بریده‌هایی از کتاب شازده کوچولو

«عمری که برای گل سرخت گذاشته‌ای باعث شده گل سرخت این‌قدر مهم شود.»

روباه را به یاد آوردم. اگر کسی اجازه دهد اهلیش کنند، خودش را در معرض خطر گریه‌کردن قرار داده است.

«شماها اصلاً مثل گل سرخ من نیستید، و هنوز هیچ چیزی نیستید. هیچ‌کس شما را اهلی نکرده است و شما هم هیچ‌کس را اهلی نکرده‌اید و درست مثل روباه من هستید وقتی که اولین بار او را دیدم. فقط یک روباه مثل صد هزار روباه دیگر بود. اما حالا او را دوست خودم کرده‌ام و حالا در همهٔ دنیا تک است. و گل‌ها خیلی خجالت‌زده شدند. و ادامه داد: «شما خیلی زیبا هستید، اما خالی هستید، کسی نمی‌تواند برایتان بمیرد. مطمئن باشید، وقتی که یک رهگذر عادی گل من را می‌بیند همان فکری را می‌کند که وقتی که شما را می‌بیند- اما او خودش برای من مهم‌تر از صدها گل سرخ مثل شماست، چون من فقط او را آب داده‌ام، چون فقط او را زیر حباب شیشه‌ای قرار داده‌ام، چون فقط برای او حفاظ درست کرده‌ام، چون فقط برای او کرم‌های ابریشم را کشته‌ام (به جز این که دو یا سه تا از کرم‌ها را که نگه داشته‌ام تا پروانه شوند)، چون فقط به گریه‌ها و یا فخرفروشی‌های او گوش کرده‌ام، یا حتی وقتی که او چیزی نمی‌گفت او را نگاه کرده‌ام چون او گل سرخ من است.

«تحسین یعنی چه؟» «تحسین یعنی این‌که به نظر تو من خوش‌تیپ‌ترین، خوش‌لباس‌ترین، ثروتمندترین و هوشمندترین آدم روی این سیاره هستم.» «اما شما تنها آدم روی سیاره خودت هستی!»

مرد دائم‌الخمر با صدای محزونی گفت: «می می‌خورم.» شازده کوچولو پرسید: «چرا می می‌خوری؟» مرد دائم‌الخمر جواب داد: «که فراموش کنم.» شازده کوچولوکه دلش برای او سوخت گفت: «چه چیزی را فراموش کنی؟» مرد دائم‌الخمر سرش را پایین انداخت و اعتراف کرد: «فراموش کنم که شرمنده‌ام.» شازده کوچولو که می‌خواست به او کمک کند با سماجت پرسید: «شرمنده از چی؟» مرد دائم الخمر جواب داد: «شرمنده از نوشیدن می!» و در سکوتی غیرقابل نفوذ فرو رفت و حرفش را تمام کرد.

روباه گفت: «آدم‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند، اما تو نباید آن را فراموش کنی. تو تا آخر عمرت مسئول چیزی هستی که آن را اهلی کرده‌ای. تو مسئول گل سرخت هستی...

شازده کوچولو گفت: «آدم‌های سیارهٔ تو پنج هزار گل سرخ را در یک باغ می‌کارند و به دنبال گلی می‌گردند و آن گل را پیدا نمی‌کنند.»

رفتم. من تنهاتر از ملوان کشتی شکسته‌ای

و به عبارت دیگر، حدود ۲.۰۰۰.۰۰۰.۰۰۰ آدم بزرگ دارد.

«هیچ‌کس نمی‌داند چه می‌شود.»