بریده‌هایی از کتاب خود واقعی ات باش

باورها با تکرار ساخته می‌شوند فقط کافی است که یک فکر تکرار شود تا تبدیل به باور شود. تکرار یک فکر، تکرار یک جمله، تکرار یک موقعیت مشابه، باور ما را می‌سازد وقتی تجارب معینی را از سر می‌گذرانیم یا پیام‌های مشابهی را بارها و بارها بشنویم آنها در ذهنمان شکل می‌گیرند و باورهای اصلی‌مان را شکل می‌دهند.

بخشی از احساسی که امروز به خودمان داریم به پیام‌هایی که در دوران کودکی دریافت کرده‌ایم برمی‌گردد. برداشت و تفسیرهای ما از پیام‌ها باعث شده که امروز احساس خوب یا بد راجع به خود داشته باشیم. پیام‌هایی که ما در کودکی دریافت کرده‌ایم مانند سنجاق به ما وصل شده‌اند ما برای بقا به معنای واقعی به آن پیام‌ها وابسته هستیم

ما خیلی باید در ورودی‌های ذهنمان دقت و وسواس داشته باشیم؛ چون اینها خوراک ضمیر ناخودآگاه ما هستند. چیزهایی که می‌بینیم، چیزهایی که می‌شنویم، اینها خوراک ذهن و ضمیر ناخودآگاه ما هستند و با تکرار زیاد به لایه‌های عمیق ناخودآگاه ما وارد می‌شوند که همان باورها و عقاید ما هستند.

عزت‌نفس کاملا درونی است و یک نتیجه است از یکسری افکار و رفتارها که شخص با خود دارد.

یکی از نشانه‌های بارز فرد با عزت‌نفس پایین، حسادت است که معمولا فرد خود را با دیگران مقایسه می‌کند و در نهایت و پس از درماندگی و احساس حقارت که او از من بهتر و باارزش‌تر است، به احساس حسادت می‌رسند؛ مانند گفتن: «اون داره پیشرفت می‌کنه و من دارم درجا می‌زنم»، «اون با اینکه وضع زندگیش از من بدتر بوده و تو خانواده پایین‌تری زندگی کرده، الان از من جلو زده».

به این چند دلیل ما باید خود را ببخشیم؛ اول اینکه ما با توجه به آگاهی خود در آن لحظه بهترین تصمیم را گرفته‌ایم. دوم اینکه پیش از این تاوان اشتباه خود را داده‌ایم و خطای ما منجر به پیامدهای دردناکی شده که ما این پیامدها را تحمل کرده‌ایم. سوم اینکه اشتباهات گریزناپذیرند. ما هرچه آموخته‌ایم، از سرپاایستادن گرفته تا رانندگی یا نویسندگی یا کار با دستگاهی پیچیده، همگی به قیمت هزاران اشتباه به سرانجام رسیده است. یادتان باشد فرایند یادگیری در تمام طول عمر ادامه می‌یابد و اشتباهات نیز ادامه خواهند داشت؛ پس منطقی نیست که خود را بابت هر اشتباهی سرزنش کنیم.

چون توجه و احترام را یاد گرفته‌ایم خودمان به خودمان بدهیم و نگران تحقیرشدن توسط دیگران یا خیانت نیستیم و می‌دانیم که دیگران می‌توانند ما را تأیید نکنند، اما نمی‌توانند ارزشمان را تعیین کنند

عزت‌نفس یعنی من خوب هستم، شما هم خوب هستید. نه من از شما برترم و نه شما از من برترید و هر دو ما به صرف انسان‌بودن و نفس‌کشیدن مهم و ارزشمند هستیم و شایسته احترام و توجه، جدای از هر فرهنگ و قومیت و زمان و مکان جغرافیایی ما شایسته دوست‌داشته‌شدن هستیم.

گوته می‌گوید: «اگر ثروتمند نیستی مهم نیست، بسیاری از مردم ثروتمند نیستند»؛ «اگر سالم نیستی، هستند افرادی که با معلولیت و بیماری زندگی می‌کنند»؛ «اگر زیبا نیستی برخورد درست با زشتی هم وجود دارد»؛ «اگر جوان نیستی، همه با چهره پیری مواجه می‌شوند»؛ «اگر تحصیلات عالی نداری با کمی سواد هم می‌توان زندگی کرد»؛ «اگر قدرت سیاسی و مقام نداری، مشاغل مهم متعلق به معدودی انسان‌هاست»؛ اما، اگر «عزت‌نفس نداری»، هیچ نداری.

خود واقعی‌ات باش، دقیقا منظورش همین است که بدون نقاب خودت را زندگی کن. شاید افراد کمتری تو را تأیید کنند؛ اما همان‌ها پیروان بااصالت تو هستند و تو را به خاطر خودت دوست دارند و روز به روز این پیروان بیشتر و بیشتر خواهند شد، اگر تو همیشه خودت باشی.