بریده‌هایی از کتاب روضه در تکیه پروتستان ها

یوسفعلی میرشکاک جایی درباره کسی گفته است: فلانی از سطحیت مذهب به سطحیت روشنفکری رسید

رنج‌ها می‌بیند از من، هر که بر گِرد من است بس که دارم گردبادآسا هوای خویش را

هیهات که سیل، منزلم را ببرد تشویش بلا، دلایلم را ببرد من پیرو دین خاتمم، ممکن نیست هر نصفه و نیمه‌ای، دلم را ببرد

وای بر بیمار ما، کز دشمنی خیل طبیب در کنار بسترش خود را به بیهوشی زدند زندگی سودابه‌وار آتش به جان‌ها می‌زند قرعه این قوم را گویی سیاووشی زدند

آرام در رثای خودم گریه می‌کنم در مجلس عزای خودم گریه می‌کنم زانو بغل گرفته و مانند کودکان لج می‌کنم برای خودم، گریه می‌کنم

کسی که عشق می‌بازه برنده‌اس

کاش این زمین خوردن نداشت!

خسته برگشت به خانه، زن هرجایی باز تا شود هم‌نفس ساکت تنهایی باز باز هم روبه‌روی آینه کهنه نشست تا کند پاک ز رخ رنگِ خودآرایی باز قطره‌ای اشک به سیمای سپیدش غلتید خنده زد تلخ که هان گمشده! این جایی باز باز کبریت به فانوس دل‌آشوبی زد بلکه سرگرم شود با دل سودایی باز خسته از شهوت دیوی که تنش را کاوید مانده با بغض و شب و گریه و شیدایی باز زار در بستر همواره هق‌هق‌ها خفت در دلش حسرت یک نغمه لالایی باز

ما را مهل، ای پیر! به خاموشی این قوم هر چند همه، شب همه شب، بانگ سروش‌اند شلاّق تو باید، که در این گردنه صعب پیلان علیل‌اند و ستوران چموش‌اند

نوبهارا! دیده‌ای پروانه‌های مرده را؟ در گلوی مار، گنجشکان بازی خورده را؟ امر کردی هر چه بادآورده، برگردد به شاخ باد پنهان کرد اما برگ‌های برده را