بریده‌هایی از کتاب وقتی فرزندانتان دکمه عصبانیت شما را فشار می دهند و شما چه باید بکنید

فرزندان شما فرزندان شما نیستند. آنها پسران و دختران خودِ زندگی هستند. آنها از طریق شما می‌آیند نه از شما، آنها با شمایند اما نه متعلق به شما. شاید شما بتوانید عشق‌تان را به آنها بدهید ولی نه افکارتان را، زیرا آنها خود دارای افکار خودشان هستند، شاید شما به جسم آنها پناه دهید نه روح آنها، زیرا روح آنها در خانه‌ی فردا مسکن دارد، شاید بخواهید مانند آنها شوید، اما از آنها نخواهید که مانند شما شوند. زیرا زندگی نه به عقب برمی‌گردد و نه با دیروز می‌ماند.

وقایع و احساسات معمولاً خارج از کنترل ما هستند. اما عکس‌العمل‌های ما تحت کنترل ما هستند. برای تغییر دادن عکس‌العمل‌هایمان باید تصورات خود را عوض کنیم.

تنها دلیل بچه برای "آزار"شما، جلب توجه شما به چیزی است که می‌خواهد یا نیازی دارد که مورد توجه قرار نگرفته است، و تنها راهی که برای حل این مشکل می‌داند فشار دادن دکمه ی[ عصبانیت ]شما است.

هیچ چیزی خوب یا بد نیست، بلکه این فکر ماست که باعث آن می‌شود. / ویلیام شکسپیر/

فرزندان ما در فشار دادن دکمه‌ی عصبانیت ما از هر کس دیگری ماهرترند. آنها می‌توانند خیلی زود ما را به آدمی تبدیل کنند که[ بارها]سوگند خورده بودیم هرگز آنگونه نخواهیم شد.

چیزی که ما شدیداً از والدین خود می‌خواستیم چیزی است که به سختی می‌توانیم به فرزندانمان بدهیم.

شما عجله دارید که به موقع به مقصدی برسید؛ ناگهان شخصی با فاصله چند سانتی‌متری جلوی ماشین شما می‌پیچد. در خلوت ماشین خودتان با فریاد ناسزا می‌گویید، بوق می‌زنید، چراغ‌های ماشین‌ را روشن می‌کنید و در تصورتان دکمه‌ای را فشار می‌دهید که چهار نیزه به چهار چرخ ماشین مقابل فرو رود و هر چهار تای آنها را پنچر کند. در این وضعیت فکری، هیچ‌گاه به ذهن شما خطور نمی‌کند که راننده آن ماشین هیچ خصومت شخصی با شما ندارد. احتمالاً به او خبر رسیده که زنش در حال وضع حمل است، یا پسرش با ماشین تصادف کرده، و یا اینکه کلاً راننده ای بی‌احتیاط و عجول است. صرف‌نظر از دلیل کار او، کار عاقلانه این است که سرعت اتومبیل خود را کم کنید و از درگیری احتراز کنید.

والدین مسئول رفتار فرزندانشان نیستند. والدین بخاطر عکس‌العملشان نسبت به رفتار فرزندشان مسئول هستند

رفتارهای غیرارادی و خارج از کنترل از ضمیر ناخودآگاه ما سرمی‌زنند که عادت‌ها، عقاید و احساسات قدیمی و ناخواسته در آن ذخیره شده‌اند.

بچه‌ها به‌دلیل اینکه خوششان می‌آید فریاد نمی‌کشند، مشت نمی‌زنند و یا فحش نمی‌دهند. آنها این کارها را می‌کنند تا چیزی بما بگویند. علائمی که آنها برای ما می‌فرستند، از اولین گریه‌ها قبل از اینکه زبان باز کنند تا رفتار گستاخانه‌ی آنها در سنین نوجوانی، باید به منزله درخواست کمک منظور شود، نه ابزاری برای آلت دست قرار دادن ما. این کار چه سودی برای آنها دارد؟ آنها می‌خواهند که ما مسئولیت بعهده بگیریم، به آنها اهمیت دهیم، و در کنارشان باشیم. چرا باید آنها ما را آلت دست قرار دهند؟

ما مسئول رفتارهای غیرارادی خود هستیم

'تو خیلی منو ناراحت می‌کنی' یک عبارت رایج است که نشانگر سرزنش بزرگی است که ما برای عصبانیت‌مان بر دیگران وارد می‌کنیم. ما آن را شنیده‌ایم و آن‌ را به دیگران انتقال می‌دهیم. زمان آن رسیده که چرخه را متوقف کنیم و به‌جای آن اینگونه اعتراف کنیم: "من خیلی عصبانی می‌شم وقتی... " مفهوم و در نتیجه مسئولیت آن به‌طور چشمگیری تغییر می‌کند.

