نظرات کاربران درباره کتاب کمونیسم رفت، ما ماندیم و حتی خندیدیم

به طور کلی عقیده دارم وقتی کتابی را که توسط یک ژورنالیست یا با رویکرد ژورنالیستی نوشته شده میخوانیم، فارغ از جذابیت های محتوایی و نوشتاری باید بسیار محتاط باشیم تا در دام صحنه پردازی ها و احتمالا اغراقها و حتی گزاره های شبه علمی گرفتار نشویم. در مورد این کتاب هم این مسئله کاملا صدق می کرد. یعنی بدیهی است که شرایط توصیف شده در این کتاب برای نسلی که دهه شصت و هفتاد را به خاطر دارند تداعی کننده بسیاری خاطرات و نوستالژی های گوناگون باشد، ولی باید از خودمان بپرسیم که آیا این مثالها بیانگر همه واقعیت ها هستند، یا دقیقا وجه شباهت دو ملت و دو روایت ما و آنها چیست. یا حتی می توانیم از این مقایسه در ذهنمان چیزی یاد بگیریم مهم ترین نکته را شاید بتوان این گونه جمع بندی کرد که وقتی وضعیتی زیرصفر را توضیح میدهد، خواه ناخواه توضیحاتش در مورد شرایط کشورهای دیگر بخصوص امریکا و اروپای غربی اغراق آمیز می شود، فارغ از اینکه شاید در بسیاری از بخش های دیگر دنیا در آن زمان هم وضعیت چندان بالای صفر نبوده و صرفا دسترسی به حداقلهای زندگی شرایطی را ایجاد کرده که من آنرا "وضعیت صفر" می نامم. یک نمونه تاکید بر عدم وجود انتخاب در زندگی است که آن را در مقابل بی نهایت انتخاب در جامعه سرمایه داری قرار می دهد تا اثرگذاری متن را بیشتر کند، فارغ از اینکه خواننده در دنیای مدرن احتمالا به ضعفهای چنین سیستم مصرف گرایانه ای هم آشناست و این دو را دو نقطه مقابل هم نمی بیند. کلا به نظر من تحلیل یک وضعیت در دو سر انتهایی آن، یعنی هیچ چیز یا همه چیز، بسیار آسان است و جذابیت ژورنالیستی هم دارد، اما واقعیت پیچیده دنیا ناشی از این است که بسیاری از شرایط ما در بین این دو موقعیت قرار می گیرد. شاید اگر شرایط کمونیستی به جای قرار گرفتن در مقابل شرایط مصرف گرایی در مقابل یک زندگی متعادل و حد وسط قرار گیرد، به وضعیت واقعی دنیا نزدیک تر باشد اما مسلما آن وقت جلوه بد کمتری برای خواننده خواهد داشت و اثرگذاری مورد نظر نویسنده احتمالا از بین می رود احساسی کردن توصیف ها، مثل بحث توت فرنگی، یا ارائه مثالهای زیاد به جای بیان نکته اصلی دو تکنیک ژورنالیستی بودند که مکرر از آنها استفاده شد و گاهی به نظر خواننده تکرار مکررات می آمد. وقتی یک مشکل زیربنایی در جامعه مورد توصیف به خواننده منتقل شود، مثلا اینکه چرا کالاهای نو وجود نداشتند یا مردم باید دست دوم ها را مصرف می کردند، دیگر آوردن مثالهای مختلف از پوشک و جوراب و کیسه و کلی چیزهای دیگر نکته جدیدی اضافه نمی کند و تنها این حس را میدهد که نویسنده میخواهد با بیان یک حرف به شکلهای مختلف اثر احساسی بیشتری بگذارد. شاید بشود بخش زیادی از کتاب را با گفته ژیژک خلاصه کرد که مردمان اروپای شرقی بعد از انقلاب دنبال این بودند که الان بیشتر مصرف کنند و فیلم پورن ببینند و همین ذهنیت ها باعث شد از یک دیکتاتوری وارد دیکتاتوری دیگر بشوند. گاهی وقتی خط فکری مناسبی به خواننده داده شود، دیگر لازم نیست مثالهای طولانی و یکسان و تنها در رنگهای مختلف عرضه شوند در جاهایی از متن هم احساس خلط مبحث به خواننده دست می دهد. مثلا این سوال ایجاد می شود که آیا وضعیت فقدان یا سایر شرایطی که برای زنان در دوران پساکمونیسم برشمرده، همان مشکلات امروزی بسیاری از مردمان دنیا، فارغ از نظام سیاسی آنها نیست؟ یا از آن گذشته بسیاری از مثالهایی که در کتاب به طور طعنه آمیز بیان می شوند، قابل مقایسه با وضع امروز دنیا نیستند و باید این سوال را پرسید که پنجاه سال پیش آیا چنین مشکلاتی با درجه کمتر و بیشتر در سایر نقاط دنیا قابل مشاهده نبودند و به سادگی میتوان همه چیز را به گردن کمونیسم استبدادی انداخت؟ یا اینکه اصرار بر اینکه محدود کردن خودمان در دایره یک جهان بینی منجر به گرفتاری می شود، پاسخی برای این سوال ندارد که زندگی بدون یک جهان بینی چه فرقی با زندگی بر اساس جهان بینی دیگران دارد یا اصولا چطور ممکن است. به علاوه گاهی زندگی جمع گرا هم می تواند به سادگی با شرایط کمونیستی خلط شود. مثلا نگهداری یک جعبه کفش برای قبض ها می تواند نه به خاطر فقر، بلکه به خاطر ویژگی های فرهنگی یا میل به عدم اسراف یا حتی نبود ابزاری جایگزین برای چنین مصرفی باشد اما نویسنده ترجیح میدهد آنرا ایدئولوژیک و تبدیل به وسیله ای برای مقابله با بوروکراسی اداری ناکارآمد کند البته فارغ از جذابیت های خاطره انگیز متن و مشکلاتی که گفته شد، نکات مثبت دیگری هم هست که گفتنشان خالی از لطف نیست. در جای جای کتاب سوالاتی در ذهن خواننده ایجاد می شود که می تواند برای شکستن کلیشه ها در مورد سوسیالیسم و ارتباطش با امپریالیسم یا سیستم سرمایه داری مفید باشد. به علاوه خواندن چنین متنی می تواند کمک کند که شرایط و ذهنیات افرادی مثل والدین خودمان را بهتر درک کنیم. یا اینکه ایده های سیاسی خوبی را طرح می کند که مثلا چرا کمونیسم از دانستن مردم وحشت دارد و چطور این دانستن میتواند خودش را زیر سوال ببرد

