بریده‌هایی از کتاب فلسفه دوستی

بعضی دیگر معتقدند گوهر دوستی آنجا نهفته است که دوستان سنگ صبور یکدیگرند و رازهای مگوی‌شان را با هم در میان می‌گذارند.

"کارهای زمانه میل به ادبار دارد، و عدل ناپیدا و جور ظاهر، و علم متروک و جهل مطلوب."

هریک از دوستی‌های ما ـ برخی کمتر و برخی بیشتر ــ جزئی از فردیت شخصیت‌مان را تشکیل می‌دهند. هریک ما را به مسیری خاص و متفاوت با دوستی‌های دیگر می‌کشانند. این وضعیت ممکن است خود ما را به وجودی چندپاره تبدیل‌کند که بدون دلیل، وحدت یا انسجام در جهات مختلف در حرکت است. اما این خودِ چندپاره چیزی است که همهٔ ما در ابتدا با آن روبه‌روییم ــ خودی تصادفی که از اجزایی اتفاقی تشکیل شده است، اجزایی که در زمان‌ها،‌ در زمینه‌ها و از آدم‌های مختلف، از کتاب‌ها، تصاویر و موسیقی‌های متنوع و از محیط‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی گوناگون برداشته شده‌اند. فردیت مستلزم آن است که این اجزا در یک کل سامان داده شوند تا دیگر اتفاقی نباشند ــ کلی منسجم که هریک از این اجزا در پدید آمدن آن آشکارا سهیم‌اند.

از میان تمام فرصت‌های عطاشده به انسان فانی و از میان تمام سرنوشت‌های مقدر، تا زمانی که دیوارهای این زندان مرا تنگ در بر گرفته‌اند، حتی اگر جهانی میان من و تو فاصله اندازد، تو را در بندبند وجودم نگاه خواهم داشت، نه با لب‌های خاموش و نه با رویِ برگرفته تو را در خود نگاه خواهم داشت، در خیالم تو را در آغوش می‌کشم، هر لحظه و هرجا پیشم خواهی بود.

همان‌طور که کیث توماسِ تاریخدان گفته است، دوستان اساساً بر سه نوع بودند: "خویشاوندان نسبی و سببی که می‌شد بی رودربایستی از کمک و مشورتشان بهره‌مند شد... متحدان، پشتیبانان و شرکا که در وقت نیاز می‌شد رویشان حساب کرد... و کسانی که دوستی اجتماعی عمومی‌تری با هم برقرار می‌کردند که بیرون از دایرهٔ نزدیکان شکل می‌گرفت. این نوع دوستی نیز معمولاً ناظر به فایده بود."[۹] در تمام این موارد "ارزش دوستان به فایده‌شان بود و لازم نبود که حتماً از هم خوششان بیاید". [۱۰]

ودخواسته و آزادانه شکل بگیرد که در آن نه‌فقط روان‌هایشان این لذتِ تمام را درک کند بلکه بدن‌هایشان نیز در این اتحاد شریک شود، چنان‌که مرد به‌تمامی درگیر رابطه شود، قطعاً این دوستی کامل‌تر و پربارتر خواهد بود. اما این جنس تاکنون موفق به ایجاد چنین رابطه‌ای نشده است و مکاتب باستانی نیز متفق‌القول زن را از آن بیرون دانسته‌اند.