نظرات کاربران درباره کتاب فرانکشتاین در بغداد

احساس می کنم بعضی قسمت های رمان سانسور شده در صفحاتی به ماجرا هایی اشاره میشد که انگار اتفاق افتاده بودن اما من به عنوان خواننده نسخه فارسی پیداش نمی کردم! مترجم کارش را نه بد انجام داد و نه خوب روی متن عربی تسلط خوبی داشت(از پاورقی ها مشخص است) اما نتونسته خوب معادل سازی کنه بطور مثال “الشسمه” رو “چیز” معنی کرده که نا ملموسه بهتر بود از واژه “یارو” یا “طرف” استفاده می کرد با توجه به جاندار بودنش یا سختی خوندن کلمه اب دزدک به عربی درحالی که به رحتی میتونست معادلش رو استفاده کنه در مورد خود داستان هم ۲۰ درصد پایانیش واقع رو اون طور که باید پیش نبرد سرنوشت “چیز” یا شخصیت نیمه اصلی کمی مبهم بود البته نه تنها این شخصیت بلکه معدود شخصیت های اصلی هم به نظرم معلق موندند سبک رمان هم طوری نبود که بشه پایان رو باز گذاشت(البته پایانش باز نیست) رمان علاوه بر اینکه نگاهی انتقادی و روشنگرانه داره اما وجه “قصه گو”ش بسیار بارزه بنابراین مهاطب مثل داستان های کلاسیک پایانی تا حدودی قطعی میخواد همین طور سرعت وقایع نسبت به اواسط داستان خیلی بیشتر بود بطور کلی کتاب قشنگی بود نویسنده خیلی خوب فرهنگ “عراقی” رو داخل داستان جای داده بود شاید اگر از مردم عراق بودیم میتونستیم تک تک ادم های تمثیلی رمان رو تو دنیای واقعی پیدا کنیم خط داستانی و نثر جذابی داشت فکر رو در گیر میگنه و مهم تر از همه انتخاب موضوع داستان و بیرون کشیدن یک روایت از دلش بود که‌خیلی خوب سعداوی انجامش داده بود وسوسه شدم کتاب های دیگه‌ش رو هم بخونم(امیدوارم ترجمه شده باشن)

اگر کسی این کتابو خونده ممنون میشم نظرشو بگه

سلام طاقچه جان این کتابو به طاقچه بی نهایت اضافه کنید، 🌹

ما می توانیم بین دو نوع تخیل تمایز قائل شویم: تخیل شعری و تخیل نثری. تخیل شعری ناممکنی را به تصویر می کشد که باورپذیر نیست اما تخیل نثری بالعکس ناممکنی باورپذیر است. "فرانکشتاین در بغداد" هم تخیل است و هم واقعیت. هم قاتل است و هم مقتول. هم چیز است و هم ناچیز. هم دنبال آرامش است و هم جنگ. به عبارتی شخصیت اصلی کتاب جمع اضداد است. خیالی است اما همزمان واقعیت دارد؛ دروغ است اما حقیقت دارد؛ روایت کتاب مدام بین فضاهای متضاد در رفت و آمد است. نویسنده هوشمندانه "چیز"ی را خلق کرده که چیزی نیست جز واقعیت. اما واقعیت چیست؟ اینجا هنر نویسنده این است که مخاطب را برای کشف آن آزاد می گذارد و نوعی سپیدخوانی را وارد داستانش می کند.

به نظر بنده کتاب کتاب خو