وقتی والدین بیش از توان خود مسئولیت تقبل می‌کنند، بیش از اندازه برای فرزندانشان کار انجام می‌دهند، زیاده از حد حمایت می‌کنند و در نهایت فرزندان، زحمت آنها را به هدر می‌دهند، آنگاه مسئولیت به یک دکمه تبدیل می‌شود. در واقع آنها از فرزندان خود انتظار دارند که به آنها نمره‌ی خوب بدهند.

زمانی که عکس‌العمل شما نسبت به رفتار او سخت‌تر شود، او فکر می‌کند که باید دفعه‌ی بعد رفتار شدیدتر و بدتری نشان دهد. اما قصد او پاسخ به نیاز خود است، نه عصبی کردن شما. اگر شما به نیاز او پاسخ دهید، به فشار دادن دکمه‌ی شما نیازی نیست

اگر ما حرفهای فرزندمان را به خودمان بگیریم، بیشتر روی خودمان و نیازهایمان تمرکز می‌کنیم تا نیازهای فرزندانمان.

ما نمی‌توانیم از فرزندمان بدون توجه به سن‌ شان انتظار کنترل و هدایت اوضاع را داشته باشیم. این انتخاب ما است که آگاهانه و ارادی یا ناآگاهانه و غیرارادی عکس‌العمل نشان بدهیم و این چیزی است که بسیاری از ما یاد نگرفته ایم که بین آنها فرق بگذاریم. اما می‌توانیم یاد بگیریم. می‌توانیم اجازه بدهیم که فرزندانمان چگونگی آنرا به ما یاد بدهند. اکنون چه باید کرد؟

اگر چیزی وجود داشته باشد که بخواهیم در فرزندمان تغییر بدهیم، اول باید بررسی کنیم ببینیم که آیا آن چیزی نیست که بهتر است اول در خودمان تغییر بدهیم (کارل. جی. یونگ تکامل شخصیت) .

اصل دوم: ‌ همه‌ی بچه‌ها، بدون توجه به شرایط فیزیکی و یا عصبی، کامل به دنیا می‌آیند. هرکدام از این بچه‌ها که به ما سپرده می‌شوند، چه از طریق به دنیا آوردن آنها و چه از طریق به فرزندی قبول کردن، فرصتی برای یادگیری متقابل فراهم می‌کنند و هم به رشد شخصیتی ماکمک می‌کنند.

گذشته‌ی ما یک تکه‌ی مهم از پازل است جدا از ذهنیت‌های کنونی ما، آن چیزها و کسانی که ما با خود از گذشته آورده ایم جنبه‌های دائمی پازل ذهنیت ما را تشکیل می‌دهند که بر احساسات ما و در نتیجه بر عکس‌العمل ما تأثیر می‌گذارند. زمانی که فرزند شما اراده‌ی محکم و طبیعت سرسخت خود را از طریق مقاومت در مقابل خواسته‌های شما به نمایش می‌گذارد درواقع شما انعکاس صدای پدر و یا مادر خود را از اتاق زیرشیروانی می‌شنوید. "چطور جرئت می‌کنی. دیگه حق نداری به من حاضر جوابی کنی وگرنه پشیمون می‌شی. " این جملات برای شما آشنا هستند و ناخودآگاه ذهنیت شما را پر می‌کنند، شما را تحریک می‌کنند که از عصبانیت منفجر شوید و همین کلمات را بر سر فرزندتان خالی کنید. امکان دارد که فقط حس کنید که آرزوهایتان هیچ‌گاه در نظر گرفته نشده است. طبیعتاً، وقتی که بچه‌ی شما کاری را انجام می‌دهد که شما هرگز نتوانستید انجام دهید حس بسیار بدی به شما دست می‌دهد.

رفتار غیرارادی فی‌البداهه اتفاق می‌افتد و باعث تغییر مسیرمقاصد ما می‌شود. این رفتارها به ندرت مؤثر واقع می‌شوند و هیچ‌گاه نیازهای فرزندمان را در نظر نمی‌گیرند. آنها عکس‌العمل‌های عصبی ما هستند که دقیقا در زمان آرزوی آرامش از ما سر می‌زنند. ما از طریق این رفتارها الگوی غلطی را به نسل بعدی انتقال می‌دهیم.