نظرات کاربران درباره کتاب به من نگاه کن

به من نگاه کن. من این کتاب رو خوندم چون میدونستم در مورد کوکان اوتیسمه. دوست داشتم در قالب داستان، با زندگی این کوکان و مشکلات خانواده‌هاشون بیشتر آشنا شم. اما متاسفانه این کتاب اصلا چنگی به دل نزد. شروع کتاب خوب بود. داستانی روان که درمورد بارداری ناخواسته بود و زنی که مادر شدن رو دوست نداره. تا اینجا خوب بود اما در ادامه کتاب فقط تکرار مکررات، کلیشه‌های نخ‌نمای فمنیستی و دعوای خاله زنکی یه زن و شوهر بود. نه بیشتر. کتاب دو شخصیت اصلی داره. غزاله و ابراهیم. زن و شوهری که دختری با بیماری اوتیسم دارن. اما تو کل کتاب چیزی جز اطلاعات دم دستی که تو اینترنت هم هست، از این بیماری دستتون رو نمی‌گیره. خب مهم نیست. میگیم این کتاب ادبیاته و قرار نیست شما رو با این بیماری آشنا کنه. اما مشکل اینجاس که کتاب جز این هم چیزی نداره. مدام دعوای زن و شوهری، جملات تکراری و کلیشه پشت کلیشه. مشکل اصلی و بعدی کتاب اینه که نویسنده با بخش‌بندی کتاب خواسته بی‌طرف، دو شخصیت ابراهیم و غزاله و مشکلاتشون رو بگه. اما متاسفته انگار خشمش از مردها رو پشت نوشته‌هاش پنهان کرده و اونقدر قلمش خامه که این خشم تو ذوق می‌زنه. رمان هیچ گره داستانی نداره. یه داستان یک خطی داره که دویست و خورده ای صفحه طول کشیده. داستان زن و مردی که زن نمیخواد موقعیت اجتماعیش رو از دست بده، مرد دوست داره زنش فقط خونه‌‌دار باشه، بچه‌ای که اوتیسم داره و برای بزرگ کردنش به مشکل میخورن. همین داستان بدون هیچ خلاقیتی گفته شده. شاید همین ضعف قلم نویسنده و نگاه سطحی‌اش به ادبیات و نوشتن، باعث بشه چنین کتاب‌هایی تو دنیای ادبیات موندگار نشن. در کل داستان ضعیف و قلم نویسنده از اون هم ضعیف‌تر بود.