شیوه ی روایت داستان بسیار جالب بود و البته موضوع و تحلیل های روانشناسی

چند صفحه اول کتاب را خواندم ، قتل دو کودک و حال و هوای پدر و مادرش ، دیگه نتونستم ادامه بدم ، دلشو نداشتم ، ترجیح میدم کتابی بخونم که حال دلمو خوب کنه ، البته هر کس سلیقه ای داره و شاید بعضی ها بپسندند.

داستان با یه صحنه‌ی خیلی ناراحت‌کننده آغاز می‌شه: دوتا بچه‌ی کوچیک، که توسط پرستارشون به قتل رسیدن.😶💔 کم کم به عقب بر می‌گردیم و با شخصیت پرستار آشنا می‌شیم. با پدر و مادر بچه، و با ماجراهایی که اخیرا اتفاق افتاده. چرا پرستاری که اون دوتا بچه رو خیلی دوست داشته، تصمیم به کشتنشون می‌گیره؟ چه چیزی اون رو به اینجا رسونده؟😮 کتاب خوبی بود. ایده‌ی خلاقانه‌ای داشت و یه حالت هیجان و تعلیق توی تمام کتاب موج می‌زد. خواننده هر لحظه دنبال دلیل، انگیزه و اتفاقای کلیدی می‌گشت و برای همین، تندتند می‌خوند تا به جواب سوالاتش برسه. ترجمه هم تقریبا خوب بود؛ هرچند که یه سری از جمله‌بندی‌ها می‌تونستن بهتر باشن.. با این وجود، داستان پر از پراکنده‌گویی‌هایی درباره‌ی احساسات و رفتارهای کاراکترهای فرعیه. برای مثال، لزومی نداشت به افکار و احساسات پل و استفانی(که حتی توی داستان حضور نداشتند!) پرداخته بشه. و ضمنا، اینکه راویِ دانای کل درون همه‌ی افراد رو ببینه و توصیف کنه، انسجام متن رو از بین می‌بره(این نکته رو قبلا شنیده بودم، ولی تا قبل از این کتاب، متوجه دلیلش نشده بودم) و از جنبه‌ی مرموز داستان کم می‌کنه. نویسنده نتونسته احساسات مهمترین کاراکتر(لوییز) رو به شکل قابل قبول منعکس کنه. حتی بعد از فهم انگیزه‌ی قتل، خواننده نمی‌تونه با لوییز همذات‌پنداری کنه یا احساساتش رو درک کنه. به نظرم بهتر بود که احساسات لوییز بهتر و کامل‌تر بیان بشه؛ و به جاش، از بیان افکار و احساسات کاراکترای فرعی کاسته بشه!! 🤦🏻‍♀️ پیشنهادش نمی‌کنم، اما به نظرم برای یه بار خوندن بد نیست. اگر از داستان‌های جنایی با ریتم نسبتا کُند لذت می‌برید، به نظرم ازش خوشتون خواهد اومد. ضمنا حجمش هم نسبتا کمه و می‌تونید در کمتر از یه روز تمومش کنید.

داستانش خیلی جذاب بود، ترجمه ی روونی هم داشت. یه سری توصیفات اضافه ای در متن کتاب بود که نبودش به داستان صدمه ای نمیزد.ولی با بودنش یه جاهایی از کتاب رو خسته کننده کرده بود.

بیان روند داستان برام دوست داشتنی بود اما موضوعش اذیتم کرد.کشتن دو بچه که تو کتاب باهاشون ساعت هایی زندگی کردم برام خوشایند نبود.

داستانش خوب بود و کشش داشت تا به آخر... ولی آخرشو نفهمیدم چی شد

معتقدم در این سبک از تکنیکهای سبکهای دیگر استفاده شده و چارچوب این سبک را باز تر کرده و بازگشت به گذشته باعث عمق جذب مخاطب به نوشته شده است و اسکلت جریان داستان اسکلتی انعطاف پذیر دارد که مخاطب راحت تر می تواند ارتباط برقرار کند

وا عکس لیلا چرا اینجوریه

واقعا بی سر و ته. با ترجمه ی بسیار ضعیف. من واقعا نفهمیدم خود کتاب انقدر افتضاحه یا ترجمه باعث بی سر و ته ایی کتاب شده. مثل فیلمهایی که پایان باز دارند آخر کتاب پایان نداشت. من هنوز گیجم

جدا از خطی بودن روایت داستان، برای من جذابیت داستان جنایتی که لوییز مرتکب شد احساس گناه و رضایت در پی داشت ... تنها از پایان کتاب ناراضی بودم شاید دوست داشتم جور دیگه ای تموم میشه ...