمل روحی و فیزیکیشان سختی کشیدند اما بعد از جنگ فراموش شدند و در جامعه پذیرفته نشدند و تا سالها تنها سکوت کردند.

برخلاف چیزی که فکر میکردم کتاب شامل تعداد زیادی خرده روایت (گاهی دو سه سطر و گاهی چند صفحه) از زبان بانوان گوناگونی بود که تو جنگ جهانی دوم روسیه شرکت داشتند. (آشپز و سروان و لباس شور و کشاورز...) و شناخت خیلی خوبی درمورد اون دوره از تاریخ از وضعیت و احساسات زنان در جنگ در یه کشور کمونیستی میداد. ترجمه خوب و قابل قبولی هم داشت.

ب نظرم خیلی خیلی جذاب بود اینکه با واقعه ای همراه میشی ک تُوش نبودی ولی توصیف این دخترا و زنان تو رو میبره ب عمق اونچه ک دیدند،شنیدند وحس کردن در نهایت امیدوارم هیچوقت کسی تجربه جنگ نداشته باشه و از اون مهمتر هیچ دختر و زنی شاهد اتفاقات زشت و تلخ جنگ نباشه

جنگ امری اجتناب‌ناپذیر است. تا انسان هست جنگ هم هست. اما چطور جنگیدن؟ جوانمردی؟ یا وحشی گری؟ هر کسی آزاد است تا انتخاب کند. نویسنده یاد آوری کرده که در جنگ چطور نفرت و خشم در انسان حتی در زنان که خویی لطیف دارند نفوذ می‌کند، آنچه که بودند را تغییر می‌دهد و یک انسان کاملاً متفاوت می‌سازد. در نقل روایت های این کتاب می خوانید که چطور پلیدی، خشم و بی رحمی از سربازان آلمانی به سربازان شوروی سرایت کرد طوری که در پایان جنگ تفاوتی میان سربازان آلمانی با سربازان شوروی نبود. در ضمن نگاه آنها را نسبت به مرگ خودتان نقد کنید، نیازی به توضیح آن و تاثیر آن بر رفتار آدمی نیست.

از زاویه دیگه ای به جنگ نگاه کرده.چقدر این کتاب بی نظیره. کاش خیلی سال قبل میخوندمش. خوندنش رو به همه توصیه میکنم.واقعا بی نظیره....

با اینکه داستان در مورد حضور زنان شوروی در جنگ هست و مردم اون زمان از هر لحاظ با ما فرق داشتن ولی به قول نویسنده چون این کتاب از حرف مردم کوچه و بازار و مردم معمولی هست واقعا به دل آدم میشینه و اینکه همچین احساساتی رو در جنگ ایران و عراق و یا در خیلی از جنگ های دیگه میشه دید و درک کرد.به نظرم جنگ نه چهره ی زنانه داره نه چهره ی مردانه.جنگ کلا بده...

این کتاب وحشتناکه ؛ هر صفحه رو که می خونی یه روز طول می کشه تا هضم کنی چی خوندی؛ ؛ تا حالا اینقدر واضح و دردناک با جنگ روبرو نشده بودم

