نظرات کاربران درباره کتاب تسوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش

شخصیت اصلی کتاب اعتماد بنفس پایینی داره و از اون دسته آدم‌هاست که اگر تو یه جمع باشه احتمالا کسی متوجه وجودش نمیشه. مردم اغلب از این دسته آدم‌ها فراری هستن چون در ارتباط طولانی مدت میتونن به راحتی شور و شوق زندگی رو تو طرف مقابل از بین ببرن! اوج هیجان داستان ملاقات‌ها و فهمیدن دلیل خط خوردن از گروه دوستان بود. داستان سانسور شده و یه تیکه‌هایی خیلی گنگ و بی‌ربط به نظر میاد که اتفاقا از نقاط مهم داستان هستن. مطمئن نیستم کتاب رو به کسی پیشنهاد بدم. حداقل دوست داشتم تهش به این نتیجه برسه که اگه باز هم از طرف کسی رد شد اونقدرا هم مهم نیست و زندگی هنوز خوشگلیاشو داره! (بیشتر کتاب هم توصیفه؛ گاها توصیف‌های تکراری)

داستانی ساده و روان که شاید فقط قلم هاروکی موراکامی میتونست اینقدر جذاب بیانش کنه که تا آخر باهاش بری

داستان جالبی داشت ، محیط داستان هم مرموز و جالب بود. ۲.۳ فصل آخر جذابیتش رو از دست داد و من شخصا پایان کتاب رو نپسندیدم‌. خیلی سوالات هم بدون جواب باقی موند برای من و هرچی فکر میکنم نمیتونم درکش کنم یا ربطشون رو بفهمم.

درباره ۵ تا دوست هست که یه اتفاق باعث می شه دوستی شون خراب بشه و یه جورایی این قضیه روی زندگی همه شون اثر می ذاره. حقیقتا از پایان باز متنفرم و همیشه ناامیدم می کنه. شاید اگر پایان کتاب باز نبود، نمی شد گفت کتاب خوبیه، نمی دونم ولی به هر حال ترجیح می دم نویسنده تکلیف گره هایی که تو ذهن خواننده ایجاد شده رو روشن کنه. یا حداقل یه سرنخ هایی بهش بده، به نظرم هنوز اندازه ۵۰ صفحه دیگه جا داشت تا داستان واقعا تموم بشه.

کتاب خوبی بود. از اون دسته کتابهایی که قصه گویی میکنه و یه مفهوم رو بهت یاد میده. که البته توی این کتاب من مشخصا سه موضوع رو که بدرد خودم میخورد استخراج کردم. ولی در نهایت نمیتونم به عنوان کتاب بزرگی ازش یاد کنم. و فقط میتونم بگم خوب بود. و قابل توصیه به دیگران برای سرگرمی. باید یک مورد رو هم در پرانتز بگم که توی این کتاب احتمالا مترجم نتونسته جمعش کنه و خودشو نشون داده. اون هم این موضوعه که متاسفانه مثل فیلمها و خیلی جاهای دیگه موضوعات گفته شده در کتاب روهم نمیشه عینا ترجمه کرد و یه جورایی سانسور اتفاق میوفته.ولی خب بعضا مترجمین به شکل خوبی جمعش میکنن و خواننده متوجه نمیشه. حداقل من توی دو قسمت از کتاب این موضوع رو دیدم . امیدوارم روزی برسه که چنین بحثهایی از بین بره تا هم مترجمین و هم بقیه بتونن به راحتی به اصل موضوع بپردازن و مشکلی در روند اصل ماجرا پیش نیاد. چون عموما وقتی در اتفاقات و روند داستان دستکاری میشه متاسفانه اصل داستان دیگه تاثیر گذاری خودشو از دست میده.

قطعا از بهترین کتاب هایی بود که خوندم; گرچه ترجیح میدادم که سرانجام سارا و تسوکورو رو میفهمیدم, شاید بهتر بود یکم بیشتر به این وجه توجه میشد و یه تصویر واضح تر از پایان داستان نشون داده میشد.

