بریده‌هایی از کتاب جان بها

دستم را روی شیارهای خطاطی شدهٔ اسم حسین می‌برم. هوا را عمیق نفس می‌کشم و آرام زیر لب با دلخوری می‌پرسم: «حسین چرا قبل از اسمت شهید ننوشتن؟»

دستم را روی شیارهای خطاطی شدهٔ اسم حسین می‌برم. هوا را عمیق نفس می‌کشم و آرام زیر لب با دلخوری می‌پرسم: «حسین چرا قبل از اسمت شهید ننوشتن؟»

می‌گویند بزرگ‌ترین حسرت روز قیامت آن است که به انسان نشان می‌دهند می‌توانسته در زندگی به کجا برسد و نرسیده! می‌توانسته چه انسانی بشود و خودش نخواسته و نشده!

وقتی می‌بینم چهارتا حرومزاده مزدور داعشی برای اینکه سر ملت رو ببرن و جنایت کنن انقدر تلاش می‌کنن و انرژی دارن ولی بعضی از بچه‌های خودمون... حرف حقی را زده که جوابی برایش ندارم!

مردم شهر اتوکشیده‌اند. برای بوی خوش عطر و ادکلن خرج می‌کنند. مزاج آدم‌های شهر بوی باروت را نمی‌فهمد. برای بینی‌هایشان شمیم خون و خاک غریبه است! اینجا زخم زینت مرد است. شیارهای تیر و ترکش روی سر و صورت رزمندگان کم از مدال‌های رنگیِ براق ژنرال‌های آن‌ور آبی ندارد! توی مترو چند ایستگاه نمی‌توانی بایستی، حوصله‌ات به ترافیک اتوبان‌ها قد نمی‌دهد! اما در میدان جهاد ساعت‌ها پشت تویوتا و زیر آفتاب از شهری به شهر دیگر می‌روی تا بجنگی! می‌دانی؟ عشق چشم و گوش آدم را کور می‌کند.

من از پیشرفت بدم نمی‌آد! اما ترجیح می‌دم یه درخت سرو باشم تو بیابونِ خودم تا یه گل خوشگل توی گلخونه بقیه!

ببین تو حق اعتراض داری ولی حق اغتشاش نداری! چرا؟! چون وقتی اعتراض داری تو شاکی هستی ولی وقتی اغتشاش می‌کنی دیگه معترض نیستی، اون‌وقت می‌شی متهم.

رفقا به قرآن حیفه روی سنگ قبرمون، قبل از اسممون کلمهٔ شهید رو ننویسن! ما جونمون بهای شهادتمونه! با خونمون باید عقایدمون رو اثبات کنیم