قصه‌ی کوتاه «هتل اینترنشنال» که قصه‌ی آخر کتاب هم هست، تمام آن‌چه را که از خواندن داستان به دنباش می گردم برآورده کرد. ترسِ تصویر شده در این قصه از جنس همان ترسی است که در زندگی گریبانگیر من است و شاید به همین دلیل تا این حد دوستش داشتم. قصه‌ی «دست های پدرم» را نیز تا حدی دوست داشتم که چند روز خواندن را رها کردم و به آن فکر می‌کردم. دلم نمی‌آمد قصه‌ی جدیدی را شروع کنم تا فکرش حال وهوای آن را مخدوش کند. آن موقع هنوز نمی‌دانستم «هتل اینترنشنال» در انتهای کتاب منتظر من است. تمامی قصه‌ها نثر زیبا و روانی دارند. انتظارم از یکی دوتایشان بیشتر بود یا شاید کنجکاوی من توضیح بیشتری می‌طلبید. ولی خصیصه‌ی مشترک همه‌ی قصه‌ها خلق تصاویری بودند که در ذهن ماندگارند.

یک مجموعه داستان ناب با روایت روان.

نویسنده جوان قلم زیبایی دارد و در پایان هر داستان تا لحظاتی به فکر فرو می رویم. اینده خوبی برای این نویسنده می بینم. کتاب اخر ایشان هم بسیار جالب هست.