نظرات کاربران درباره کتاب همنوایی شبانه ارکستر چوب ها

این رمان فوق العادس.فقط مشکلش اینه که عامه پسند یا زرد نیست.رمانی بسیار تخصصی و نمادین هستش و بنظرم از ادبیات بوف کور هم خیلی تاثیر گرفته...

برای کسانی که به نویسندگان فلسفی ، نمایشنامه نویس ، دارای چاشنی طنز در متن ، ضد خرافات و ضد چارچوب، علاقه‌مند هستند حتما پیشنهاد میکنم اثرات بی پرده ی این نویسنده ی کارگردان و نوازنده تار رو دنبال کنن. مخصوصا کتاب " وردی که بره ها می خوانند"

یکی از بهترین رمانهای معاصر که البته کمی سخت خوان هست از جمله کتابهایی که دوبار باید خواند البته عامه پسند نیست

داستان یک روشنفکر ایرانی که به فرانسه رفته و در یک ساختمان شش طبقه همراه سایر ایرانیان زندگی می کند. روایت داستان خطی نیست، بنابراین دنبال کردن داستان دشوار به نظر می رسد. پرش زمانی داستان ما را به عقب و جلو هدایت می کند. عناصر داستان گاهی به صورت سورئال (فراواقع گرا) نمود پیدا می کند. نویسنده گاهی در تخیلات ذهنی اش، گاهی در تجسمات ذهنی اش، گاهی در گفت و گو با شخصیت های خیالی اش، و گاهی با مؤاخذه و مناظره طعن آمیز خودش غرق در افکارش می شود و مرز میان واقعیت و تخیل از بین می رود. استفاده از شیوه جریان سیال ذهنی به وفور در داستان به چشم می خورد. شیوه ای که مخصوص داستان های مدرن است و ما را در افکار مرموز، گاهی تاریک و تا حدودی مالیخولیایی راوی شریک می کند. داستانی که انتظارش را داشتم نبود و به نظرم چیز زیادی برای بیان کردن نداشت. داستان مشخصی را دنبال نمی کرد و در آخر سر هم نتیجه مشخصی نگرفت. می شد ردپای صادق هدایت را در جای جای داستان احساس کرد. فضای سیاه و مالیخولیایی داستان که یکی از مشخصه های اصلی نوشته های هدایت بود، گاهی نمود بسیار زیادی پیدا می کرد مخصوصا با توجه به انتخاب موتیف (موتیف، تِمی (مضمون اصلی) است که در داستان زیاد تکرار می شود) مرگ و قتل که زیاد به آن پرداخته شده بود. استفاده از تکنیک های پست مدرنیسم در آن وجود داشت و به طور کلی ارزش یکبار خواندن را به ندرت داشت.

متن روان و به نسبت شخصیت پردازی خوبی هم داشت. نکته ای که موقع خوانش این کتاب باید بهش دقت کنید پرش زمان در دو داستانیه که روایت میشه. به نظرم کتاب پیام خاصی رو در بر نداشت و صرفا یه داستان بود ؛ اما در خلال این داستان به نکات قشنگی در مورد روابط انسان ها اشاره میشه که ارزش خوندن رو دارن

سلام به همگی؛ من اهل مطالعه‌ی رمان نیستم. علائق اصلیم موضوعات دیگه‌ایه. به سرانجام رسوندن این رمان لذت‌بخشه واقعا و به نظرم این کتاب رو بدون گفتن این که چی شد؟ چی گفت؟ باید خوند و از نفهمیدن یک لحظاتی ناامید نشد. منظره حاکم در کتاب فروپاشی ذهنی‌روانی فعالین سیاسی ناکام در انقلاب سال ۵۷ه و در کنار این المان پررنگ و حاکم، فضاسازی عالی و سواد بالا و طنز شیرین نویسنده که هر از گاهی نه به عنوان خودنمایی، که برای تکمیل فضاسازی به کمک خودش میاره، خوندن کتابو بسیار جذاب می‌کنه. البته همه‌ی این موارد در انتها به سلیقه، مود و شرایط خواننده کتاب برمی‌گرده و نسخه و حکم نیست. در پناه خدا.

من چندین با این کتاب رو در زمان های مختلف دست گرفتم و سعی کردم از آنجایی که دفعه قبل خواندنش رو رها کرده بودم ادامه بدم اما دستآخر نتونستم به پایان برسونمش. به نظر من کتاب روانی نیست. من ازش خوشم نیومد!