بریده‌هایی از کتاب هر که ایمانش بیش، امیدش بیشتر

شخص هزار تومان گم می‌کند، هزار تومان هم فکر می‌کند، هزار تومان هم غصه می‌خورد! می‌شود سه هزار تومان! امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود لاتُشعِر قَلبَکَ الهَمَّ عَلی ما فاتَ فَیُشغِلُکَ عَنِ الاستِعدادِ عَمّا هُوَ آتٍ (غررالحکم، ص ۳۲۱) اگر چیزی از دستت رفت غصه نخور و قلب خود را مشغول آن نکن تا از امور دیگر آینده باز نمانی.

مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می‌فرمود خدا با کارهایش با ما حرف می‌زند. هر وقت غصه‌دارمان کرد،‌ یعنی با ما کار دارد. غم، پیغام دوست است. غم پیغام اوست. وقتی غم آمد با او خلوت کن ببین با تو چه کار دارد.

شهید دستغیب در کتاب گناهان کبیره می‌گوید پس از شرک، هیچ گناهی بزرگ‌تر از یاس و ناامیدی نیست. با این استدلال که خدا با توبه، بندگان خاطی را مورد آمرزش و رحمت قرار می‌دهد. اما بدون توبه نه. حال تا وقتی که شخص مأیوس نباشد، هر گناهی هم که از او سر بزند ممکن است در صدد توبه باشد و استغفار کند و آمرزیده شود. اما شخص مأیوس چون امیدی به آمرزش خدا ندارد اصلاً توبه نمی‌کند و بدین ترتیب خود را از رحمت الهی محروم خواهد کرد. از این گذشته یأس سبب می‌شود که شخص جرأت یابد و مرتکب هر گناهی شود، چون می‌گوید من که جهنمی شده‌ام، چرا خودم را از شهوت دنیا محروم کنم؟!

ویروس ایدز از طریق صحبت و رفت و آمدهای عادی منتقل نمی‌شود، اما اگر بدانیم کسی ایدز دارد، اصلاً نزدیک نمی‌شویم و با او حرف نمی‌زنیم. از بس خطر را بزرگ می‌دانیم. اما ویروس بدبینی از طریق صحبت هم منتقل می‌شود. حواسمان باشد. یا باید آن قدر قدرت داشته باشیم که پشت سر هم پادزهر تولید کنیم و یا از صحبت با بدبین‌ها و منفی‌باف‌ها پرهیز کنیم.

هر کس به خدا ایمان دارد، او را به رحمانیت و رحیمیت می‌شناسد، و ایمان به چنین خدایی، قلب انسان را پر می‌کند از امید. پس این یک قانون است که هر که ایمانش بیش، امیدش بیشتر، زیرا بیشتر به رحمت خدا پی‌می‌برد.

خدا ما را برای شادی آفریده است نه برای غم.

طبق این جهان‌بینی نه ثروت علامت این است که خدا کسی را دوست دارد و نه فقر علامت خشم خدا بر کسی است. ثروت و فقر، سلامت و بیماری، نعمت و نقمت، همه و همه امتحان است. عکس‌العمل ما نسبت به امتحانات مهم است.

- استاد من اسب‌ها را به امان خدا رها کردم و حالا ... رفته‌اند! مگر نگفتید که به خدا امیدوار باشیم. مگر نگفتید که خدا مهربان است... - بله! خدا مهربان است و می‌خواست مراقب اسب‌ها باشد، اما برای این کار احتیاج به دستان تو بود که آن‌ها را ببندد. و تو دستان خود را به کار نگرفتی!

امید،‌ آری؛ اما امید کاذب، نه! بعضی می‌گویند امید به خدا، و هیچ کاری نمی‌کنند! مثل کسی که برای خرید می‌رود بازار، می‌پرسند پول داری؟ می‌گوید خیر، امید به خدا!

ما گرفتاریم، تو هم سر به سر ما می‌گذاری. - نگو گرفتار، بگو گرفتهٔ یار!

خدا وکیلی از خودمان بپرسیم که وقتی پیامکی با مضامین زیر به دستمان برسد، آیا آن را مثل مطالب ضد دینی فوق، برای ایمان خود و جامعه خطرناک می‌دانیم؟ * گذشته که حالم را گرفته است! آینده که حالی برای رسیدنش ندارم! و حال هم حالم را به هم می‌زند! به‌به! چه زندگی شیرینی!

اما ویروس بدبینی از طریق صحبت هم منتقل می‌شود. حواسمان باشد. یا باید آن قدر قدرت داشته باشیم که پشت سر هم پادزهر تولید کنیم و یا از صحبت با بدبین‌ها و منفی‌باف‌ها پرهیز کنیم. شوخی بردار نیست

تو مگو ما را بدان شه یار نیست با کریمان کارها دشوار نیست

هر اتفاقی که برای ما می‌افتد و هر نعمتی که خدا می‌دهد امتحان است لِّیَبْلُوَکُمْ فِی مَا آتَاکُمْ (مائده ۴۸)

امید و آرزو خیلی خوب است اما یادمان باشد سرمایهٔ زندگی و سرای امید و آرزوهایمان را با خواستن آرزوهای بیشتر خراب نکنیم!

اگر سازش کردی، همهٔ بلاها و سوزها، ساز می‌شود.

هنگام مشکلات و بلایا و هنگام شکست هنر امیدواری ما معلوم می‌شود. مؤمن واقعی کسی است که هم در خوشی و هم در سختی و بلا، به خدا و خدایی او و به رحمت او ایمان دارد.

آری! منم خدای مهربان تو و دیگر موجودات. چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از شما دور می‌کنم و شما ندانسته به دشمنی‌ام برمی‌خیزید یا در رحمت من تردید می‌کنید. اما هنوز دوستتان دارم.