جنگ چهره زنانه هم دارد جنگ چهره زنانه ندارد: تاریخ شفاهی حضور زنان در جنگ جهانی دوم در یکی از تصنیف های کلاسیک شوروی در جنگ جهانی دوم، سربازی خودش را با این فکر که زنش، با صبوری انتظار بازگشتش از خط مقدم را می‌کشد، تسکین می‌دهد : “ در این شب تیره، عشق من، می‌دانم که نخفتی. و در کنار بستر کودکمان، پنهانی اشکی را از صورتت می زدایی.” تعداد کمی از زنانی که با آنان برای این کتاب و در اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80 میلادی مصاحبه شده و وقایع نگاری باشکوه و دلخراش سوتلانا الکسویچ از حضور زنان شوروی در طول جنگ جهانی دوم است، در خانه منتظر مردانشان مانده اند.ولی در روایت الکسیویچ تعداد آن‌ها خیلی کمتر از زنانی است که برای حضور در جبهه ها برای خلبانی، پرستاری، جراحی، رانندگی تانک، گشت زنی، ناظر تردّد و تخریبچی و غیره… داوطلب می‌شدند. مانند کتاب‌های قبلی او درباره کودکان در جنگ جهانی دوم، فاجعه اتمی چرنوبیل، جنگ شوروی و افغانستان و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، که مجموعا در سال 2015 نوبل ادبیات را برای او به ارمغان آوردند، این بار هم او با مصاحبه‌هایی صمیمی با شاهدانی عامی، وقایع خارق‌العاده‌ای را برایمان ترسیم می‌کند. ترجمه شیوای ریچارد پِویر (Richard Pevear) و لاریسا وُلوخونسکی (Larissa Volokhonsky) از نسخه بازنویسی شده اولین کتاب این مجموعه (یعنی کتاب حاضر)، روح تازه‌ای در خاطرات جنگ رزمندگان مونث دمیده. خود الکسیویچ تفاوت چندانی با صدها زنی که در «جنگ چهره زنانه ندارد» با آن‌ها مصاحبه کرده ندارد. بعد از دهها سال که مردان خاطرات جنگ را بیاد می آوردند و مردان از مردان می‌نوشتند، هدف او شنیدن صدای نسل پا به سن گذاشته زنانی است، که احساس می‌کنند کسی نه فقط به عنوان روایتگر، بلکه به عنوان کهنه سرباز، مادر و همسر احتمالی نیز قبولشان ندارد.یک فرمانده توپخانه ضد هوایی زندگی بعد از جنگ را به یاد می آورد:«کسی نبود که به او بگویم مجروح شده‌ام، که ضربه مغزی شده‌ام». «سعی کن بگویی، آنوقت کی بهت شغلی می‌دهد، کی باهات ازدواج می‌کند؟ مثل ماهی ساکت بودیم».الکسویچ با دو مرد در قطار در مورد شایستگی زنان در خط مقدم بحث می‌کند.یکی می گوید: «دخترانی بودند شجاع و استثنائی». دیگر تأیید می‌کند : «چطور می توانستی به آن‌ها احساس بدی داشته باشی؟ ولی مگر می‌شود کسی با برادرش ازدواج کند؟» الکسیویچ غلط بودن این فرض را که جنگ باید الزاماً موضوعی غیرزنانه باشد را اثبات می‌کند. با اینکه مصاحبه شوندگان خودشان تمایل به داشتن عقاید سنتی درباره زنانگی دارند، روی این نکته دست می‌گذارند که زیباییشان، همدلی و تواناییشان در برانگیختن حس شفقت در دیگران به آن‌ها در زمان جنگ برتری مخصوصی می‌داد. جراحی درباره دیدار دوباره سربازی بعد از جنگ می گوید:«به من گفت که لبخند من به قول معروف، او را از جهان دیگربه زندگی بازگردانده، لبخند زنانه.» ماریا اسمیرنِوا (Maria Smirnova)، یکی از خیل امدادگران کتاب، که توانسته سالیان زیادی از عمرافراد مجروح را با کشیدن بدنشان از زیر آتش و گلوله نجات دهد، بیاد می‌آورد که چگونه سلاح های آلمانی و شوروی وقتی که او وارد زمین بی‌طرف می‌شده تا یکی از سربازان توپخانه را نجات دهد، دیگر آتش نمی‌کرده اند. ولی چیزی که زنان الکسیویچ احساس می‌کردند شبیه دنیای مردانه جنگ است، بعداً آن‌ها را به تقلّا برای شناخت خود وادار کرد. تک تیراندازی، بازگشت به زندگی مدنی را بیاد می آورد:«باید مهربانی را می آموختم. اینکه ضعیف و شکننده باشم. ولی پاهایم به پوتین های سایز 10 عادت داشت».معلوم شد که قرارگرفتن در قامت یک زن معمولی شوروی، بعد از تجربه کردن نبرد، دشوار تر از آن است که با یک تعویض ساده لباس از یونیفورم به لباس زنانه حل شود. پارتیزان بازگشته از جنگ، رایسا خوسنویچ (Raissa Khosenevich) به خاطر می‌آورد که بعد از اینکه پسرش، که مدتها از او جدا بوده، وقتی به او می‌گوید که مادرش مرده، نتواسته جلوی خودش را بگیرد و از پسر می‌پرسد:«چرا مادرت را نمی‌شناسی؟»«به طرف من دوید و فریاد زد بابا!! لباس مردانه پوشیده بودم و کلاه سرم بود. بعد من را در آغوش کشید و فریاد زد مامان!!» الکسیویچ نام پروژه به قدمت زندگی‌اش را «تاریخ احساسات انسانی می‌گذارد». ولی اینجا این سوژه ها هستند که دستور کار را با برجسته سازی حقایق به وسیله کالیدوسکوپ احساسات و عواطفشان تعیین می کنند. یک امدادگر می‌گوید که «جنگ سه «بو» دارد: بوی خون، کلوروفورم و ید». جنگ سه رنگ نیز دارد، اگرچه برای تخریبچی ها «سیاه، زرد، و رنگ خاکی زمین » است آمار عمومی به سمت سرخی خون می‌چربد. رنگ خون به‌قدری یادآور تلخی برای امدادگری دیگر است که از آن مثل طاعون می گریزد. می‌گوید:« پیرهنی از پارچه قرمز دوختم، ولی چند روز بعد لکه هایی قرمز سراسر دستانم را پوشاند»«هنوز هیچ چیز قرمزرنگ در خانه‌ام وجود ندارد.» الکسیویچ با تقلیل دادن مصاحبه‌ها به مونولوگ های عمیق، قبل از اینکه تاریخ شفاهی مستقیمی از جنگ جهانی دوم باشد، کندوکاوی ادبی در خود خاطره است.دو دهه از زمانی که الکسیویچ نسخه پسا-شوروی اش را به وجود آورده علاوه بر دهه هایی که شهادت زنان را از خود جنگ جدا ساخته می‌گذرد. در مقدمه کتاب الکسیویچ می‌اندیشد: «تلاش می‌کنم تا شخصیتی را که موقع نوشتن این کتاب داشتم را بیاد بیآورم». «آن شخص دیگر نیست، همانطور که کشوری که زمانی در آن می زیستیم دیگر وجود ندارد». الکسیویچ با احیای روحی جاری در اوایل دهه هشتاد و سوتلانا الکسیویچ زمان اتحاد جماهیر شوروی، چندین سطر از کتاب را که یا به زیر تیغ سانسور رفته یا خودش شخصاًً دور انداخته را هم در این کتاب لحاظ کرده.او با قبول کردن «خودسانسوری، خود ممنوعی»اش، به فرهنگ سکوتی اشاره می‌کند که رزمندگان زن اتحاد شوروی را از روایت داستانهایشان منصرف کرده. با به یاد آوردن «خودِ ساکت کننده اش»، خودش هم به صف سوژه هایش می پیوندد و استادانه در مسیر تصحیح اسناد پا می‌نهد. منبع: The New York Times · by Rebecca Reich · August 18, 2017

