شنیده ام مهاجم به خانه های مسلمانان، و کسانی که در پناه اسلامند در آمده،، گردنبند و دستبند، و گوشواره و خلخال از گردن و دست و پای زنان به در می کرده است، ، حالی که آن ستمدیدگان برابر آن متجاوزان، جز زاری و رحمت خواستن سلاحی نداشته اند. ، سپس غارتگران، پشتواره ها از مال مسلمانان بسته،، نه کشته ای بر جای نهاده و نه خسته، به شهر خود بازگشته اند. ، اگر از این پس مرد مسلمانی از غم چنین حادثه بمیرد، چه جای ملامت است،، که در دیده من شایسته چنین کرامت است. قسمتی از خطبه ۲۷ نهج البلاغه ترجمه شهیدی