نظرات کاربران درباره کتاب سفرنامه ناصر خسرو قبادیانی

از جوانی شعر می سرود و همچون بیشتر شاعران زمان به باده نوشی و عشق ورزی و گفتن اشعار مدح و غزل و هزل می گذرانید و شاعر و دبیر ملازم دربار بود. رفته رفته از این نوع زندگی سرخورد و در پی یافتن حقیقت برآمد ولی پاسخ هایی که به پرسش های بی شمار وی درباره راز خلقت و حکمت شرایع در ظاهر تنزیل و طریقه ظاهریان داده می شود. وی را قانع و مجاب نساخت. در 437 که در جوزجانان از توابع بلخ بود یک ماه پیوسته شراب می خورد تا آنکه شبی در خواب دید که یکی وی را گفت: «چند خواهی خوردن از این شراب که خرد از مردم زایل کند اگر بهوش باشی بهتر، من جواب گفتم که حکما جز این چیزی نتوانستند ساخت که اندوه دنیا کم کند، جواب داد که بیخودی و بیهوشی راحتی نباشد، حکیم نتوان گفت کسی را که مردم را به بیهوشی رهنمون باشد، بلکه چیزی باید طلبید که خرد و هوش را به افزاید. گفتم که من این را از کجا آرم؟ گفت جوینده یابنده باشد و پس سوی قبله اشارت کرد و دیگر سخن نگفت. پس از این خواب، ناصر خسرو دستخوش تحول روحی شدیدی شد و ترک شراب گفت و نخست به مرو رفت و از شغل دیوانی کناره گرفت و آنگاه رهسپار سفر حج شد (23 شعبان 437) و از راه نیشابور و سمنان و ری و قزوین به آذربایجان رفت و در تبریز، قطران شاعر را دید و از آنجا از راه مرند و خوی و وان و اخلاط و بتلیس و میافارقین و آمد و حران به سرزمین شامات رسید و در هنگامی که هنوز ابوالعلای معری (363 ـ 449) زنده بود، وارد شهر معره النعمان شد. از معره النعمان به طرابلس و صیدا و فلسطین رفت و در 5 رمضان 438 به بیت المقدس رسید و از آنجا رهسپار مکه شد و پس از گزاردن حج به بیت المقدس بازگشت (5 محرم 439). آنگاه از راه خشکی به طینه و از آنجا با کشتی به تونس و از تونس به مصر رفت. در مصر سه سال به سر برد و به مذهب اسماعیلی گروید و به خدمت خلیفه فاطمی المستنصربالله ابوتمیم معد بن علی (427 ـ487) رسید. ناصر خسرو از درجات هفتگانه اسماعیلیان، درجات مستجیب، مأذون وداعی را پیمود و به درجه حجتی رسید و از سوی امام فاطمی اداره قسمت خراسان (یا «جزیره خراسان» در تقسیمات اسماعیلیان) بدو واگذار شد. هنگام اقامت در مصر دوبار دیگر به مکه سفر کرد و حج گزارد (339، 440). در 441 مصر را ترک گفت و پس از رفتن به مکه و گزاردن حج (442) از راه طائف و تهامه و یمن و لحساء و بصره و ارجان و اصفهان و نایین و تون و قاین و سرخس در 26 جمادی الاخری 444 ق به بلخ بازگشت. در بازگشت به وطن به ترویج مذهب اسماعیلی و دعوت به سوی خلیفه فاطمی و مباحثه با علمای اهل سنت پرداخت. اما دیری نگذشت که بر اثر دشمنی و مخالفت متعصبان و علمای اهل سنت و حکام سلجوقی ناگزیر به ترک بلخ شد (پیش از 453) و به نیشابور و مازندران و سرانجام به یمگان در ناحیه بدخشان که شهری استوار در میان کوه ها بود پناه برد و ظاهراً تا آخر عمر در آنجا بوده و به اداره کار دعوت اسماعیلی در خراسان سرگرم بوده است. پس از مرگ پیکرش را در یمگان به خاک سپردند و مزار وی در شمار زیارتگاه های معروف اسماعیلیان درآمد. سال مرگ وی را برخی منابع با اختلاف 458، 471 و جز آن نیز گفته اند.

سفرنامه فوق العاده زیباییه. خوبی متونی مثل سفرنامه ناصرخسرو این هست که علاوه بر شناخت افراد و شهرها با بسیاری از خصوصیات اجتماعی و اخلاقی مردم اون دوره نیز آشنا میشیم. چیزی که متاسفانه در ادبیات اون دوره بسیار کمیاب هست زیرا تاکید زیادی بر عناصر فردی به جای عناصر اجتماعی در ادبیات قرون چهارم و پنجم هجری مشاهده میشه.

لطفا کتابهایی مثل سفرنامه ناصرخسرو رابنویسید ازروی چه نسخه ای استخراج کرده اید که درتحقیق قابل ارجاع باشد

بزرگترین مشکل کتاب اینه که اسم شهرها عوض شده و باید هرچند گاهی در حین مطالعه از گوگل بپرسید، اگر امکانش بود ایرادات چاپیش رو برای اصلاح به تحریریه طاقچه منتقل کرد اتفاق خوبی بود

به نظرم نسخه کامل نیست

ممنون از طاقچه که کتاب های نفیس ایرانی رو رایگان کرده است

کلاسیک بسیار تاثیر گذار . درتاریخ ایران سفرنامه نویس بسیار کم است وجای صد تاسف. غنیمت بدانید وبخوانید.

من اوایل کتاب خیلی خسته شدم چون توصیفات بناها و غلط های نگارشی زیاد بود ولی هرچی به اخر کتاب نزدیک شدم تاریخی تر شد و جذاب تر

متاسفانه ایرادات تایپی زیادی داره فقط

۴۰۰ صفحه؟؟

تعداد صفحات رو دیدیم مردد شدم، کسی میدونه نسخه کامل هست یا خلاصه شده یا گزیده 🤔