بریده‌هایی از کتاب نامه عاشقانه به زمین

ازخودبیگانگی نوعی بیماری است که فراگیر شده است. بسیاری از ما احساس می‌کنیم که درونمان خالی است و در جستجوی چیزی برای پرکردن این خلأ هستیم. سعی می‌کنیم با مصرف دارو یا مسکرات یا مصرف چیزها این جای خالی را پر کنیم. با این حال، اعتیاد ما به مصرف، به خریدن و مصرف‌کردن چیزهایی که نیاز نداریم، موجب پریشانی فراوان و رنج بسیار خودمان و زمین شده است. عطش ما برای شهرت، ثروت، و قدرت سیری نمی‌پذیرد و این فشار فراوانی را به بدن ما و به سیاره وارد می‌کند. درک نمی‌کنیم که آن چه ما را خوشبخت می‌کند نه شهرت و ثروت و قدرت، بلکه سطح آگاهی هشیارانه ماست.

بنابراین گوش‌سپردنِ عمیق به رنج خود بسیار مهم است. آنگاه است که شفقت در ما جوانه می‌زند و کمتر رنج می‌کشیم و می‌توانیم به دیگران بیشتر کمک کنیم.

باید از فکرها فارغ شویم، به دم و بازدم خویش بازگردیم و فاصلهٔ میان خود و بدن را از میان داریم. اگر بتوانیم بدن خود را مایهٔ شگفتی ببینیم، فرصتی داریم که زمین را نیز مایه شگفتی بدانیم، و شفایافتن بدنِ زمین آغاز می‌شود.