بریده‌هایی از کتاب وحی و نبوت

«پیامبری» با آنکه از مسیر معنوی به سوی خدا و تقرب به ذات او و بریدن از خلق (سیر من الخلق الی الحق) آغاز می‌شود که مستلزم انصراف از برون و توجه به درون است، ولی سرانجام با بازگشت به خلق و برون، به منظور اصلاح و سامان بخشیدن به زندگی انسان و هدایت آن در یک مسیر صحیح (سیر بالحق فی الخلق) پایان می‌یابد.

انسانهایی که از نظر آگاهیها در متن جریان واقعیت قرار می‌گیرند و با بُنِ هستی و ریشه وجود و جریانها متصل و یکی می‌شوند، دیگر از هرگونه اشتباه مصون و معصوم خواهند بود.

اگر انسانی قدرت بر گناه نداشته باشد و یا یک قوّه‌ای جبری همواره جلوگیر او از گناه باشد، گناه نکردن او برایش کمالی شمرده نمی‌شود

پیامبران نه تحت تأثیر هواهای نفسانی قرار می‌گیرند و مرتکب گناه می‌شوند و نه در کار خود دچار خطا و اشتباه می‌شوند

عصمت یعنی مصونیت از گناه و از اشتباه

هیچ موجودی در این جهان، ثابت و یکنواخت نیست؛ دائما منزل و جایگاه عوض می‌کند و به سوی مقصودی روان است

وحی الهی تأثیر شگرف و عظیمی بر روی شخصیت حامل وحی یعنی شخص پیامبر می‌نماید

درجات وحی و هدایت برحسب تکامل موجودات متفاوت است.

خداوند متعال به حکم اینکه واجب‌الوجود بالذات است و واجب‌الوجود بالذات واجب من جمیع‌الجهات است، فیاض علی‌الاطلاق است و به هر نوعی از انواع موجودات در حدی که برای آن موجود ممکن و شایسته است تفضّل و عنایت دارد و موجودات را در مسیر کمالشان هدایت می‌کند