نظرات کاربران درباره کتاب عادت می کنیم

داستان نقطه اوجی نداره و روند عادی زندگی یک خانم شاغل به اسم آرزو هست که با مادر و دخترش زندگی میکنه ولی جزئیات یک زندگی به قدری قشنگ بیان شده که ادم جذب داستان میشه ..داستان متن روانی داره و خیلی سریع به پایان میرسه .... برای پر کردن اوقات فراغت و فرار از شلوغی ها بد نیست 😉

اینکه این کتابِ مورد علاقه یک پسر ۲۱ ساله باشه و ۳ مرتبه خونده باشدش ایرادی داره؟؟؟

خوب من که خیلیییی دوستش داشتم .حتی از کتاب معروف تر زویا پیرزاد یعنی چراغ ها را من خاموش می کنم هم بیشتر دوستش داشتم .یک سره چند ساعت پشت سر هم کتاب رو سر کشیدم . همین روزهای معمولی را روایت می کند همین روزهای معمولی خیلی از زن های این سرزمین ولی هنرش آن است که توانسته شیرین و جذاب و روان تعریف کند طوری که با آن همراه شوی .البته که شخصیت سهراب داستان برای هر زنی جذاب است . کاش مشاوران ازدواج هر کدام یکی یک دانه از این کتاب به مردها می دادند تا بهتر بفهمند. نیاز اصلی خانم ها چیست چقدرزیادند آدم هایی در اطرافمان که همه چیزشان را برایمان گذاشته اند و ما حتی حق زندگی برایشان قائل نیستیم .چقدر زیاااد

کتاب ماجرای آرزوس. زنی که از همسرش جدا شده و با دخترش زندگی می‌کنه. آرزو زنیه که تکیه‌گاه خانواده‌شه. گاهی سنگینی این تکیه‌گاه‌بودن آزارش می‌ده. درون‌مایه داستان چالش‌های آرزو با مادر و دخترشه. ریتم داستان کمی کنده. اگر اهل رمان‌های هیجانی و پر از اتفاق هستین این رمان رو بهتون پیشنهاد نمی‌کنم.

کتاب های این نویسنده عزیز خیلی با جزییات به تشریح شرایط میپردازه و توصیفات اتفاقات روزمره را به گونه ای دلچسب بیان میکند. در کل کتاب هاشون روال زندگی است. این که در پایان کتابشون به جای خاصی قصه رو نمیرسونند و انگار هر بار برشی از یک زندگی رو برای ما مطرح میکنند.

بنظرم دوست داشتنی بود، البته پایانش باز بود.

داستان جالبی درباره زنی حدودا ۴۰ ساله که غرق مسئولیت ها و رسیدن به خانواده و کار و ... است و شاید از خودش و احساساتش غافله. اما اتفاقاتی که میفتن برای اون‌ تجربه جدیدی رو رقم میزنن. اما پایان داستان غم‌انگیز بود😞 عادت میکنیم به مبارزه نکردن، انفعال، فراموشی خودمون، احساساتمون و عشق‌.‌..

در قیاس با کتاب چراغ ها را من خاموش می کنم باید بگم به گرد پای اون هم نمیرسه . اما باز هم خوندنش خالی از لطف نیست و حس و حال خوبی به ادم میده.

کتاب خواندنی هستش حتما پیشنهاد میکنم

یک داستان خطی و بدون هیچ اتفاق خاصی و نقطه اوج و فرودی. خوندنش حوصله می‌خواد، ولی من حوصله‌م سر نرفت و مثل گوش‌ دادن به یه آهنگ بی‌کلام و ملایم، آروم‌آروم خوندمش و لذت بردم. اگه ذهنتون درگیره و ناآرومید، یا نیاز به کتابی دارید که هرروز همراهتون باشه، با آرزو برید به تهران دهه ۸۰ و عاشق بشید.

کتاب بسیار خوب و داستان روان و ساده ای دارد

یه کتاب با داستان دوست داشتنی اگه دنبال هیجانین خیلی توصیه نمیشه ولی اگه میخواین کتاب روحتون رو لمس کنه اصلا از دستش ندین!

کتاب خیلی متنروانی داشن جزییاتمو مو تعریف شده بودن انگار که تو در اون زمان بودی ودر داخل داستان و خواندن خانم معتمد آریا جذابیت این داستان بیشتر کرد