نظرات کاربران درباره کتاب مجله ناداستان ـ شماره ۰۱۴ ـ فروردین ماه ۱۴۰۱

تقریبا نیمی از شماره‌های ناداستان رو خوندم. ناداستان همیشه جذاب‌ترین و دل‌نشین‌ترین بوده. اما این شماره حال و هوای دیگه‌ای داشت. من هجده ساله‌ام و دوستم سی و هفت ساله. تو کافه، کنار هم این شماره رو خوندیم و هر دو در حالی که داشتیم از دو بعد زمانی متفاوت، واژه‌های مشترکی رو می‌خوندیم متاثر بودیم و متفکر. این شماره گاهی نور امید رو نسبت به زمان تو دلمون زنده کرد و گاهی سرخورده‌امون کرد. لابه‌لای این واژه‌ها نگاه خودمون رو به جوانی پیدا کردیم.

نوشتن هیچ وقت دغدغه ی من نبوده، اصلا حتی ذره ای علاقه هم بهش نداشتم؛ ولی حالا بعد از خوندن تقریبا تمام ناداستانا همش به این فکر می کنم که یعنی منم می تونم هم چین چیزی بنویسم؟ به قول یکی از ناداستانای همین شماره،« داستان که نباشد، هر اتفاقی که می افتد ناشناخته در فصا شناور می ماند» این هنر نویسنده است که به اونا معنی می ده. دلم می خواد یه سری اتفاقا رو بنویسم که مثل دود تو هوا فراموش نشن، که بعدا تجربه ام موقع رخ دادن اون اتفاقارو فراموش نکنم!