این کتاب ببنظیره و عجیبه که مثل بقیه ی کتاب های موراکامی محبوب و معروف نشده

چند سال پیش نسخه چاپیش رو خوندم، کتاب جذابیه.

زیبا و آشنا! هنگام مطالعه این حس رو داشتم که انگار دارم یک رویایی رو که در خواب دیدم برای کس دیگری تعریف میکردم. موراکامی خیلی زیبا دغدغه ها و افکار و عواطف انسانی رو در شخصیت های داستانش پرورش میده و عرضه میکنه.

متن داستان کاملا روان همراه با توصیفاتی واقعی از بخشی از زندگی یک فرد با کمبود اعتماد به نفس است. داستان پردازی جالب است و تورا کنجکاو میکند تا پایان پیش بروی تا دست کم حتی اگر پایانی باز داشت، ربط اتفاقات را بفهمی. اما درست در جایی کلمه پایان را میبینی که هنوز ذهنت پر از سوال است. در واقع همانطور که شخصیت داستان برهه ای از زندگی اش را در گیجی و سوالات بی پاسخ میگذرانده، نویسنده هم همانطور در نهایت داستان برایت یک کشوی سوالات بی پاسخ و بلاتکلیف باقی میگذارد و درش را میبندد. تمامی داستان انتظارات مرا از یک رمان برآورده کرد، بجز انتهایش.

عالی بود من خیلی لذت بردم

قشنگ بود ولی زیاد جذاب نبود. آخرشم بد تموم شد

فارغ از داستان که به نظرم جالب بود ،اون چیزی که از نظر من مهم بود و از خوندن هر رمان دنبالشم، سبک زندگی مردم، که تو این کتاب می شه اون رو درک کرد . با وجود اون همه نظم و سیستم پویای حاکم تو ژاپن ،می شه یک خلا رو در زندگیشون دید به نظر مردمانی سرد و بی روحی میان ،البته در مقایسه با ایرانی ها این مسئله کاملا ملموسه.

یکی از بهترین کتابهایی ک تو زندگیم خوندم.بعد از خوندنش تو هر کتابی ناخودآگاه دنبال حال و هوای این کتاب هستم.

احساس میکنم موراکامی از اول تا آخرین کتابش یک مدل و یک سبک و یک حس نوشته. همه بی رنگ و تا حد زیادی بی هویت هستن. به هرحال خودش در کتاب حرفه رمان نویس میگه مهم اینه که از نوشتن لذت میبره (من بهش حق میدم، چی بهتر از این. شاید این حق مسلم هر انسانی باشه)

تسوکورو که فکر می کنه تو گروه دوستیشون جایگاه خاصی نداره یه روز از سمت دوستانش طرد می شه و حالا بعد شونزده سال داره متوجه می شه که چه اتفاقی افتاده.. خیلی کتاب خوبیه. من دوستش داشتم.

داستان یک گروه دوست دوران دییرستان و بعد هم پاشیده شدن این گروه و تاثیر ان بر پنج دوست داستان. متاسفانه داستان پر از سانسورهای مسخره هست که شما باید خط اصلی داستان را از میان سانسورها پیدا کنید و در نهایت بلاتکلیف و بدون انتها به پایان می رسد. در تمام طول داستان منتظر پایانن بندی غافلگیرکننده بودم و در نهایت هم قصه به هیچ کجا نرسید.

خیلی دوس داشتم این کتابو

شخصیت های اصلی داستان های هاروکی موراکی، کم حرف و خیلی معمولی هستن حتی گاهی خود کم بینی دارن! این باعث میشه اکثر خواننده ها با کاراکتر اصلی، ارتباط برقرار کنن . روی هم رفته خوب بود اما من هیچوقت از پایان باز خوشم نیومده 😅

یه داستان عالی درباره دوستی و نقب زدن به افسانه ای ژاپنی.