بریده‌هایی از کتاب تمرین نیروی حال

هنگامی که تسلیم آن‌چه هست می‌شوید و کاملاً حضور دارید، گذشته تمام نیروی خود را از دست می‌دهد. شما دیگر به آن نیازی ندارید. کلید اصلی «حضور» است. کلید اصلی «حال» است.

از طبیعت یاد بگیرید: ببینید که همهٔ کارها جه طور انجام می‌شوند و چه طور معجزهٔ زندگی بدون ناخشنودی یا ناشادمانی پدیدار می‌شود. به همین دلیل است که مسیح گفت: «به سوسن‌ها نگاه کنید که چگونه رشد می‌کنند. آن‌ها نه تقلا می‌کنند، نه به خود می‌پیچند.»

زمانی که آگاهی به بیرون معطوف می‌شود، ذهن و جهان پدیدار می‌شوند. وقتی که این آگاهی به درون معطوف می‌شود، مبدا خود را درک می‌کند و به خانه، به جهان نامتجلی باز می‌گردد.

یکی از نیرومندترین تمرین‌های معنوی این است که به طور عمیق روی میرایی شکل‌های مادی، از جمله شکل خودتان مراقبه کنید. به این می‌گویند: بمیرید، پیش از آن که بمیرید.

آیا دچار فشار و استرس هستید؟ آیا آن قدر گرفتار رسیدن به آینده هستید که حال را تا حد ابزاری برای دست‌یابی به آن پایین آورده‌اید؟ این فشار به این علت است که شما «این‌جا» هستید؛ اما می‌خواهید «آن‌جا» باشید، یا آن که در حال هستید و می‌خواهید در آینده باشید. این شکاف شما را از درون پاره‌پاره می‌کند.

دست کم، به همان اندازه که به رویدادهای بیرونی علاقه‌مند هستید، به چیزی که درون‌تان جریان دارد هم علاقه نشان دهید. اگر درون شما درست باشد، بیرون هم سر جای خودش قرار خواهد گرفت. واقعیت اصلی، درون و واقعیت فرعی، بیرون است.

نیروی حال چیزی جز نیروی حضور شما نیست؛ چیزی جز آگاهی رهایی یافته از شکل‌های مختلف فکر. بنابراین، از سطح حال با گذشته مقابله کنید. هر چه بیشتر به گذشته توجه کنید، بیشتر به آن انرژی می‌دهید

آیا گذشته بخش زیادی از توجه شما را به خود جلب کرده است؟ آیا خیلی از اوقات – چه به صورت مثبت و چه منفی - از گذشته حرف می‌زنید یا دربارهٔ آن فکر می‌کنید؟ دربارهٔ موفقیت‌های بزرگ‌تان، ماجراها و تجربه‌هایی که داشتید یا داستان قربانی شدن‌تان و اتفاق‌های وحشتناکی که برای شما رخ داده است، یا احتمالاً دربارهٔ رفتاری که نسبت به کس دیگری روا داشته‌اید؟ آیا افکار شما را دچار احساس گناه، غرور، رنجش، خشم، پشیمانی یا احساس دل‌سوزی نسبت به خود می‌کند؟ اگر این طور است نه تنها احساسی دروغین را نسبت به خودتان تقویت می‌کنید؛ بلکه با انباشتن گذشته در روان خود، به فرآیند پیری بدن‌تان هم شتاب می‌دهید.

انتظار یک وضعیت ذهنی است. در اصل به این معناست که شما آینده را می‌خواهید؛ حال را نمی‌خواهید. چیزی را که به دست آورده‌اید نمی‌خواهید و چیزی را می‌خواهید که ندارید. با منتظر بودن، از هر نوعی که باشد، ناخودآگاه، بین این‌جا و اکنون، یعنی جایی که نمی‌خواهید در آن باشید و آیندهٔ برنامه‌ریزی شده، یعنی جایی که می‌خواهید در آن باشید، یک تضاد درونی ایجاد می‌کنید. چنین چیزی با گرفتن حال از شما، تا حد بسیار زیادی کیفیت زندگی‌تان پایین می‌آورد.

«انتظار در مقیاس بزرگ» منتظر ماندن برای تعطیلات بعدی، برای یک شغل بهتر، برای بزرگ شدن بچه‌ها، برای یک رابطهٔ به راستی بامعنا، برای موفقیت، برای پول درآوردن، برای مهم شدن یا برای روشن‌بین شدن است. برای آدم‌ها چندان غیرعادی نیست که تمام زندگی خود را منتظر باشند که زندگی را شروع کنند.

از خود بپرسید همین حالا چه «مشکلی» دارید؛ همین حالا، نه یک سال بعد، فردا یا پنج دقیقهٔ دیگر. این لحظه چه مشکلی دارید؟ همیشه می‌توانید با حال کنابر بیایید؛ اما هرگز نمی‌توانید با آینده مقابله کنید و البته،‌ مجبور به انجام این کار هم نیستید. راه حل، توان، اقدام درست یا منابع لازم، هر وقت که نیاز باشد، همین جا خواهد بود؛ نه قبل از آن در گذشته و نه بعد از آن در آینده. آیا شما یک «منتظر» همیشگی هستید؟ چه قدر از زندگی خود را در انتظار سپری کرده‌اید؟

آیا نگران هستید؟ آیا در فکرتان «چه می‌شد اگر» های زیادی دارید؟ آیا با ذهن خود یکی شده‌اید؛ ذهنی که خودش را در یک وضعیت آیندهٔ خیالی فرافکنی می‌کند و ترس را پدید می‌آورد؟ راهی برای مقابله با چنین وضعیتی وجود ندارد؛ چون چنین وضعیتی اصلا وجود ندارد. این یک توهم ذهنی است. شما می‌توانید این دیوانگی را که سلامتی و زندگی شما را تحلیل می‌برد، به سادگی با تایید لحظهٔ حال متوقف کنید.

در هر لحظه نسبت به گذشته بمیرید. شما به آن نیاز ندارید. تنها وقتی به گذشته برگردید که کاملاً به حال مربوط باشد. نیروی همین لحظه و کمال «بودن» را احساس کنید. حضور خود را احساس کنید.