بریده‌هایی از کتاب خانوم ماه

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست که آشنا سخن آشنا نگه دارد

گفت: دشمن به زمین سفت خورده که این کارای پست رو می کنه. ترور کور می کنه... تو ناراحت نباش تا وقتی خدا هست...

خوشا به حال کسانی که در هر لباسی می تونن خدمت کنن! خدمت به اسلام لباس خاصی نداره...

مادرم می گوید اگر کسی عاشق کسی باشه روی او غیرت داره...

اگر حضرت حجت امروز غیبت فرموده اند از بی کفایتی سربازانی مثل حقیر است. ما چه کرده ایم برای ظهور.... ما که کشور مسلمانیم چه رسد به کشور غیرمسلمان! اگر عزیز فاطمه فردای قیامت من و شما را بپرسد که ای آقای روحانی، ای آقای سینه زن، ای آقای نمازخوان چرا امر به معروف نکردید؟ چرا دین خدا را یاری نکردید؟

من همان دم که وضو ساختم از چشمه ی عشق چار تکبیر زدم یکسره بر هر چه که هست

مادر تا دارالرحمه ی شیراز تشییع شد. مردم انگار در جایی نانوشته، خوانده بودند که همه ی عظمت اسلام و انقلاب مرهون زنانی مثل سیده خانوم است. زنانی که با وضو شیر در دهان طفلشان گذاشتند و با قطره قطره ی این شیر درس عاشقی اباعبدالله را به سلول های بدن این نوزاد وارد کردند. مادر حقیقتا اسوه ی صبر و مقاومت بود!

جورایی تعارف در بیان نظرم را هم کنار گذاشتم. ابایی نداشتم که کسانی را که راهپیمایی و انتخابات و نمازجمعه و تفکر بسیجی را رد می کنند، آدم هایی غیرآگاه به ماهیت اسلام و تشیع بدانم. احساس می کردم کسی که امروز به هر دلیلی به رهبر انقلاب پشت کرده قطعا و حتما فرداروزی هم به حضرت صاحب الزمان پشت می کند و اگر در روز عاشورا بود هم به امام حسین و اهل بیتش پشت می کرد. این باور من بود که جنگ همان جنگ است کربلا همه ی زمین و عاشورا همه ی تاریخ!

مطمئن شدم که ما راهی جز جنگ در زندگی نداریم و انگار همه ی زندگی ما برای جنگیدن است و وظیفه ی مادران و زنانی که دم از امام حسین می زنند پروراندن انسان هایی است که حق را یاری کنند.

مادر حقیقتا اسوه ی صبر و مقاومت بود!