لطفا این کتاب رو به طاقچه بی نهایت اضافه کنید. ممنون

این کتاب درباره‌ی زندگی روزمره‌ی مردم اروپای شرقی در دوره‌ی استقرار حکومت کمونیستی است. به طور خاص در این کتاب به موضوع زیست روزمره‌ی زنان پرداخته شده است. در این کتاب متوجه می‌شویم حکومت بر خلاف ادعایش از پس برآورده کردن نیازهای اولیه‌ی مردمانش هم برنیامده. مواجهه‌ی مردم یک کشور کمونیستی با جهان اول را متوجه می‌شویم. این که چه چیزهای ساده و پیش پا افتاده‌ای در نگاهشان تازه آمده. در آخرین جستار این کتاب، نویسنده نوشت که می‌خواهم از دوران جنگ بنویسم، اما نمی‌توانم. من ولی دلم می‌خواست از حس نویسنده از جنگی که در گرفته بود بخوانم. با کمی تحقیق فهمیدم وزارت درد با نثری مشابه این کتاب نیاز مرا برآورده می‌کند. وزارت درد را خانمی اهل یوگوسلاوی نوشته که به خاطر جنگ مجبور به مهاجرت به هلند شده و حالا با افرادی از جنس خودش درباره‌ی خاطراتشان از کشوری که دیگر وجود ندارد، حرف می‌زنند. پیشنهاد می‌کنم بعد از خواندن این کتاب، حتما وزارت درد را هم بخوانید.

