بریده‌هایی از کتاب آدمک های ابری

می دانی زندگی‌کردن با کسی که دوستش نداری مثل مسافرت با ماشینی می‌ماند که ضبط‌اش خراب باشد، آن موقع دیگر فرقی نمی‌کند در جاده‌شمال باشی یا اتوبان‌طبس.

آدم نگاهی به پهنای زمین کرد و گفت: خانه من کجاست؟ خدا گفت: به اولین جایی که رسیدی و دلت آرام گرفت خانه تو آنجاست

بیچاره‌ترین آدم دنیا کسی ست که نامردترین آدمِ زندگی‌اش را از همه بیشتر دوست دارد.

هیچ وقت نفهمیدم که بود؛ ولی مطمئنم که چشمانش را قبلاً جایی دیده بودم. شاید یک روز تاریخ تولدت را از یاد ببری، شاید نام پدر و مادرت را هم به خاطر نیاوری، اما هزاران سال هم که بگذرد، محال است چشمان آدمی که دوستش داشتی را فراموش کنی. او دروغ نمی‌گفت. ما همدیگر را می‌شناختیم. روزهای زیادی را باهم سپری کرده بودیم. شاید در زندگی قبلی شاید در دنیایی دیگر شاید هم در خواب اما مطمئنم که لحظه‌ها و خاطرات خوبی را باهم ساخته بودیم. واگرنه جای اینکه به دنبال هم بگردیم؛ از همدیگر فرار می‌کردیم.

آدم گفت: اگر از این تکه کوچک به همه ببخشم پس چه برای خودم باقی می‌ماند؟ خدا گفت نگران نباش خاصیت عشق همین است، هرچقدر بیشتر ببخشی بیشتر در وجودت تکثیر می‌شود.

تا حالا رفیق دلتنگ داشتی؟ + دلتنگِ چی؟ _ دلتنگ بارون + حالا چرا بارون؟ چیز دیگه‌ای نبود؟ _ آخه می دونی، بارون که بزنه. مردم که دلتنگی‌هاشون رو آزاد کنن. شعرای جدیدی نوشته میشه. ترانه‌های جدیدی خونده میشه. عشق‌های جدیدی به وجود میاد. و زمین جای قشنگ‌تری واسه زندگی‌کردن میشه.

«احساسات آدم‌ها به جنس آدم‌ها بستگی دارد»

«احساسات آدم‌ها به شرایط آن‌ها بستگی دارد.»

آدم نگاهی به پهنای زمین کرد و گفت: خانه من کجاست؟ خدا گفت: به اولین جایی که رسیدی و دلت آرام گرفت خانه تو آنجاست

اما از یه جایی به بعد دیگه هیچی نگفتی، دیگه چشمات برقی نداشت. انگار قمریا از چشمات پریده بودن. اونجا بود که فهمیدم رفته.