نظرات کاربران درباره کتاب دیزی جونز و گروه شش

They say the first year of marriage is the hardest and I really took that to heart back then. I wish someone had told me that love isn’t torture. Because I thought love was this thing that was supposed to tear you in two and leave you heartbroken and make your heart race in the worst way. I thought love was bombs and tears and blood. I did not know that it was supposed to make you lighter, not heavier. I didn’t know it was supposed to take only the kind of work that makes you softer. I thought love was war. I didn’t know it was supposed to…I didn’t know it was supposed to be peace. And you know what? Even if I did know that, I don’t know that I would have been ready to welcome it or value it. دیزی جونز عزیزم حرف زدن راجع به تو برای دیگران یکی از سخت ترین و در عین حال دوست داشتنی ترین کارهای زندگی منه.وقتی که برای اولین بار شروع به خوندنت کردم اصلا توقع نداشتم که ازت خوشم بیاد ولی بعد از خوندن اخرین جمله و اهنگ های البوم آرورا،شفق قطبی یه بخشی از وجودم رو داخلت جا گذاشتم. ادمای داخلت ادمای کاملی نبودن همشون داشتن با مشکلات زندگیشون میجنگیدن و سعی میکردن آدمای بهتری باشن یا به خاطر خودشون یا خانوادشون بیلی و دیزی عزیز من شما رو تحسین میکنم که سعی کردید به خاطر اطرافیانتون به فرد بهتری تبدیل شین که خودخواهی های خودتون رو کنار بذارین🙃 حس میکنم الان لازمه یکم رسمی تر راجع بهش بگم.اولین چیزی که دیزی جونز رو انقدر خاص میکنه شیوه روایتشه،شیوه روایت این داستان به شکل گزارش از تک تک ۷ عضو گروه راکه که باعث میشه هر کدوم داستان رو از زاویه دید خودشون بیان کنن شاید اولش به نظرتون مسخره بیاد اما با خوندنش مطمئنا نظرتون تغییر میکنه.شخصیت پردازی داستان واقعا عالیه.شخصیت های خاکستری که به دنیای واقعی ما شباهت زیادی دارن. قلم داستان هم خیلی روانه و قراره خیلی زود تمومش کنین. نمی دونم دیگه باید چی بگم فقط لطفا این کتاب رو بخونید و ازش لذت ببرید همین.