نظرات کاربران درباره کتاب برقله‌های ناامیدی

من این کتابو توی حال بدی و افسردگی خوندم. برای من کار کرد. چون همونقدر که این موقعا کتابای انگیزشی و... باعث میشن دلم بخواد خودمو بکشم حرفای درست حسابی هم از خشم و استیصالم کم میکنن. احساس اینکه یه نفر خطوط درهم برهم ذهنمو به صورت مرتب و خوانا قابل خوندن میکنه برام. یه سری جاها رو سریع رد شدم یه سری جاها رو هم هایلایت کردم. یه سری جاها منو یاد چنین گفت زرتشت و نیچه مینداخت، یه سری جاهای زیادی هم یاد شوپنهاور و نظریات جسته گریخته‌ای که ازش خونده بودم افتادم.خیلی جاها هم احساس همذات پنداری عمیق اومد سراغم.در کل ارزش زمانی که براش گذاشتم رو قطعن داشت و شاید بازم برم سراغش.و اینکه جنسش از جنس کتابای فلسفی صرف و نظری نیس. بیشتر یه جور شرح حاله و جنبه‌ی ادبیات و حدیث نفسش قوی‌تر از جنبه‌ی فلسفیشه.

"از آن جایی که نه در وجود و نه در عدم رستگاری نیست، بگذار جهان با قوانین لایزالش تکه تکه شود !!" ____________ خاطرم هست در اولین مواجهه ی من با عنوان کتاب، تضاد "قله" و "نا امیدی" شگفت زده ام کرد. به گمانم هر کس که راهش به قله افتاد، مسرور از فتح خود بود و در ذهن، به ستایش وجود اراده ای از جنس پولاد مشغول می شد. که مگر نه اینکه برای فتح قله ای باید از طریق صعب العبور گذشت و رنج سفر را به جان خرید ؟؟ کمی بعد فکری نو به ذهنم رسید. اگر قله را در معنای اوج قرار می دادم که فاقد انتهایی ست؛ حال می توانستم بگویم چوران در ایستگاه آخر زندگی که با صفت نا امیدی مزین شده، ایستاده است و برای مخاطبین خودش دستی تکان می دهد که آی من نا امیدی را فتح کردم ؟؟ باید کتاب را می خواندم تا به قضاوت اشتباه خود پی ببرم!! چوران را پادشاه زندگی می دانم. کسی که هم قطاری من شد و به تمام پرسش های این بیست و اندی سال زندگی طعنه زد. دست من را گرفت و به سرزمین ذهن های پریشان برد. جایی که گفت: "برای سوال هایت جوابی ندارم". تنها مثل رفیقی همدرد نشانم داد که اندیشه و اندیشیدن من در این جهان تکراری ست. که در وسعت کران جهان هستی چورانی وجود دارد که هفتاد سال قبل از من، به تفکرم فکر کرده است و حس تنهایی من اشتباهی بیش نیست. اگر بدبین و شک اندیش هستم، به مانند فیلسوفان گذشته، راه فرار را چاره ی کار نمی داند و هنر رنج کشیدن برای اندیشه را نشانم می دهد. گفتم که؛ چوران پادشاه زندگی ست چون بیشتر از هر مسئله ی دیگری برای مرگ نوشته است. _____________ تشکر: از خانم سپیده کوتی. ترجمه کردن به خودی خود کار دشواری هست و فلسفی بودن متن مزید بر علت شده، اما ایشون به خوبی از پس این موضوع برمیاد. اگر بخش هایی از این کتاب رو به خاطر سپردم، به خاطر قلم هنرمند ایشون بود که من رو سر ذوق آورد؛ بالاخص که چند جایی برای فهمیدن معنی لغوی کلمات مجبور به استفاده از لغت نامه شدم و این کار برای من بسیار سودمند بود. توصیه: ۱) تهیه ی نسخه ی فیزیکی!! یادداشت نویسی برای این کتاب واقعا لازمه. ۲)کتاب هایی از این جنس، نیازمند فاصله گرفتن از متن و تامل بیشتری هستند. به نظر میرسه خواندن این کتاب حداقل یک ماهی طول بکشه. ۳)دوستانی اشاره کردند که اگر در وضعیت روحی مناسبی قرار ندارید خوانش خودتون رو به تعویق بندازید. این کتاب در عین درمان، ممکنه سبب بلا هم بشه !!🙂🙂

کتاب سنگینی که با ظرافت و زیبایی تمام ترجمه شده.فلسفه ای برای لذت بردن از پوچی و فانی بودن زندگی.خوانش آن دشوار است ولی به تمام آنهایی که نا آرام و سر گردانند و قایق فلسفه شان به صخره خورده سخت توصیه میکنم.

(۵-۲-[۷۸]) امیل چوران در این کتاب ترس ها و دغدغه‌های وجودی انسان همچون مرگ، تنهایی، جنون، خودکشی و وانهادگی رو خیلی خوب توصیف میکنه، انسان رو با واقعیت جهان و تفکرات اگزیستانسیال روبرو میکنه، امید واهی نمیده و اندیشه های خوشبینانه ی زندگی، به سادگی در برابرش رنگ میبازن. گرچه شاید خواندن این کتاب انسان رو تا ورطه ی پوچی و سقوط پیش ببره ولی در نهایت زندگی رو انکار نمیکنه.

