بریده‌هایی از کتاب پسری که دور دنیا را رکاب زد؛ سفر به آسیا (کتاب سوم)

اگر فقط یک گوشه منتظر بمانی و آرزو کنی که توی هر چیزی متخصص شوی هیچ گاه چیز خوبی از کار در نمی‌آیی.

دلت برای چیزهایی از خانه تنگ می‌شود که در مواقع عادی چندان به آن‌ها توجه نمی‌کردی.

شروع هر چیزی واقعاً روش خوبی است. این بهترین راه برای خوب شدن در هر کاری است. اگر فقط یک گوشه منتظر بمانی و آرزو کنی که توی هر چیزی متخصص شوی هیچ گاه چیز خوبی از کار در نمی‌آیی. هیچ وقت چیزی را بدون سختی به دست نمی‌آوری. شروع، بهترین راه برای جلو رفتن است. حتی بهتر است دست به کاری بزنی و شکست بخوری تا این‌که به خاطر ترس، نتوانی آن را شروع کنی.

ما همه در جادهٔ رو به آفریقا زندگی می‌کنیم. همین حالا از پنجره به بیرون نگاه کن. می‌توانی جاده را ببینی؟ آن جاده، همان یکی، جادهٔ آفریقاست. همان دو تا راه عبور، تو را به هر جایی می‌رسانند، به آفریقا، به چین، یا به هر جایی که آرزو داری بروی. تنها چیزی که نیاز داری این است که یک برنامه داشته باشی و شروع کنی. شاید حالا وقتش نباشد، حتی تا چند سال دیگر هم ممکن نباشد اما می‌توانی رؤیای ماجراجویی را همین امروز شروع کنی و می‌توانی همین حالا جستجو برای ماجراجویی‌های نزدیک به محل زندگی‌ات را شروع کنی. مجبور نیستی برای داشتن یک ماجراجویی، دور دنیا را رکاب بزنی. همه می‌توانند نزدیک خانه‌هایشان جایی برای اکتشاف پیدا کنند. شاید بتوانی توی حیاط چادر بزنی، روی چوب‌ها هات‌چاکلت درست کنی و حتی از یک درخت جدید بالا بروی. اما اگر یک روز فکر بزرگی کردی و تصمیم گرفتی که از آن خیابان به سمت پایین بروی، همیشه از کاری که کردی، خوشحال خواهی بود.

امتحان کردن چیزهایی که نمی‌دانی چطوری پیش می‌روند، هیجان‌انگیز است. پس شروع کرد.

دنیا از چیزی که توی تلویزیون به نظر می‌رسد جای بهتر، صمیمی‌تر و شادتری است. فکر کرد این یکی از مهم‌ترین درس‌هایی بوده که در جاده یاد گرفته. و عجب جادهٔ بلندی هم بود! حالا فهمیده بود که می‌تواند تا صد سال، هر روز رکاب بزند و هنوز همه چیز دنیا را ندیده باشد. چطور دنیا می‌تواند برای کسی خسته‌کننده باشد در حالی که در هر گوشه، چیز جدیدی انتظارش را می‌کشد؟