بسیار عالی، با توصیفات دقیق از زندگی در کشورهای کمونیستی شرق اروپا و شباهت عجیب آن با زندگی در ایران به خصوص در دهه‌های ۶۰ و ۷۰. ممنون از طاقچه برای حضور در این روزهای سرد و حصر اینترنتی تحمیلی. زنده باد آزادی ⁦✌🏻⁩

فوق العاده بود بی برو برگرد از خوندن این کتاب لذت میبرین داستان هایی از شرح حال زنان در بلوک شرق هست و بخ شدت خواندنب مطمئنا باهاش همذات پنداری میکنین و یه جاهایی زمان و مکانو گم میکنین ! انگار وضعیت ایران تو همین سالهاست

من متولد شصت و پنجم. با این که حکومت ایران با آرمانهای سوسیالیستی میانه‌ای نداشت و مخالف بود، ولی دوره کودکی من دوره جنگ و کمبود همه چی بود و خیلی از شرایطی که در کشورهای اروپای شرقی از نظر معیشتی حاکم بود از کودکیم به یاد میارم یا این که از بزرگترا شنیدم. از جمله لوکس بودن بعضی غذاها و میوه‌ها-موز معروفه دیگه- در درجه دوم قرار گرفتن کالاهایی مثل عطر و پوشک و این جور چیزها. بزای همین خیلی از مطالب فصل‌های ابتدایی این کتاب برام آشنا بود.

این یک کتاب سیاسی در مورد کمونیسم نبود، بلکه در مورد گوشه و کنار های زندگی مردم کشور های اروپای شرقی در زمان حکومت کمونیست هاست. گوشه و کناری که از اشاره ی کتاب های سیاسی به دور میمونه. گوشه و کنار زندگی شخصی مردمانشون و به طور خاص زنان اروپای شرقی و آنچه در خونه هاشون میگذره، فقر و محدودیت و حسرت هایی که برای ساده ترین نیازهای زندگیشون می‌کشیدند. زندگی رنگ و رو باخته ای که قلب آدم رو فشار میده. و اینها زندگی مردم کشور دور افتاده ای نیستن! بلکه همین اروپایی ها هستند که فکر میکنیم در ناز و نعمت بزرگ شدن! کتاب به زبان ساده ای نوشته شده، با این وجود منظور نویسنده رو حتی وقتی که داره احساسات پیچیده اش رو توصیف می‌کنه ، از دست نمیدین. قطعا ارزش خوندن داره، بی تفاوت از کنارش رد نشین. 🌞

چه کلاهی سر ما رفت روزگاری مدینه فاضله ما بود چه جوانهایی جان خود را فدا کردن برای کمونیست پوشالی چون من ۶۲ سال دارم

کتاب عالی بود به خصوص اگاهی ما را نسبت به جامعه بسته و فاقد ازادی و اختیار و حاکمیت استبدادی که همه چیز را در قبضه دارد بیشتر می کند به خصوص اینکه حاکمیت آرمانی میلیون انسان ها نه تنها آزادی عدالت و نان را برآورده نکرده بلکه حتی کوچک ترین عمل انسان مانند سفر رفتن و یا حتی داشتن یک قفسه را سلب کرده است حکومت های خودکامه و تمامیت خواه که بر زندگی انسان ها چنبره می زنند و با ایدئولوژی که در درون اش استثمار است ذهن ها را شست و شو می دهند و در جهت حاکمیت سوق می دهند

لطفا داخل طاقچه بی نهایت قرار بدینش

خوندن این کتاب تجربه جالبی بود، شباهت‌های زندگی افراد در جوامع کمونیستی با جامعه‌ای که ما در اون زندگی می‌کنیم به خوبی تو این کتاب توصیف شده: محدودیت‌ها، محرومیت‌ها، سانسورها، حسرتها

اولین کتابی که سال 98 شروع کردم به شدت پیشنهاد میکنم بخونید روایتی از مردمی که زندگی نکردن مثل ما

