نظرات کاربران درباره کتاب افسردگی، اختلال دوقطبی و چند بیماری دیگر

این کتاب فاجعه در پلات بود و من خودم یک بیمار حاد دوقطبی هستم و هیچ ربطی به دوقطبی نداشت فقط تصورات بدون مطالعه اش را از بیماری ها نوشته بود

در کل با شخصیت های داستان و نفرتش به پدیده های اطرافش میشه ارتباط برقرار کرد و به عنوان یه فرد درونگرا این کتاب بیشتر برای این نوع افراد به درد میخوره.

کتاب در مورد خاطرات یا بهتره بگم توهمات یک بیمار روان هست که حالا یا چیز هایی میبینه یا میشنوه اصلا کتاب جالبی نیست نه درمورد بیماری حرفی زده که بهتون درمورد این بیماری اطلاعات بده نه حرفهای بیمار جوریه که بشه ازش چیزی یاد گرفت و شناخت بهتری نسبت به این بیماران بهمون بده تا بتونیم برای بهبودی شون قدمی برداریم حتی توهماتی که بیمار داره بعضی قسمتاش واقعا مسخره و غیر قابل باوره (شاید بگین توهم ویژگیش غیرقابل باور بودنه ولی من خودم توی بیمارستان روان کار کردم وبا انواع بیمار در ارتباط بودم هیچکدومشون ی همچین توهمات مسخره‌ای نداشتن!!!!)و اصلا اون تصوری که از بیمار روان داشتم به ذهنم متبادر نکرد! (به جز قسمتی که درمورد افسردگی بود) در کل اگه ی سری جملات زیبا ش بذاریم کنار هیچ چیزی برای گفتن نداره اصلا توصیه نمیکنم!

حیف از زمان گذاشتن !

بینظیر,جذاب,پر محتوا ,دوست دارم از این نویسنده بیشتر بخونم ولی متاسفانه مثل اینکه فقط همین کتابو نوشتن اونهایی که میگن چرت و مزخرف بود لطفا برن سراغ کتاب های انگیزشی و رمان های عاشقانه سطحی ...

اونقدری که اولش بنظر خوب میومد خوب نبود، قوی نبود راستش ، اول فکر کردم شاید داستان های مریض های یک روانپزشکه اما مثل اینکه داستان پردازی یک آدم افسردست....

هدف نویسنده این بود که بعضی از بیماری های روانی همچون دو قطبی،افسردگی،پرش افکار و... رو در قالب چند داستان معرفی کرده و از دید خود بیمار بیان کند تا بهتر این افراد را درک کنیم اما در معرفی بیماری به نظرم چندان موفق نبود چون یکی از شخصیت های داستانی که با عنوان فرد مبتلا به بیماری دو قطبی معرفی شده بود چنان توهمات شدیدی داشت که بیشتر به اسکیزوفرنی شباهت داشت من با چنین افرادی هم صحبت شدم اما چنین ویژگی هایی که نویسنده مطرح کرده نداشته اند به عبارتی بیش از حد مبالغه کرده است‌. کتاب بریده ها و جملات تاثیرگذار و دلنشین زیادی داشت که با مخاطب ارتباط عمیقی برقرار میکرد و چند ستاره ای که دادم فقط به خاطر همین مورد بود.

کسایی که احساس میکنن افسردگی دارن شاید براشون جالب باشه. ولی خوب طبق قانون افسرده ها . بعد از اینکه خوندی میگی که چی بشه.

خیلی قشنگ حرفاشو درک میکنم، حالا فکری شدم نکنه منم اختلال دارم! 😞

۳۶_من فکر میکردم راجب این بیماری ها توضیح میده اما داستان بودن و خوب من شباهتی به اختلال دو قطبی توی این کتاب ندیدم:)

فاطمه🌿] واقعا متاسفم برای نویسنده. فاجعه رو روی کاغذ اورده رسما.ببین با یه همچین موضوعات جذاب و تامل برانگیزی مث افسردگی و دو قطبی و بیماری های روحی و روانی،چه تخماتیک یه داستانی رو سرِ هم کرده. قشنگ مشخصه خودشم نمیدونه چی نوشته!به جز بیست صفحه ی اول که جالب بود،بقیه ش افتضاحه. به قول یه آقایی،خواهشمندم بعضی از نویسنده ها(و دقیقا همین نویسنده)قبل چاپ کتاب،درخت بکارن که حداقل کاغد واسه چاپ چرت و پرتاشون جور شه.

توصیف زندگی یک فرد دارای بیماری روحی روانی وقتی که بخوای خودت رو جای اون بذاری یه کم سخت و گیج کننده هست.

جالب بود میتونست بهترم باشه آخرای کتاب توصیفاتش خستم کرد ولی موضوعشو دوس داشتم

برای منکه از کتابای شاد و انگیزشی متنفرم خوب بود. یک فضای ابهام و جالبی داشت. و ب شدت شبیه حال و هوای این روزای خودم بود. مثل یه موسیقی غمگین بود که ادم وقتی غمگینه گوش میده و آروم میشه ولی چیزی بهش اضافه نمیکنه.

جالب بود...پر از ناامیدی و نفرت😄پر از انزجار و خستگی😃 و من نمیدونم چرا خوشم اومد😐متنش قشنگ نوشته شده بود و داستان جالبی داشت...یک سری حقایق دردناک رو هم در خودش جا داده بود ک اگع زرنگ باشی بعنوان تلنگر برای کار کردن رو خودت ازش استفاده میکنی و سعی درست و فکر شده و تاثیر گذار برای ایجاد تغییر مثبت در دنیا و نه برای غرغرهای بی نتیجه و ادای روشنفکرا رو دراوردن.... میتونم بگم چیز خوبی بود

کتاب جالبی بود، ای کاش ی کم روی توصیف اتفاقات بهتر کار می شد ...

فوق العاده بود چند بار خوندمش

حیف وقتی که براش هدر رفت.

به نظر من نویسنده به اندازه یک داستان حرف داشت اما قطعا نه به اندازه یک کتاب! مهم نبود داستان چطور شروع بشه، نهایتا همگی یک جور قابل پیش بینی ادامه پیدا میکرد. شخصیت پردازی که اصلا وجود نداشت، اصلا نمیدونستی راوی های داستان ها کی هستند؟ فقط یک چار چوب ضعیف داستانی برای گفتن حرف هاش که خیلی جاها هم گل درشت و متعصبانه بود و انتقاد جالبی به نظر نمیرسید. من اگر جای نویسنده بودم روی یک داستان با همین دغدغه کار میکردم که شخصیت پردازد خوبی هم داشته باشه.

بد نبود.. به من برای درک بهتر افرادی که مشکلات روحی روانی دارند کمک کرد.. اما متنش یه کم آدم رو اذیت می کرد که هر لحظه از معیار به عامیانه می رفت و برعکس..