بریده‌هایی از کتاب یک بغل کاکتوس

بنی آدم اعضای یکدیگرند که برخی از آنها به باقی سرند کمی از پزشکان از آن دسته‌اند که بر کسب قدرت کمر بسته‌اند چو عضوی به درد آورد روزگار، در آرند از روزگارش دمار

هرگز دل من ز علم محروم نشد گفتم به اکابر بروم، روم نشد بگشوده کتاب، یا که خوابم بگرفت یا ترجمه سخت بود و مفهوم نشد

آدمی وقتی که پررو می‌شود، گاه اسب و گاه یابو می‌شود

اسبها در ابتدا خر بوده‌اند بلکه از خر نیز خرتر بوده‌اند اسبها خرهای پررو بوده‌اند اهل غوغا و هیاهو بوده‌اند

پز می‌دهی که «بازار از جنس هست لبریز» کو پول و کو درآمد؟ کو قدرتِ خریدن؟ ما روز و شب به ناچار شب‌کار و روزکاریم اما همیشه لنگیم با این همه دویدن

پلکهایت مست و ابروهات هات می‌شوم در جذبه چشمات مات قلبت اما با بتون هم‌سنگ: سنگ در دهانت آن زبان آونگ، ونگ می‌کنی از بنده با فریاد یاد می‌شود بحران این فرهاد حاد می‌کشی با صوت ناهنجار جار می‌دهی بر گردنم هشدار: دار ظاهرا از تو شده تخدیر دیر می‌دهی با دسته کفگیر گیر گوییا در دست یک قابیل بیل می‌کنی در پاچه‌ام تحمیل میل می‌کشی بر چهره چون خرچنگ چنگ می‌کند در پیش تو، فرهنگ هنگ

اتاق، تنگ و یقه، تنگ و راهِ روزی، تنگ ز تنگنای جهان جان من به تنگ آمد

بس روز گذشت و روزگاران بس عید بیامد و بهاران هی هی، که تو هی بدون علّت هر سال گران شدی به شدّت آن تازه پنیرِ قالبی رفت آن لایقِ نان و طالبی رفت وان تازه گلِ انارِ ساوه آن صدرنشینِ صد کجاوه آن میوه تحفه بهشتی یک‌باره نشست توی کشتی کو چاره جز این که نرم نرمک خود را بزنم به نان و گرمک

نگار من که به مکتب برفت و خط بنوشت ز سوی مدرسه مست آمد و ملنگ آمد

با تو مردم بی جهت گردن‌درازی می‌کنند پیش هر کس با وجودت سرفرازی می‌کنند هاکی روی یخ و بولینگ‌بازی می‌کنند «اصغر» و «بلقیس» را «پدرام» و «نازی» می‌کنند آنچه می‌آرد برای هر کس و ناکس کلاس، اسکناس است اسکناس است اسکناس است اسکناس

در طول روز وقتی چون اسب، گرم کارم حق مسلّم ماست شب مثل خر بخوابم

خود از اثرات اسکناس است گر حرمت و احترام دارد نه لَنگِ عواید حلال است نه وحشتی از حرام دارد این شخص شخیص اگرچه طشتی افتاده ز روی بام دارد، با این همه، باز اعتباری در قاطبه نظام دارد «از خیل خواص بودن» ش را از صدقه سرِ عوام دارد از لطفِ خدا به اهل فقر، است این ملک اگر قوام دارد

نگار من که به مکتب برفت و خط بنوشت ز سوی مدرسه مست آمد و ملنگ آمد مرا میان رهش دید و راهِ دل را زد به سوی مخلصش آمد، چه شوخ و شنگ آمد در آن میانه عیالم ز دور پیدا شد همان که شهدِ لبش بهر من شرنگ آمد کشید نعره که «آی بی‌حیای اکبیری!» صدا نگو که چنان غرّشِ پلنگ آمد گرفت لنگه اُرسی و بر سرم کوبید چنان که از دهنم بانگِ «ونگ ونگ» آمد شبش میان من و خانمم جدلها بود ولی ز خانه زاهد نوای چنگ آمد

گر خلیج فارس را نامد عرب، نفت در حلق معارض می‌کنیم پاچه‌خاری می‌کنیم از «کاسترو» چند ماچ از «هوگو چاوز» می‌کنیم با «پوتین» عهد اخوّت بسته‌ایم باج‌دادن هست جایز، می‌کنیم مشکلات مملکت خالی، سرِ آن قلم در دستِ مغرض می‌کنیم هرکسی گوید به زشتی هجو ما، در نشیمنگاهْش پونز می‌کنیم بعد از انشای چنین شعرِ قبیح معذرت‌خواهی ز حافظ می‌کنیم