نظرات کاربران درباره کتاب بانو گوزن

از خصوصیت یک کتاب خوب اینه که یکی از شخصیت های داخل کتاب رو زندگی کنی. و من به طرز عجیبی دارم با طاطا زندگی میکنم این کتاب داستان اون نباید هاست که انقدر میترسیم که انکار میکنیم اون ممنوعه ها رو در ذهن داریم

متن کتاب روان بود و تعلیقش متوسط روبه بالا اما پراکندگی زیادی در کتاب وجود داشت و زیاد از این شاخه به اون شاخه می‌پرید. همین طور بعضی جاها که گیج کننده می‌شد پایان کتاب رو هم چندان نپسندیدم.

نثر روانی داره، شخصیت پردازی ها عالیه، داستان ابعاد مختلف شخصیت یک زن رو نشون میده، تغییر و انطباق با شرایط. از گوزن هم بعنوان نماد استفاده شده که اونم شکل های مختلفی به خودش میگیره. در واقع ترکیب رئال و‌فانتزی هست. من که دوست داشتم و‌پیشنهاد میکنم.

کتابیه که نمیشه به راحتی زمین گذاشت،دوست داری یک نفس بری تا آخرش

اولین اثری بود که از خانم حسینیان می‌خوندم. برام جذاب بود. چون زبان روانی داشت و کشمکش‌ها هم خوب بودن. تند خوندم تا به پایان برسم ولی به نظرم بزرگ‌ترین نقطه ضعف کتاب پایان بندیش بود! می‌تونست خیلی بهتر تموم بشه. گوزن خود طاطا بود، روح و روان آشفته‌ش! یا دست‌کم من اینطور تصور کردم. بازی با گوزن و بوی جنگل رو دوست داشتم.

داستان روون و خوبی بود اما پایان‌بندی تو ذوقم زد.

کتاب بانو گوزن سخت خوان نیست و نثر نویسنده همچون دو اثر دیگر مریم حسینیان مخاطب را با خود همراه می کند. این کتاب قصه طاطا زن رنج کشیده ای با گذشته ای پر از زخم است که تصمیم گرفته کسب و کار خودش را راه بیندازد و در همین ابتدای راه درگیر بارداری ناخواسته پر زحمتی شده است. طاطا با صراحت جزئیات بی رحمانه ای از رفتار، عادت ها و اندیشه های پنهانی اش را با مخاطب مطرح می کند، مجموعه ترسناکی از تفکرات پیدا و پنهان که مخاطب اش را حسابی گیج می کند و در نهایت هم شخصیت پردازی می لنگد و تصویر متناقصی ترسیم می شود از زنی که نمی دانی باید در حق اش دلسوزی کرد! بدخواه و کینه جوست و با روش های غیراخلاقی به مقصد می رسد! و یا اینکه او اساسا بیماری روحی روانی است! بدیهی است نویسنده می کوشد در پس سطور کتاب رنج های زیست زنانه در جامعه مردسالار را نمایش دهد اما در ترسیم کاراکتر طاطا به دلیل پرداخت ناموفق ارتباط حسی و همذات پنداری در مخاطب شکل نمی گیرد و تا انتها مشخص نیست چرا این زن فاقد تمامی عواطف انسانی است. بانو گوزن در عین حال که با رئالیسمی مستند گونه جزئیاتی از سبک زندگی، عادات و ادبیات مردم در تهران معاصر را تحریر می کند با جسارت به دنیای خیال هم وارد می شود و این تناقض دلنشینی است که احتمالا خواننده انتظارش را ندارد و باورش می کند اما ورود شخصیت گوزن هم به اندازه شخصیت طاطا گیج کننده است و تا انتها هم مشخص نیست کارکرد این حیوان خیالی چیست، جایی نویسنده به او مقام حامی را می دهد و در صفحات بعد کارکردش را عوض می کند، این گوزن چه پیوستگی معنایی با شخصیت اصلی دارد؟ چرا یه عده آن را می بینند و دیگران نه! قراردادهای نویسنده با مخاطب در فصل های مختلف چندین بار تغییر می کند تا عنصر خیال هم به اندازه کلیت داستان مخاطب را به سرگیجه بیاندازد.

خیلی خیلی دوسش داشتم فضای جذاب و وجود گوزن وسط موضوع داستان خیلی لذت بخش بود پارسال صوتیش رو گوش کردم ولی هنوز دارم بهش فکر میکنم 👍🏻👍🏻👍🏻

به پیشنهاد کتاب داستان نویسی می خوانم.‌نثر روانی دارد و از خلاقیت نویسنده لذت می برم.

من دوسش داشتم. یه جاهایی مثلث طاطا فرشاد و سارا من رو یاد اسکارلت اشلی و ملانی مینداخت. سارا خیلی شبیه ملانی بود برام

از خط به خط این کتاب لذت بردم.

یک طورهایی شاید بشود گفت شبیه به سبک رئالیسم جادویی ست، اینقدر که این گوزن خیالی، قشنگ و باهوشانه در خلال داستان گنجانده شده بود، که منِ خواننده دلم میخواست که در عالم واقعیت وجود خارجی داشت. و من هم برای خودم یه همچین حیوانی می‌داشتم.

قلم عالی،داستان پردازی زیبا،پرداخت به یک موضوع روانشناختی و ریشه ای خانوادگی که منجر به چه اتفاقاتی در زندگی میتواند باشد.دوست داشتم

محتوای خاصی و معنی و مفهومی‌نداشت برای وقت گذرونی بهتر از گوش دادن اهنگ بود برام گویندگیه فوق العاده ای داشت

بدنبود ولی عالیم نبود تراوشات یه ذهن بیمار

فضای کتاب واقعا سنگین بود بعد از ۱۰۰ صفحه دیگه نتونستم ادامه بدم