بریده‌هایی از کتاب چرا آدم های خوب کارهای بد می کنند (خلاصه کتاب)

کدخدا ادامه داد: «فرزندم آرامش مهم‌ترین چیز در زندگی است. تنها وقتی نیروهای درونی تو در صلح باشند می‌توانی در مسیر درستی حرکت کنی و همواره کنترل همه چیز را در دست داشته باشی.»

پسرک که از شنیدن این داستان ترسیده بود، پرسید: «کدام‌یک از این گرگ‌ها پیروز می‌شوند پدربزرگ؟» کدخدا گفت: «هر دو! ببین فرزندم اگر من فقط به گرگ سفید اهمیت بدهم، گرگ سیاه خشمگین می‌شود و منتظر فرصت می‌ماند تا من را زخمی کند. اما وقتی به هر دوی آن‌ها توجه کنم، همگی برنده خواهند شد.»

کدخدای دهکده‌ای بزرگ احساس کرد که زمان آن رسیده تا به نوه‌اش درس زندگی بیاموزد. نوه را زیر درختی نشاند و به او گفت: «پسرم بین قلب و ذهن انسان همیشه نبردی وجود دارد. حتی درون من که کدخدای این دهکده هستم هم این جنگ برقرار است. اگر از این جنگ بی‌خبر باشی خودت را بازنده خواهی یافت. جنگ اینگونه است که انگار دو گرگ درون من زندگی می‌کنند. یکی سفید است و دیگری سیاه. گرگ سفید با مهربانی از همه چیز مراقبت می‌کند و گرگ سیاه همیشه به دنبال دعوا است. نه از خودش مراقبت می‌کند و نه از دیگران. گرگ سیاه به هیچ کس اعتماد ندارد و در نهایت هیچ کس هم نمی‌خواهد با او دوست شود. زندگی کردن با این دو گرگ بسیار سخت است.»

اگر به دنبال سرکوب کردن خودِ دروغین باشید، به این معنی است که از نیمه تاریک وجود خود دعوت می‌کنید تا در فرصت مناسب و از راه نادرست، خودش را نشان دهد.

برای کامل بودن به هر دوی این‌ها یعنی «خود حقیقی و خود دروغین» نیازمندیم. بنابراین باید بتوانیم بین این دو، توازن و هماهنگی ایجاد کنیم. یادتان باشد که نباید این توازن را با نادیده گرفتن نیمه تاریک و وسوسه‌های آن برقرار کنیم، این کار تنها باعث افزایش شکاف و در نهایت رنج بیشتر ما می‌شود.

اگر می‌خواهیم که با خودمان آشتی کنیم و آینده خوبی داشته باشیم، باید با خود دروغین‌مان که از زخم‌ها، شکست‌ها و خودبیزاری‌ها ایجاد شده است، دوست شویم. قبل از هر چیز باید خود دروغین‌مان را بپذیریم، در غیر این صورت نمی‌توانیم با او به صلح برسیم.

باید بدانید که این خود حقیقی ما نیست که باعث می‌شود به جاده تاریکی‌ها برویم، این خود حقیقی ما نیست که شرافت و عزت‌نفس ما را به یغما می‌برد و باعث می‌شود احساس حقارت کنیم، بلکه نفس زخم خورده ماست. این نفس زخم خورده، قسمتی از وجود ماست که در مقابل وسوسه‌های مختلف به شدت آسیب‌پذیر است و می‌تواند به راحتی زحمت‌های ما را به باد بدهد.

زمانی که خود سالم ما دچار رنج‌های مختلف می‌شود و نمی‌تواند آن‌ها را به خوبی هضم کند، آن وقت سرگردان می‌شود. در نتیجه خود حقیقی و اصیل‌مان از ذات جاوادانه‌مان جدا می‌شود و برای اینکه احساس کامل بودن داشته باشیم، سراغ ساخت خودِ دروغین می‌رویم. این خود دروغین مانند یک نقاب می‌ماند که با کمک آن می‌توانیم درون زخم خورده‌مان را در آن مخفی کنیم. به این ترتیب جنگ درونی ما آغاز می‌شود.

که تصور می‌کنیم، خود را بروز می‌دهند. به همین دلیل تاکید دارم که انسان‌ها باید با زخم‌های گذشته خود روبه‌رو شوند، از آن‌ها درس بگیرند و همچنین برای رشد و کمال خود از آن‌ها استفاده کنند. برخی افراد تلاش می‌کنند تا احساس شرم خود را با تعریف کردن داستان‌های شکست خود به دیگران نشان دهند. برای اینکه بتوانیم با شرم و افسوس درونی