بریده‌هایی از کتاب روضه در تکیه پروتستان ها

گر چه من بی‌سرپناهم در پناه تو، وطن! شاخه‌هایت را به هر وامانده، کی وا می‌نهم؟ با تن زرد و نزارم، چون گُلی در پای تو پایداری می‌کنم، می‌ایستم، جان می‌دهم

روزی به یمن بهمنی از ایمان بستان ما بهار جدیدی شد یک خانه بی‌نصیب نماند از عشق هر کوچه‌ای به نام شهیدی شد

فردا برای شاعر بی‌سامان تندیس‌های خاطره می‌سازند در خانه اجاره‌ای‌ات خوش باش! فردا برات مقبره می‌سازند

باز باید مثل باران، با عبور از جویباران پای گل‌ها را ببوسم، دست گل‌ها را بگیرم زندگی را دوست دارم، عاشقی را دوست دارم دوست دارم، دوست دارم، دوست دارم تا بمیرم

شعر فریادی است جاری تا ابد در گوش خلق تا مبادا پیش دونان حلقه در گوشی کنند سنگ‌پشتی در دلم دایم تقلاّ می‌کند ای کلیله! تا کی اینان خواب خرگوشی کنند؟

بیا از معبد تن لحظه‌ای بیرون، وضو جاری است به جان نازنینان، جلوه معبود خواهی دید شب جالوتیان ننگ است گر طالوتِ میدانی! دلت را در فلاخن کن، بسا داوود خواهی دید قیامت‌هاست در زلف سحر، بیدار باش ای چشم! رصد کن جان خود را شاهد و مشهود خواهی دید

شب جالوتیان ننگ است گر طالوتِ میدانی! دلت را در فلاخن کن، بسا داوود خواهی دید قیامت‌هاست در زلف سحر، بیدار باش ای چشم! رصد کن جان خود را شاهد و مشهود خواهی دید شبی آیینه خود را به عزم شست‌وشو بشکن در آن جوبار روشن، چهره موعود خواهی دید

کجای راه واماندند کبوترهای رؤیایم به سنگ مردم دنیا خدایا، خسته شد پایم