بریده‌هایی از کتاب بدون تو، ما هیچ هستیم

وقتی درهای دنیا به رویت بسته باشد، هر روز دقیقاً مثل روز قبل می‌گذرد. این یکنواختی روحت را فرسوده می‌کند، آن‌قدر که تبدیل به جسمی می‌شوی که فقط نفس می‌کشد، کار می‌کند، مصرف می‌کند، با طلوع خورشید بیدار می‌شود و با غروب خورشید می‌خوابد.

تمام مردهایی که در سفر قبلی‌ام ملاقات کرده بودم عاشق سیگار بودند. مخصوصاً سیگار آمریکایی که برایشان تازگی داشت. آنها قسم می‌خوردند آمریکا دشمن شماره یکشان است، اما بااین‌حال یک پاکت سیگار مارلبرو لایت همراهشان داشتند؛ چون نشانهٔ باکلاسی بود.

وقتی آزادی بیان در کار نباشد به تفسیر کردن سکوت عادت می‌کنی.

بودن در کرهٔ شمالی آدم را بی‌نهایت افسرده می‌کرد. هیچ راهی برای جلوگیری از این افسردگی نبود. مرز مُهروموم‌شدهٔ این کشور فقط در مدار ۳۸ درجه قرار نداشت؛ بلکه همه‌جا دیده می‌شد، در قلب همهٔ ساکنین آنجا، طوری‌که گذشته را بلوکه و آینده را خفه کرده بود.

رهبر کبیر، رهبر عزیز، رهبر معظم. این اسامی باید با دقت استفاده شوند، یا اصلاً بهتر است دربارهٔ آنها حرف نزنی. حواست به عکس‌های آنها هم باشد.

در کشور آنها چیزی به اسم اثبات وجود نداشت - مگر اینکه می‌خواستند ثابت کنند رهبر کبیر به تنهایی صدها ترانهٔ اپرا نوشته، هزاران کتاب نوشته و کشور را به‌تنهایی نجات داده و هزاران کار معجزه‌آسای دیگر انجام داده است. کل سیستمشان این‌گونه طراحی شده بود که هیچ سؤالی نکنند و تفکر انتقادی را سرکوب می‌کرد.

هر بار که از کرهٔ شمالی بازدید می‌کردم از شنیدن بی‌نزاکتی‌های جدیدی که در زبان کره‌ای صورت می‌گرفت شوکه می‌شدم. فحش و ناسزا نه‌تنها در گفت‌وگو و سخنرانی‌هایشان ریشه دوانده بود؛ بلکه حتی در زبان نوشتاری‌شان هم جای خود را باز کرده بود. همه‌جا می‌توانستی فحش و ناسزا را بشنوی و ببینی - در شعرها، در روزنامه‌ها،

چقدر سریع به یک مشت زندانی تبدیل شده بودیم، چقدر سریع آزادی خود را از دست داده بودیم، چقدر سریع به فقدان آزادی خو گرفته بودیم،

- زندگی در پیونگ‌یانگ مانند زندگی در یک تنگ ماهی است.

یکی از شعارهایی که در سرتاسر دانشگاه و روی ساختمان‌های شهر نوشته شده بود این جمله از کیم جونگ ایل بود: «بیایید به روش خودمان زندگی کنیم.» معنای جوچه دقیقاً همین است: زندگی کردن به روش خود بدون متکی بودن به دیگران. اما «روش خودمان» از نظر من چیزی شبیه زندگی کردن به روش خودمان نبود؛ بیشتر به‌نظر می‌رسید با مکیدن خون مردم کشور زندگی کنی بی‌آنکه حتی آنها را ببینی. و متکی نبودن به هیچ‌کس بیشتر به انزوای کامل شباهت داشت. یاد داستان کوتاه بالماسکهٔ مرگ سرخ نوشتهٔ ادگار آلن‌پو افتادم. در این داستان شاهزاده و نجیب‌زادگان خودشان را در کاخی زندانی می‌کنند تا از طاعون در امان باشند، اما طاعون هیچ حدومرزی نمی‌شناسد و همهٔ آنها را در تاریکی و فساد خود از پا درمی‌آورد.

آستانهٔ درد هر انسان متفاوت است. برای بعضی‌ها پایان یک رابطهٔ عاشقانه به حدی ویران‌کننده است که برای پناه گرفتن به سمت دین و مذهب می‌روند. اما برای بعضی‌ها یک داستان پندآموز است که آن را به ذهن خود می‌سپارند تا در عشق‌های آینده از آن تجربه استفاده کنند

همه‌چیز در این کشور طوری طراحی شده بود که تو را مطیع خودش کند و خواسته‌هایت را غصب کند. رژیم ما را کنترل می‌کرد. حتی خبرنگارهای خارجی، حتی من.

کشتی بزرگ آهسته حرکت می‌کند

یادتان باشد که شما برای دنیا یک نفر هستید، اما برای من تمام دنیا هستید.

از نظر من پیونگ‌یانگ اصلاً شهر قشنگی نبود، بلکه شهر دلگیر و یکنواختی بود، پر از ساختمان‌های سیمانی و مردمی که لباس‌های پاره بر تن داشتد و قحطی‌زده به‌نظر می‌رسیدند، اما ویژگی ظاهری پیونگ‌یانگ نبود که باعث می‌شد از نظر من زشت جلوه کند؛ بلکه حقیقت زندگی در آن بود. از نظر من پیونگ‌یانگ بدترین شهر جهان بود و هروقت از دور آن را می‌دیدم، در افق، بیرون از پنجرهٔ اتوبوس، احساس ناامیدی می‌کردم.

آنها گروهی رژه می‌رفتند و دربارهٔ جنگ آواز می‌خواندند. فرهنگشان پر بود از پیام‌های قتل اهالی کرهٔ جنوبی و آمریکایی‌ها و کارهای وحشتناک دیگر، و این‌طور به‌نظر می‌رسید که این پیام‌ها را بدون فکر بر زبان می‌آورند

رژیم کرهٔ شمالی به‌عمد با شهروندانش مثل کودک رفتار می‌کرد تا بی‌قدرت و درمانده بمانند و همیشه به دولت وابسته باشند.

می‌خواستم بفهمند که ما انتخاب‌هایی داریم، انتخاب‌های زیاد، و این گفتهٔ رهبرانشان که کشورشان آباد و قدرتمند است چیزی جز خواب‌وخیال نیست. آنها عقب بودند، خیلی عقب‌تر از تمام انسان‌های دیگر روی این کرهٔ زمین، و اگر واقعاً می‌خواستند به کشوری آباد و قدرتمند تبدیل شوند که چیزی بیش از آب‌معدنی تولید کند باید برمی‌خاستند.

ما چیزی را باور می‌کنیم که دوست داریم باور کنیم.

برای اولین‌بار در زندگی فهمیدم که فکر کردن خطر بزرگی برای زنده ماندن است.