این کتاب شنیدن جنگ از زبان زنان هست که کلا با چیزهایی که از مردها در مورد جنگ شنیدیم متفاوته چون نگاه زنان به جنگ متفاوته بارها در طول خوندش به دلیل جنگیدن(و نه به خود جنگ) فکر میکنی و شگفت زده میشی از این همه داستان شجاعانه و غم انگیز که حقیقته

کتاب خیلی خوبیه....دید متفاوت و قشنگی به جنگ داشت...جنگ واقعا چهره ی وحشتناکی داره...خیلی جاها دلم گرفت...اما دوست داشتم المان پیروز جنگ می شد...

واقعا جسارت می‌خواد که بیای و درباره جنگ حرف‌هایی رو بزنی که کسی لزومی نمی‌دیده درباره‌اشون حرف بزنه. شاید چون اون غرور و تصویر زیبایی که از پیروزی ترسیم کردن خراب میشه. جنگ واقعه دو رو داره. روی زشتش رو کسی نشون نمی‌ده

با خوندن خاطراتشون قدرت گرفتم و یه مرحله ی پرچالش از زندگیمو با موفقیت گذروندم💪

انتظار یک رمان رو نداشته باشید!!!در واقع مستند نگاریه و به نظرم فوق العاده بود😍😍😍👌🏼

روایت جنگ جهانی دوم از زبان زنان روسی است. در این کتاب، داستان صدها زن را می خوانید که در جنگ حضور داشتند و هر نوع مسئولیتی را عهده دار بودند. از مسلسل چی گرفته تا رخت شوری. از مشکلات زنان در جبهه. هر نوع زنی. همسر، مادر، خواهر. این کتاب داستان و رمان نیست، امّا پر است از انسان هایی که باید داستانشان را خواند. حتما بخونید. فوق العاده است!!

سرک کشیدن توی دنیا زنها همیشه جذاب و جالب بوده. مخصوصا وقتی شرایط طبیعی نیست. وقتی هیچ کس سرجای خودش نیسِ روسیه برای من همیشه سرزمین رازآلود و عجیبی بوده وهست. مردمان عجیب. چهره های خشن. همین هم باعث شد خواندن کتاب جذاب تر هم بشه. کاش تصویر زنانی که با اونها مصاحبه شده در کتاب میومد

عالیه! برای اولین بار جنگ از دید زنانی به اندازه مردان توش نقش داشتند ولی تو تاریخ کنار گذاشته شدند. داستانشون باید توسط همه شنیده بشه. تاریخ رو باید از زاویه دید زنها هم تجربه کرد

#بازگشت_گردونه_طاقچه

این کتاب خیلی خیلی خوندنیه واقعیات تلخ جنگ رو گفته و شاید خیلی جاها خوندنش پر از غصه است ولی ارزش خوندن داره و زاویه دید منفاوت و ریز بینانه ای داره

جنگ چه یک روز باشه چه ده سال، اثراتش تا ابد میمونه، حقایق تلخ و پر از رنج این کتاب لبخند روی لب نمیاره، اما تو رو از جنگ و جنگ افروز بیزارتر میکنه. چه عشق ها و چه مظلومینی که در جهان بواسطه جنگ زندگی نکردند و رها شدند

کتابی که حتی فراتر از تمام زشتی های معمول جنگ رو به تصویر میکشه

این کتاب محشره....

