کتاب نامه های امام صادق (ع) به شیعیان

هر آن کس که مایل است خداوند در بهشت و سرای جاوید، هم‌نشینی نیکو به او عطا کند و در پیشگاه آفریدگار سربلند باشد، باید دل دیگران را شاد کند.

تو را به خاموشی توصیه می‌کنم؛ زیرا سکوت، حلیم و بردبارت می‌کند، چه فردی دانا باشی و چه ناآگاه.

قلب خود را همچون دوستی قرار بده که با او مشورت می‌کنی و آگاهی و علم‌ات را مانند پدری بدان که از او فرمان‌بُرداری می‌کنی و هوای نفست را دشمنی بپندار که با او در مبارزه‌ای و امانتی است که برخواهی گرداند.

از ساعات خواب شبانه‌ات کم کن و در روز، از سخن‌گفتن زیاد دوری کن؛ زیرا در تن آدمی عضوی کم‌سپاس‌تر از زبان و چشم نیست.

به آن چیزی که خداوند به تو عطا کرده است، راضی و قانع باش و توجه‌ات فقط به آن چیزی باشد که خود داری و دنبال آرزوهای محال نباش؛ زیرا هرکسی که به داشته‌هایش راضی باشد، بهره‌مند است و فرد ناراضی همیشه احساس کمبود و گرسنگی می‌کند. آنچه برای آخرتت مفید است، از دنیا به‌دست آور.

آه! خوشا بر جان‌هایی که از نور روشنی‌بخش لبریز شده‌اند و به‌راستی، دنیا نز د آن‌ها مانند ماری بزرگ و زهرآگین و همچون دشمنی زبان‌نافهم است. آن‌ها با خداوند انس گرفته‌اند و از آنچه دنیاپرستان به آن دل‌خوش و شادند، گریزان‌اند. به‌درستی ایشان یاران حقیقی مایند که هر آشوبی به دستشان آرام می‌شود و هر بلایی برطرف.

سه چیز است که در هرکه باشد، آقا و سَرور است: خشم فروخوردن، گذشت از بدکردار، کمک با جان و مال و صلهٔ رحم.

با مردم مدارا کنید؛ اما تسلیم همه‌جانبه نباشید تا این‌گونه زمینهٔ اطاعت پروردگارتان را نیز فراهم کرده باشید.

دیری است که پایگاه جهل و نادانی توانمند شده است و مردم به آن گرایش پیدا کرده‌اند و آن را تقویت می‌کنند؛ به این دلیل که مردم دین خداوند را به‌بازی گرفته‌اند، تاجایی‌که حتی آنان‌که به دوستی با آفریدگار و نزدیکی به او تظاهر می‌کنند، در ذهن، هدفی غیر از رضایت او دارند و در دل، دنبال چیز دیگری هستند. حقیقتاً آن‌ها جفاکارند.

درست آن است که هر مسلمانی ما را می‌شناسد، هر شب و روز، اعمال و رفتارهای روزانه‌اش را مرور کند و به محاسبهٔ کردار خویش بپردازد