کتاب شامل چندین بخش هست و درباره کشورهای اروپای شرقی ک حکومت کمونیستی دارن و نحوه زندگی مردمش میپردازه و از همه جنبه‌ها بهش نگاه میکنه. کشورهایی مثل شوروی، مجارستان، لهستان، یوگوسلاوی، آلمان شرقی، ... بخشها شامل همه مسائلی میشه ک ممکنه توی زندگی آدمها اتفاق بیفته، مثلا اینکه یه نفر ک بر خلاف منافع حزب، کاری انجام داده یا حرفی زده، ممکنه از طرف حکومت انقدر تحت فشار قرار بگیره ک خودکشی کنه. مواد غذایی و مایحتاج اولیه زندگی گیر نمیاد و مردم آرزوی خیلی چیزا رو دارن. خانومها در تهیه لوازم ارایشی و بهداشتی مشکل دارن. مشکل جا به جا شدن از یه کشور به کشور دیگه هست، نبود وسایل خانگی برای اسایش بیشتر، یا حتی نبود اسباب بازی واسه بچه‌ها, کنترل شدید بر مطبوعات و سانسور کردن مطالبش، استفاده از خونه‌های مشترک، نبود حریم خصوصی و ازادی بیان، جاسوسی از مردم توسطِ مخابرات و ... وقتی کتاب رو میخونید بعضی بخشها واسه ما هم آشنا هست و انگار واسه ما نوشتن و به نوعی حکومت ما هم پیرو همون راهی هست ک کمونیست رفته، کلا حکومتهایی ک پیرو ایدوئولوژی خاصی هستن، زندگی و روزگار مردم رو بخاطر اون آرمانها و اهدافشون، سیاه و تباه میکنن و در آخر، پایانی جز شکست ندارن، چون در براورده کردن ساده‌ترین مواجب زندگی افراد اون جامعه ناتوان و ذلیل هستن. خیلی وقت بود دلم میخواست این کتاب رو بخونم و از خوندنش لذت بردم😍 این کتاب رو به دوستانی توصیه میکنم ک به موضوعات علوم سیاسی و تاریخی علاقه دارن😊

شاید یه جاهایی در مقایسه زندگی مردم در بلوک شرق و کشور های غربی،کمی احساسی برخورد شده باشه،ولی در کل کتاب فوق العاده ای هست،به سیاست نگاه پایین به بالا داره(نویسنده از مصاحبه هایی که با زن های خانه دار داشته،به تحلیل ایدئولوژی های کمونیسم میرسه) و نشون میده چطور ممکنه کوچکترین حرکات و تصمیمات و نظرات مردم عوام تحت تاثیر سیاست های حاکمان باشه،کاملا ارزش خوندن داره

بهتر از این نمیشد زندگی تحت حکومت کمونیستی را به تصور کشید .کاملا ملموس و روان ! واقعا لذت بردم .اگر از علاقمندان ادبیات سیاسی هستید از دستش ندید.

کتاب خیلی خوبیه !به روشن شدن ذهن کمک میکنه ،کتاب های نشر گمان خیلی خوبن اکثرا

کتاب زیبا و قابل تاملی هست که نشون میده اعتماد به یک شعار و اطمینان به یک فلسفه چطور ملت ها را نابود و انسانیت را به لجن می کشه. توصیه میکنم حتما بخونیدش

کتاب بشدت زیبا و تاثیرگذار، اگه بخوام به کسی کتاب هدیه بدم گزینه اولمه تنها ایراد در ویراستاری کتاب بود؛ این نکته که میخوام بگم متاسفانه تو خیلی کتاب های دیگه وجود داره: بر علیه، حشوه؛ یعنی یا شما باید بگی بر یا علیه

کتاب بسیار زیبا و پر حرفی بود و از انجایی که براستی دوست داشتم اطلاعاتی از یوگسلاوی به دست بیاورم خیلی کمکم کرد و این کتاب نگرانی هایی هم برای من به وجود آورد که چقدر ما شبیه به یوگسلاوی بوده ایم و از آینده تنم میلرزد

کتاب های دراکولیچ فقط خاطره نگاری نیست، تحلیل موشکافانه جامعه ای است محصول حاکمیت کمونیسم. جامعه ای که طی سالهاسوسیالیست شد، و پس از چرخش ساختار حکومت به دموکراتیک، هم چنان سوسیالیسم را در روان و ناخودآگاه خود نگه داشت. کمونیسم رفت، نگاهی به جامعه شناسی بلوک شرق است از منظر زنان آن جامعه. مثلا جایی میگوید: اصلا زن بودن انکار سوسیالیسم است. اکیدا توصیه میکنم