بریده‌هایی از کتاب ازدواج شناسی؛ علم و هنر با هم ماندن!

ازدواج زمانی است که با فردی همراه شده و به او می‌گویید: «سفر زندگی با تو جذاب‌تر به نظر می‌رسد».

اولین نکته این است که جملات بسیاری را با «تو» یا حتی بدتر، با «تو همیشه» یا «تو هرگز» آغاز می‌کنید (زنگ خطر!). نمونه‌هایی از این جملات عبارتند از: «تو هرگز وسایلت را سرجای‌شان نمی‌گذاری»، «تو هرگز رابطهٔ جنسی نمی‌خواهی» یا «تو همیشه بوی پیاز داغ می‌دهی». این عیب‌جویی است؛ نه حل‌مسئله. درواقع به‌جای توجه به مشکل اصلی، خودِ فرد را یک مشکل می‌دانید. توهین، بی‌احترامی یا جریحه‌دارکردن احساسات شریک زندگی‌تان باعث می‌شود او تمایل کمتری به تلاش برای حل مسائل داشته باشد.

جنبه‌های دوست‌داشتنی همسرمان معمولاً همان چیزهایی است که ما را آزار می‌دهد. مثلاً اگر همسرتان ورزشکار باشد احتمالاً از این‌که زمان زیادی را در هفته به ورزش اختصاص می‌دهد، خشمگین می‌شوید، یا همسری که بسیار جذاب است و توجه دیگران را به خود جلب می‌کند که مایهٔ آزردگی شما است.

گاهی طلاق ساده‌تر از بازسازی روابط زوجی به نظر می‌رسد؛ درست مثل این‌که خرید یک هدفون جدید اغلب از تعمیر هدفون قبلی آسان‌تر است.

سعی کنید به‌خاطر فرزندان‌تان هم که شده روابط خوبی با خانوادهٔ همسرتان داشته باشید. وجود پدربزرگ و مادربزرگ_ و دایی و خاله و عمو و عمه_ به کودکان حس هویت و امنیت می‌دهد.

ترجیح‌دادن فرزندان به همسر همیشه به خانواده آسیب می‌زند. وی می‌گوید: «اگر فرزندان‌تان را بیشتر از همسرتان دوست داشته باشید، خانواده از هم گسیخته شده و همهٔ اعضا آسیب می‌بینند

مطالعات قویاً نشان می‌دهند کودکانی که والدین آن‌ها یکدیگر را دوست دارند، احساس شادی و امنیت بیشتری می‌کنند.

به باور جامعه‌شناسان و مشاوران کودک، مؤثرترین والدین، والدین «مقتدر» هستند. آن‌ها نه سهل‌گیر هستند و نه سخت‌گیر. نه دموکرات هستند نه دیکتاتور. آن‌ها تا حدی به بچه‌ها آزادی می‌دهند که قادر به مدیریت آن باشند. حمایتگر و تشویق‌کننده هستند

زنان برخی تکالیف والدگری را بهتر از مردان انجام می‌دهند؛ کارهایی که با مراقبت و گوش‌دادن ارتباط دارند. برخی وظایف را عموماً مردان بهتر انجام می‌دهند که معمولاً مرتبط با ایجاد فرصت خطرپذیری برای کودکان و تقویت اعتمادبه‌نفس آن‌ها است.

شما به‌گونه‌ای می‌توانید نقص‌های یکدیگر را در فرزندپروری جبران کنید.

بدتر از عذرخواهی به‌همراه «اما»، عذرخواهی با افزودن «اگر» است. هرگز آن را امتحان نکنید زیرا نوعی توهین است؛ رفتار تحقیرآمیز همراه با برتری‌جویی. «عذرخواهی می‌کنم اگر ناراحت شدی»، «عذرخواهی می‌کنم اگر منظورم را درست منتقل نکردم» یا «عذرخواهی می‌کنم اگر دلجویی من کارساز نبود». مفهوم واقعی این نوع جملات این است: «اگر شما درست بگویی و من ناخواسته کار اشتباه پیش‌پااُفتاده‌ای را انجام داده باشم که بعید است! بسیارخوب، من اشتباه کردم». فردی که از رفتار شما رنجیده هرگز با این نوع پاسخ‌ها راضی نخواهد شد؛ زیرا فاقدِ عنصر اصلی عذرخواهی است: پشیمانی

سال‌های زیادی طول کشید تا بفهمم مردی که با او ازدواج کرده‌ام وقتی ۱) خوب خوابیده است و ۲) به‌اندازهٔ کافی غذا خورده است، رفتار منطقی‌تری دارد.

یک مطالعهٔ طولی (۱۲) نشان داد شخصیت زوج‌ها در طول ۱۸ ماه اول ازدواج تغییر می‌کند؛ اما نه لزوماً تغییری مثبت: به‌عنوان مثال، هر دو طرف کمتر سازگاری نشان می‌دهند. در این زمان است که تمام نگرش‌ها و عاداتی که از خانوادهٔ اصلی خود به ارث برده‌ایم، مثل موشی که لانه‌اش در ساخت‌وساز خراب شده باشد، ناگهان خودش را نشان می‌دهد.

والدین همسرتان در به‌دنیاآوردن او نقش داشته‌اند؛ بنابراین حداقل به‌اندازهٔ گاهی سَرزدن، مدیون‌شان هستید.

برخی از این مشکلات تقصیر خودمان است. گاهی در روش خاص خود برای انجام کارها، سرمایه‌گذاری زیادی می‌کنیم. واضح است که من نسبت به همسرم هیجان بیشتری برای بزرگ‌کردن بچه‌ها دارم و تنها چیزی که برایم اهمیت دارد این است که این کار را به‌خوبی انجام دهم؛ حتی اگر همسرم در این زمینه به من کمکی نکند

ژاپن تا یک سال مرخصی زایمان با ۶۰ درصد حقوق را برای پدران در نظر گرفته است؛ اما کمتر از ۲ درصد مردان از آن استفاده می‌کنند.

برای نوزادتان اهمیتی ندارد که شما یک مدیر بازاریابی باتجربه با سرمایه‌گذاری‌های عظیم بوده‌اید؛ او فقط نیاز دارد بعد از خوردن شیر، باد معده‌اش را رها کند.

مقایسه‌کردن که اغلب در زندگی مشترک جولان می‌دهد، دزدِ شادکامی است.

بر اساس تحقیقات، یکی از روش‌های مردان در نشان‌دادن «کیفیت مردانگی» خود حتی در قرن ۲۱ اُم، خرج‌کردنِ پول است.

زنان اغلب درآمدشان را کمتر از مقدار واقعی و مردان بیشتر از مقدار واقعی گزارش می‌کنند. علت چیست؟ محققان معتقدند دلیل این امر آن است که مردان با این تصور که آن‌ها دیگر تنها نان‌آور خانواده نیستند در کشمکش‌اند. قرن‌ها است که وظیفهٔ مردان تأمین مخارج زندگی بوده است_ اغلب مردان امروزی در خانواده‌هایی با این الگو بزرگ شده‌اند_ بنابراین وقتی احساس می‌کنند تنها نان‌آور خانواده نیستند یا نمی‌توانند باشند، به‌عنوان یک مرد احساس ضعف می‌کنند.