بریده‌هایی از کتاب بابا لنگ دراز

من یک عهد غیرقابل نقض با خود بسته‌ام که هر چه تکلیف داشته باشم هرگز، هرگز شب درس حاضر نکنم، و در عوض کتاب‌های معمولی بخوانم و این خیلی لازم است برای این‌که ۱۸ سال توخالی پشت سر گذاشته‌ام که بایستی آن را پر کنم.

«حکمت بزرگی که انجیل به ما تعلیم داده است اینست، فقرا از این جهت خلق شده‌اند که برای دیگران مجال نیکوکاری به وجود آید!» ملاحظه می‌فرمایید. مثل این‌که فقرا هم یک نوع حیوان اهلی مفیدی هستند، اگر من حالا یک خانم تمام عیار نشده بودم بعد از دعا می‌رفتم و هر چه از دهانم درمی‌آمد به این اسقف می‌گفتم.

دلتنگی خانوادگی از آن بیماری‌هاست که من اقلاً در برابر آن مصونیت دارم؛ مگر کسی هم دلش برای پرورشگاه و مادام لیپت تنگ می‌شود!

کتاب و درس، کلاس‌های مرتب مغز آدم را زنده نگه می‌دارد، هر وقت هم مغز آدم خسته شد ژیمناستیک و ورزش‌های هوای آزاد و عده‌ای رفیق یکرنگ است که همه یک‌جور فکر می‌کنند وبه احساس یک‌دیگر پی می‌برند.

استاد شیمی می‌گوید: «طلبهٔ حسابی کسی است که جزئیات را دقیقاً بخواند.» ولی استاد تاریخ می‌گوید: «مواظب باشید و فکر خود را با شرح جزئیات خراب نکنید، آن‌قدر یاد بگیرید که دورنمایی از کلیات در نظرتان بماند.»

می‌بینید چگونه قوای روحی من دارد رشد می‌کند. تقریبا همه این روحیه را دارند. من با این فلسفه که یأس و نکبت و غم، قوای اخلاقی را تقویت می‌کنند مخالفم. افرادی که سعادتمند و خوشحال هستند که مهر و محبت می‌بخشند. من به اشخاص بدبین و از زندگی بیزار، ایمان ندارم. امیدوارم بابا شما به زندگی بدبین نباشید.

بابا من رمز واقعی خوشبختی را پیدا کردم و آن اینست که برای «حال» زندگی کن. افسوس گذشته را خوردن و به انتظار آینده به سر بردن غلط است بلکه باید از این لحظه بیشترین استفاده را کرد