نظرات کاربران درباره کتاب توپچنار

نویسنده، نویسنده نما نیست، توهم نویسندگی نداره و ژست نویسندگی نمی گیره، واقعا نویسنده و خلاقه. با تیپ مواجه نیستین با یه شخصیت و دنیای جدید مواجه هستین. داستان زیبا و دلنشینی از فداکاری ها و سختی های معلمین و زنان روستا با توصیفات و جملات بسیار زیبا. زنی که رنج زندگی در روستایی دورافتاده رو به دوش می کشه تا به زنان و دختران سواد یاد بده، و در کنارش با روستا و اهالیش هم آشنا می شین. واقعا جای چنین داستان های پر محتوایی که با رعایت چارچوب ها و انسانیت، زن و مرد رو، واقعی، زیبا، قوی و موثر نشون بدن و مشاغل مهمی مثل معلمی رو هم به تصویر بکشن، خالیه. بعضی از کتاب ها باعث می شن، حالتون از دنیا و آدم هاش بهم بخوره و از زندگی سیر بشین اما از این کتاب لذت خواهید برد. فقط اشکالات کتاب این بود که: ۱. گاهی با کلمه ی زن و دختر، فاعل گم می شد و نمی دونستم کدوم شخص رو می گه. ۲. فرزانه در برابر بعضی مسایل سکوت می کنه یا راحت می گذره. انگار فقط باید بیان بشن یا می خواد بدونه و راه حل و حرف امیدوارکننده ای نداره. با توجه به معلم بودن قطعا احساس مسیولیت بیشتری می کنه و فقط وظیفه ی سوادآموزی نداره. سواد فقط خواندن و نوشتن نیست ۳. یکدفعه می فهمید که سلیمه معتاده. اعتیاد علایم نداشت؟ (بعضی داروها باعث اعتیاد بیشتر یا عوارض و مرگ می شن، پس بهتره بدون ویزیت و تجویز پزشک اقدام نکنن.) ۴. پایان داستان خوب، متفاوت و غافلگیرکننده بود. زندگی همچنان در جریانه و ادامه داره اما انگار یه چیزهایی رها شدن. انگار ماجراهای قبل از رفتن فرزانه به برگشتنش و ادامه داستان وصل نبود و یه خلا وجود داشت که پر نشد. یه دفعه از خودت می پرسی، خوب چی شد؟ چرا؟ بقیه چی؟ اتفاقی که افتاد چی؟ نمی دونم چرا اغلب نویسنده ها و فیلمسازهای ما، به جای جمع بندی و پایان بندی مناسب و متفاوت، فقط ذهن مخاطب رو مشغول و با سوال های زیادی رهاش می کنن. گاهی هم به مخاطب شوک وارد می کنن که پایان متفاوت و خاصی بشه اما یا آزاردهنده می شه یا در عین خوب بودن، ذهنش همچنان مشغوله و درون خلا، باقی می مونه.

یک جورایی شگفت زده شدم از کتابش همیشه از سبک خاص خانم شاه حسینی در فیلمسازی خوشم می آمده، چون یک جورایی خیلی بکر و واقعی بوده داستان ها و بازی هایش.. برای همین دوست داشتم این کتاب را بخوانم. ولی واقعا قوت فلم و نثر زیبای کتاب برایم غیرقابل انتظار بود. احساس می کردم انگار دارم یک نسخه گرم و پر محبت و انسانی الهی از «جای خالی سلوچ» را می خوانم... کتابی که گرچه پر از درد و محرومیت بود ولی زمینه اش محبت بود و اصلا هم شعارزده و تصنعی نبود... عین فیلمهای ایشان ... از اینکه چنین کتابی، اینقدر مهجور مانده خیلی ناراحت شدم... خواندنش را به دوستداران جهاد، از همه نوعش، و البته دوستداران ادبیات، توصیه می کنم.

چقدر که قشنگ بود ، فکر پایان داستان رو‌هم نمیکردم!

گتاب جالبی بود،زحمات و تلاشهای اموزشیاران نهضت سواد آموزی را به قلم کشیده بود،کتاب پر از غم نداری و فقر مردم ده بود و روح لطیف فرزانه،پایان غم انگیزی داشت ولی چیزی از جذابیت داستان نمی کاست.

داستان زنده ای بود وزندگی در امکانات کم روستاهای سخت عبور ولی این قدر نویسنده داستان وزنده به قلم برده که کاملا مجذوب داستان شدم ویکسره تا وقت کردم خواندم وغرق داستان شدم در اصل مابا خواندن کتاب هادر داستان ها زندگی می کنیم وتبحر نویسنده می تونه تو رو جذب حال واحوال کلیات کنه

یک کتاب کاملا زنانه! در خط به خط این کتاب،احساسات لطیف و مهربان یک زن جریان داشت. فضایی کاملا صمیمی و دوست داشتنی که باعث میشه تو هم آخردست، وقتی خط پایانی رو خوندی و کتاب رو بستی، با بغضی که توی گلوته به خودت بگی: عجب کتابی بود!

این کتاب خیلی خوب بوداگرمیشه کتاب رورایگان کنیدممنون میشوم

کتاب خوبی بود. تشبیه‌ و. توصیفات زیادی داشت که برای خود من آزاردهنده بود ولی این سبک کتاب این مقدار تشبیه را هم می‌طلبید. همپای این معلم صبور به درد و دل توپچناری‌ها گوش کردم و گاها اشک ریختم ...یک روزه تمامش کردم ... فقط می‌توانم بگم وقتم هدر نشد بابت خواندنش همین!!!

لطفا رایگانش کنید🙃