من دوست نداشتم، در واقع کتابی که از خرده روایت های مختلف استفاده کنه سلیقه ی من نیست و دوست دارم یک ماجرای پیوسته رو بخونم

بسیار فوق العاده بود برای کسانی که به کتب تاریخی و جنگی علاقه دارند. من کتابهای جنگ زیاد خوندم این کتاب صحنه های وحشتناکی رو توصیف میکنه که توی هر جنگی نمی شد پیدا کرد. همش فکر میکنم چرا آلمانی ها اینقدر بیرحم شده بودن. من دنبال کتاب هایی که آلمانی ها روایتگر باشند هم هستم تاحالا همش از زبان روسی ها و هلندی ها و فرانسوی ها جنگ جهانی دوم روایت شده بود خواندم اینکه آلمانها چطور با رویای تسخیر جهان جنگی ویرانگر رو آغاز کردن که آخرش تسلیم و شکست خودشون رو در پی داشت

یکی از بهترین کتاب ها،حتما حتما پیشنهاد میشه خوندنش با زنان شوروی سابق که تو جنگ جهانی دوم شرکت داشتن مصاحبه میکنه و اونا روایت هاشونو از جنگ میگن تا حالا از این زاویه جنگ رو ندیده بودم

... و باید همه ی روایت هاش یو خوند تا مطمئن شد که جنگ چهره ای زنانه ندارد...درد این زن ها کافیه تا قانع بشیم که شوروی برنده ی اون جنگ نبود. پیروزی به چه قیمتی! به کار گرفتن دختران شانزده هفده ساله برای جنگ؟

۸۰۰صفحه درد و رنج خانم ها در جنگ ، از زبان راوی های مختلف.. حقیقتا من از صفحه ۵۰۰ دیگه نخوندم. بشدت خسته کننده بود چرا که هیچ هدف خاصی را دنبال نمی کرد! البته حُسن این کتاب این بود که شما متوجه میشی زندگی هرچقدر بد باشه نمیتونه به بدی جنگ باشه و کسانی که در جنگ حضور دارند حتی اگر زنده بمونن هیچوقت انسان سابق نخواهند شد چون صحنه های وحشتناکی دیدن که حتی خوندن و شنیدن اونها دردآوره...

باید جنگ رو از دیدگاه زنانی که در اون حضور فعال داشتن هم نگاه کرد. من بسیار لذت بردم

کتاب خوبیه چیزیو میگه که ماها همه از کنارش ساده رد میشیم و اصلا نمیدونیم و نمیفهمیم و شاید نخواهیم فهمید اونجا وجود داشته نقش زنان توی هر جنگی کامل مشخصه ولی محسوس نیست چون نخواستیم ببینم یعنی نمیشه توی بحبوحه ها به جزییات دقت کرد و تقصیر جامعه نیست که نبینه

باسلام ؛ این کتاب داستان بسیار غم انگیز مادران و دخترانی بود که هرکدام برای زندگیشان آرزوهایی داشتند ولی قابلیان زمانشان حس مادر و جنس لطیف ،جنس سرشار از مهر و عطوفت را فدای خواسته های هیچ و پوچشان کردند.ومتاسفانه چقدر انسانهای بیگناهی در این جنگ کشته شدند. واقعا کتاب عبرت آموزی بود .

خیلی از خوندنش لذت بردم.

نکنه قیمت بالای کتاب مانع خوندنتون بشه. این کتاب فوق العاده س پسر. فوق العاده....

وقتی کتابی می خوانم که علاوه بر گفتن بی پرده وقایع و حقایق از منظرهای مختلف، اطلاعات مفیدی درباره ی تاریخ به من می دهد، خیلی سپاسگزار میشوم. البته از این هم بیشتر سوالات زیادی برای من ایجاد می کند و مرا به جستجو و فهمیدن بیشتر درباره تاریخ و جغرافیا و عقاید انسانها وا می دارد، خوشحال هم می شوم و با انگیزه...این کتاب مرا با تجربیات خالص زنان از جنگ آشنا کرد و بارها به یاد جنگ تحمیلی کشورم ایران افتادم.

از نظر من این کتاب با اختلاف بهترین نوشته خانوم الکسیویچ هستش و واقعا انسان رو وارد عمق جنگ از منظر بانوانی که واقعا روزها و سال هاشونو در قلب جنگ جنگیدن به خوبی به ما توضیح میده. من به شخصه جنگ جهانی رو با این کتاب شناختم