نظرات کاربران درباره کتاب حقارت

اگه قراره این حجم سانسور ب متن تحمیل شه خب بهتره اصن ترجمه نشه:/

این کتاب روایت زندگی کاری و بیشتر عشقی و پرفرازونشیب یک هنرپیشهٔ مطرح تئاتر به نام اکسلر است که به‌تازگی پا به سن شصت‌و‌پنج‌سالگی گذاشته است. داستان با توصیف مهارت‌های اکسلر در عرصهٔ بازیگری و افت ناگهانی انگیزهٔ وی در اثر کهولت سن در فصل اول با عنوان «دودشدن» به شکل خیره‌کننده‌ای آغاز می‌شودراوی داستان سوم شخص است و شخصیت‌ محوری داستان مرد میان‌سالی به نام «اکسلر» است و شخصیت مکمل او زنی چهل ساله به نام «پگین» است. چند شخصیت دیگر هم، ازجمله پدر و‌مادر پگین نقش‌های کوتاهی ایفا می‌کننددر حقیقت شخصیت‌پردازی‌ها و موضوع این کتاب برگرفته از شخصیت خود نویسنده است؛ گویی در میان قهرمان داستان و نقش مکملش در حال تغییرکردن است. شروع پُرکشش داستان سطح انتظار خواننده را از کتاب بالا می‌برد، درحالی‌که این‌طور نیست؛ می‌توان گفت که از سطح متوسطی برخوردار است. معمولاً داستان‌های کوتاه جذابیت بیشتری دارند، اما در مورد این کتاب تنها ابتدای داستان جذب‌کننده است؛ موضوع ساده‌ای که به خوبی شروع می‌شود، اما کمی تکراری شده و گاهی حاشیه‌‌ها پررنگ می‌شوند. حتی در برخی موارد علت حوادثی که رخ می‌دهند مشخص نیستپوچی و خلأ مطلقی که اکسلر با آن مواجه می‌شود به خواننده نیز منتقل می‌شود؛ طوری‌که حین مطالعه به‌نظر می‌رسد که چالشی بی‌دلیل ایجاد شده که باید پابه‌پای اکسلر با آن روبرو شد، و شاید درگیر شد. همهٔ ما دچار روزمرگی‌هایی می‌شویم که اغلب غیرقابل‌تحمل‌اند و راه گریزی برایشان وجود ندارد، در آنها بیشتر و بیشتر از همیشه غرق می‌شویم و درنهایت تبدیل به کابوس‌هایی رقت‌انگیز می‌شوند که ما را از خودمان بیزار می‌کند؛ اکسلر هم در این گرداب بی‌حاصل افتاده و افکار پوچش او را احاطه کرده‌اند.فصل دوم رمان حقارت که با عنوان «دگرگونی» پگین را معرفی می‌کند، نوری تازه و امیدی باورنکردنی در دل اکسلر ایجاد می‌کند که اندکی از بار منفی داستان می‌کاهد، اما گویی به‌خوبی هدایت نمی‌شود و به نقطه‌ای می‌رسد که ریتم داستان را کند می‌کند. و «پردهٔ آخر» داستان به‌گونه‌ای پایان می‌یابد که شاید بیشتر از اینها از نویسنده انتظار می‌رفت؛ یک پایان ساده که در واقعیت‌بخشیدن به خیال موفق می‌شود، مرز بین صحنهٔ نمایش و زندگی حقیقی را می‌شکافد و ‌اکسلر را عاجزانه بر سر یک دوراهی قرار می‌دهد، اما نتیجه‌ای در بر ندارد. و به راستی زندگی چقدر با صحنهٔ تئاتر تفاوت دارد؟ اگر شخصیت‌ها در نمایشنامه‌ها‌ می‌توانند دست به هر کاری بزنند، آیا در زندگی حقیقی هم می‌توان چنین کاری کرد؟ طرح روی جلد کتاب نیز به‌خوبی احساس پوچی و ناکامی شخصیت اصلی داستان را به تصویر کشیده است.🍂🌿

کتاب بسیار زیبا و تاثیرگذار برای علاقه‌مندان جدی رمان توصیه می شود

داستانش جذابیتی برای دنبال کردنش نداشت

چقدر خوب بود