بریده‌هایی از کتاب روش روشن

این ما هستیم که در تعلّم دین تعلل ورزیده و کوتاهی می‌کنیم و از توجه به تکالیف خویش غافلیم. برای هر چیزی فرصت داریم و وقت صرف می‌کنیم، ولی از اینکه بخشی از اوقات خویش را به یادگیری وظایف زمان غیبت اختصاص دهیم غفلت می‌نماییم.

با اندکی تأمل در اوضاع جامعه می‌بینیم که برخی از مردم اهمیتی به دین و عقیده خویش نمی‌دهند و تمام توجه آنها به زندگانی دنیا معطوف است حتی بسیاری از کسانی که گرایش مذهبی دارند نیز به انحراف کشیده شده‌اند. بعضی در دام مدعیان مشاهده و ارتباط با امام زمان علیه‌السلام افتاده‌اند، و با خواندن و شنیدن مطالب آنها به دنبال افراد مرتبط با حضرت می‌گردند. برخی با استماع آثار اهل تصوف و مدعیان کشف و شهود به سراغ کسانی رفته‌اند که به خیال خویش با عالم دیگر ارتباط دارند، و ادعا می‌شود که امور خارق‌العاده از آنها دیده شده و صاحب کرامت هستند. عده‌ای دیگر منکر تمام امور گذشته شده‌اند و با بینش ـ به اصطلاح ـ عقل‌گرایی و روشن‌فکری به امور معنوی پشت پا زده، و دادِ دانش و خِرد می‌زنند، و حتی به مسلّمات کتاب و سنت خرده می‌گیرند.

امامان معصوم علیهم‌السلام در زمان غیبت از ما چه خواسته‌اند؟ آیا فرموده‌اند به دنبال کسانی برویم که ادعای مشاهده و ارتباط با امام زمان علیه‌السلام را دارند؟! آیا فرموده‌اند به سراغ کسانی برویم که از امور غیبی خبر می‌دهند، و صاحب کرامت هستند؟! آیا گفته‌اند به ارباب مکاتب بشری رجوع کنیم؟! خیر؛ به هیچ یک از اینها دستور نداده‌اند، بلکه از ما خواسته‌اند در زمان غیبت امام عصر علیه‌السلام به راویان آثار اهل‌بیت علیهم‌السلام و ناقلان کلمات نورانی ایشان رجوع و به آنچه از آنان به دست ما رسیده اکتفا نماییم تا زمانی که خورشید جمالش از پس ابرهای ظلمانی غیبت بدرخشد و عالم را نورانی نماید. در کنار این دستور به شدّت ما را برحذر داشته‌اند که: مواظب باشید کسی شما را از دین خارج نکند، و از صراط مستقیم به راه دیگری نکشاند.

پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم فرمود: یا علی! شگفت‌ترین مردم در ایمان و باعظمت‌ترین آنها از جهت یقین، مردمانی در آخرالزمان هستند که پیامبر را ندیدند و حجت هم از میان آنها غائب شده، و به سیاهی بر سفیدی (یعنی نوشته‌هایی بر روی کاغذ که قرآن و روایات باشد) ایمان می‌آورند.