بریده‌هایی از کتاب درک واقعیت جهان موازی

مهم‌ترین چیز برای شما نباید این باشد که در زندگی چه‌چیزی به دست می‌آورید، بلکه باید این باشد که چگونه زندگی می‌کنید و احساس‌تان چیست.

درمان واقعی یعنی هم‌راستایی کامل با خودتان، تا جایی‌که بتوانید همیشه مَسرور بودن را انتخاب کنید،

هستی ابدی است. فراتر از زمان است، پس، بایستی ابدی باشد. (از دیدگاه محدود به زمان می‌گوییم «ابدی» از دیدگاه خودش همان «بی‌زمانی» است).

مادامی که قدرت‌تان را واگذار می‌کنید، خود را قربانی می‌بینید و مادامی که احساس می‌کنید کنترلی بر زندگی‌تان ندارید، جز این نیست که انعکاس دقیق خودتان را از انرژی خودتان تولید می‌کنید، انعکاس خارجی آن را. بعد آن صورت بیرونی را سرزنش می‌کنید که آفریدهٔ خودتان و انتخاب خودتان است، اگرچه فراموشش کرده‌اید.

مدام در حال ارسال پیام به بیرون هستید. به چه کسی یا به چه‌چیزی؟ به خودتان، به آفرینش‌تان، به آینه‌ای که شما را منعکس می‌کند. مدام در حال شکل دادنِ تصویر در آینه‌ای هستید که شما را منعکس می‌کند. پس، لازم است کمی مراقب پیام‌های ارسالی‌تان باشید!

هرچیزی که شادی فراوانی به شما می‌دهد کمک‌تان می‌کند که ویژگی ارتعاشی‌تان را ارتقا دهید.

هرگز کسی را ندیده‌ام که بتواند هستی را متوقف‌کند حتی در هنگام مرگ.

داشتن یکپارچگی اجتماعی و غم‌خواری به این معنا نیست که به لانهٔ خرگوش دیگران فرو بروید. به این معناست که به بودن در حالت ارتعاشی دلخواه‌تان و به الگویی که هستید وفادار می‌مانید. به این معنا نیست که می‌کُشید و تجاوز می‌کنید یا هرچه را که لازم دارید از دیگران می‌ستانید. به این معنا نیست که دیگران را از خواسته‌های‌شان محروم می‌کنید تا به خشنودی خودتان میدان دهید. این نوع «خواسته‌های سطح پایین» حاکی از آن هستند که فرد هنوز نمی‌خواهد به انتخاب خود در سُرور باشد.

برای لحظاتی که واقعاً احساس خوبی دارید، سپاسگزار و قدردان باشید و بگذارید وجودتان از آن آکنده شود. بگذارید آن معنای آزادی‌تان باشد، بگذارید تأییدی بر این باشد که به‌لحاظ ارتعاشی، انرژیک، معنوی و آگاهی موفق هستید. احساس خوب همیشه برترین است.

خوب بدیهی است، همه می‌دانیم که خوشحالی به تجلّی نیست. همه این را می‌دانیم، اما بسیار کم‌اند افرادی که عملاً به آن خلوص و بلوغ رسیده باشند که حالتِ بودن را اولویت قرار دهند.