بریده‌هایی از کتاب مایکل وی (جلد هفتم)

بازوهای عضلانی‌اش حالا دیگر بیشتر شبیه ران بود تا بازو

شنیده‌ام چیزی به اسم مرد بزرگ وجود ندارد، فقط چالش‌های بزرگ در زندگی وجود دارند.

چیزهایی را از دست دادیم که هرگز برنمی‌گردند. مثلاً معصومیتمان را.

«هنوز هم خوشحالی با من اومدی پاسادِنا، رفیق؟» «تا جهنم هم دنبالت می‌آم.»

تو به عظمت رسیدی. توی دوران‌های تاریکی مثل این دورانه که بومی برای نقاشی کردن عظمت بهمون می‌دن.»

نکتهٔ مهمی دربارهٔ زندگی یاد گرفتم. نکته‌ای که شاید برای شما هم معنی داشته باشد. نکته‌ای که مجبور شدم برای فهمیدنش دور دنیا سفر کنم، ولی ارزشش را داشت. خیلی ساده است: متفاوت بودن خوب نیست. این لعنتی فوق‌العاده است.

هتچ الکتروکلن را خیلی دست‌کم گرفته بود و خیال می‌کرد جنگ هادس فقط تمرینی برای سربازانش باشد و راحت در آن پیروز شوند. بازی‌های جنگی. به همین دلیل خودش را کاملاً بی‌دفاع گذاشته بود. اگر اِنل و تووالویی‌هایش قبل از جنگ به اینجا آمده بودند، با درنده‌ترین و آموزش‌دیده‌ترین جوخه‌های الجن در دنیا مواجه می‌شدند. آن‌ها حتی به اسکله هم نمی‌رسیدند، چه برسد به اینکه از کشتی پیاده شوند. ولی این مال پیش از جنگ بود. حالا کوبیدن راکت پینگ‌پنگ به صورت یکی از سربازها نهایت مقاومتی بود که الجن از خودش نشان داد.