برای خوندن این کتاب که مسلمه یک شاهکار و ترجمه خوبی هم داره باید از خودت بپرسی آیا روحم آمادگی پرسش از حجم سنگین بودن را داره. کتاب برای کسانی که تو کودکی کافکا و سارتر و کامو خوندن و یکی از کتاب‌های مورد علاقه‌اشون بیگانه است جذابه برای کسایی که با مسخ کافکا و بوف کور هدایت بزرگ شدند عالیه و برای کسانی که اسم کتاب‌های بالا را نشنیدن سنگین و غیرقابل خوندن هست البته به نظرم نباید همه کتاب را با هم خوند چون نیاز به تامل داره تو ذهنت و همین طور که دوستان گفتند تو را می تونه به افسردگی بکشاند کتاب در مورد پذیرش پوچی و دوست داشتن آن هست در واقع یک صلح درونی با تلخی بودن

امیل چوران فیلسوف کمتر شناخته شده ای است؛شاید دلیل آن این باشد که در فلسفه اش مغلطه و دورویی وجود ندارد و کاملا با مخاطب رک سخن میگوید و پوچ بودن جهان و بی معنایی آن را به زیبایی به تصویر میکشد. این کتاب بسیار میتواند برای کسانی که قبلا تئوری های فلاسفه دیگر را نخوانده اند به شدت مخرب باشد و در نگاه اول فرد واقعا تصمیم به خودکشی بگیرد یا دچار افسردگی شدید شود،بنابر حتما باید خواننده با فلسفه غرب و ادبیات کلاسیک و معاصر به خصوص آثار نیچه،شوپنهاور،داستایفسکی،کامو، کافکا،سارتر آشنایی کافی داشته باشد تا یکدفعه خودش را در ورطه بیمعنایی پوچیِ ناگهانی احساس نکند. از امیل چوران آثار زیادی به فارسی چاپ نشده تا اونجا که میدونم.کتاب بر قله های ناامیدی ارزش چند بار خواندن را دارد ،چون واقعی است و بخاطر پول یا شهرت یا تدریس در آکادمی نوشته نشده .بلکه مستقیما برای دانشجویان و کنجکاوانی به نگارش درآمده که پیرامون مرگ،معنا،زندگی،افسردگی،نهیلیسم،خودکشی،عصیان،فکر میکنند.

فوق‌العاده قابل‌تأمل... برای کسانی که می‌خواهند به پوچی زندگی نزدیک شوند؛ البته احتیاط را فراموش نکنید چون ممکن است هر آن‌چه برایتان معنا دارد را از کف بدهید! اما اگر پیش از این‌ها از کف داده باشید، با خواندنش آرام خواهید شد.

سالها بود دنبال کتابی بودم که زندگیمو تکون بده. و بالاخره اون کتاب پیدام کرد. تکون دهنده، فرح بخش و پویا

اولا کتاب خوبیه تقریبا مث خوندن کتابای نیچه اس اما این شدیدا ساده تره و.... نظر اصلیم راجب قیمت کتابه من نسخه چاپی کتابو خریدم صد هزارتومن در حالیکه نسخه الکترونیکیش هفتادو سه هزار تومنه . من نمیدونم به چه دلیلی اینقد گرونه مطمینا با این قیمت گذاریا خرید نسخه چاپیش به صرفه تره امیدوارم عزیزانی که قیمت گذاری میکنند .متوجه باشن یکی از فلسفه های خرید کتاب الکترونیکی مقرون به صرفه تر بودن این جور کتاباس

ترجمه روان نیست یذره آدم ب جون کندن میوفته :| ولی جزو کتابایی ک قبل از مرگ باید بهش یسر بزنید...

کتاب ژرف و زیبایی است

اگه نیهیلسم هستید پیشنهاد میکنم

من به خاطر کارم باید کتابهای سنگینی بخونم ولی این کتابو نمی تونم بگم سنگینه به هیچ وجه ، ولی می تونم بگم متاسفانه مترجم بیشتر سعی داشته کتابو به زبان فارسی ۱۰۰۰ سال پیش و اشعار ادبی ترجمه کنه و بیشتر جلوه گاهی از دایره لغاتش به نمایش بگذاره

حیف وقت برای خواندن این کتاب

حیف وقت وهزینه برای این ترجمه نامفهوم

کتاب متن و ترجمه روانی داره و مشکلی از نظر ایجاد نمیکنه اما این کتاب رو به هیچ کس توصیه نمی کنم به خصوص اگه حالتون خوب نیست، این کتاب سراسر نفی و ابراز پوچیه و چیزی به خواننده ارائه نمیده و شاید همین تنها هدفش باشه. با تشکر

اصلا ترجمه ی روانی نداره و متنش بسبارسخته من که خوشم‌نیومد یه ستاره هم زیاده شه

نویسنده حرف جدیدی نمیزند. گویا دائما در حال غر زدن و دردودل کردن است. خودش را با تصور عمیق بودن و بیگانگی با دیگر انسانها، به خصوص آنهایی که در شادی زیست میکنن، تسکین می‌دهد. نسبتش با زندگی همراه با بدبینی یا شاید واقع‌بینی خشک و بی‌فایده و گاهی مخرب است. چرا باید این کتاب را بخوانم؟ که به من یادآوری کند زندگی هیچ ارزشی ندارد و در نهایت همه‌اش پوچی ست؟ چه نیازی به چنین تفکری دارم؟ آنکه درد و رنج درونی پوچی و ناامیدی را چشیده باشد نیازی به یادآوری ایشان ندارد و آن نیز که هرگز تجربه‌اش نکرده نیز با این کتاب بعید است که آن ناامیدی را تجربه کند. البته که کتاب جملات زیبا کم ندارد به همین خاطر دو ستاره می‌دهم ولی جوهره اصلی تلخی و تاریکی ست و نمیدانم چرا کسی باید به خواندن این کتاب نیاز داشته باشد.