بریده‌هایی از کتاب بحثی درباره معاد

شخصیت حقیقی امام، غایب است، اما شخصیت حقوقی، یعنی امامت و ولایت و زعامت، همیشه باید در صحنه باشد و حضور داشته باشد. بین غیبت امام و غیبت امامت اشتباه کردند. گفتند: چون شخص امام زمان (عج) غایب شد، بنابراین منصب امامت و سمت امامت و ولایت و زعامت و مدیریت جامعه هم غایب است. زمانی که آن شخص ظهور کند، آن شخصیت حقوقی هم ظهور می‌کند. آن وقت، متحجّرین، جامعه را به دست شیاطین شرق و غرب سپردند

شخصیت حقیقی امام، غایب است، اما شخصیت حقوقی، یعنی امامت و ولایت و زعامت، همیشه باید در صحنه باشد و حضور داشته باشد. بین غیبت امام و غیبت امامت اشتباه کردند. گفتند: چون شخص امام زمان (عج) غایب شد، بنابراین منصب امامت و سمت امامت و ولایت و زعامت و مدیریت جامعه هم غایب است. زمانی که آن شخص ظهور کند، آن شخصیت حقوقی هم ظهور می‌کند. آن وقت، متحجّرین، جامعه را به دست شیاطین شرق و غرب سپردند

می‌آمد. آیا تا به حال فکر کرده‌اید که چرا بعضی از مباحث زنده اسلام در طول قرون و اعصار از صحنه و جامعه و از میان مردم، دور مانده بود و بعضی از مسائل حیاتی اسلام و بعضی از مسائل بسیار مهمّ قرآن و سنّت را قرن‌ها از صحنه زندگی کنار زده بودند؟ چطور شد که مسأله ولایت فقیه، امامت، خلافت، حکومت و کشورداری و مدیریت در سطح جامعه اسلامی، فقط در زمان کوتاهی، یعنی زمان رسول خدا (ص) و عصر امیرالمؤمنین و عصر امام حسن و امام حسین (ع) مطرح بود

حنابله در جمود و تعصّب و در ستیز و مخالفت با فکر و منطق و اندیشه و استدلال به جایی رسیدند که در جامعه مسلمین و بلکه در جامعه بشریّت، گروه و دسته‌ای را سراغ نداریم که این‌قدر خشک و جامد و متحجّر باشند.

می‌گفتند: همان طور که در فروع دین، مانند نماز، روزه، خمس، زکات، حجّ و... که متعبّد هستیم و آن ها را تعبّداً قبول داریم، اصول عقاید، مانند معاد را هم ناچاریم تعبّداً قبول کنیم و حقّ هیچ گونه چون و چرا در این مسائل را نداریم

بسیاری از اشتغالات جلوی اشتعالات (نورانی شدن) را می‌گیرد و لذا امام خمینی (ره) فرمود: «علم، حجاب اکبر است»؛ یعنی این اشتغالات، هر چند درس است، فقه، اصول، اخلاق، عرفان و فلسفه است، اما چون اشتغال است، حجاب می‌شود و شما را از اشتعال (نورانی شدن) باز می‌دارد.

اگر تطهیر نفس و تهذیب جان و تطهیر روح کنیم، دیگر درس خواندن، تعلیم، تعلّم، کلمات، الفاظ، متون، و کتب، تأثیر چندانی ندارند،

اما مقام عمل برای خود من هم بسیار مشکل است، بسیار مشکل است که آدم خانهٔ دل را کلاً از اغیار خالی کند؛ یعنی زبانش لسان الله باشد، دستش یدالله باشد، چشمش عین الله باشد، گوشش اُذن الله باشد، قدرتش قدت الله باشد، خودش أسدالله و عبدالله باشد، این کار مشکلی است، ولی قیل و قال کردن و گفتن و شنیدن این مباحث، آسان است.

مؤمن حقیقی کسی است که در حریم قلبش و در حرم دل و جانش، غبار گناه، انحراف و پلیدی راه پیدا نکند، امام صادق (ع) فرمود: «القلب حرم الله و لا تسکن حرم الله، غیرالله» قلب هم حرم خداست.

این گروه می‌گویند: راه درک و وصول و رسیدن به ماوراءالطبیعه باز است. این راه مسدود و بسته نیست، بلکه مفتوح و باز و آزاد است، البته در رفتن و پیمودن این راه مفتوح و باز، آن وسیله‌ای را که به کار می‌گیرند، «استدلال» است.