بریده‌هایی از کتاب نقد بوم گرا

بعد از جدا شدن سر سیاوش از بدنش دیگر نگاه شاعر به طبیعت نگاه عادی نیست؛ غروب خورشید یعنی جدایی چهره آفتاب از قامت سرو: چو از سروبن دور گشت آفتاب سر شهریاراندرآمد به خواب (همان) در این بیت شاعر جدایی سرو و آفتاب را مطرح کرده است که از کهن‌ترین الگوهای اساطیری است. همنشینی عناصر طبیعت و مفاهیم نمادینی که با خود دارند، موضوع جالبی است که می‌تواند عنوان یک تحقیق باشد. برای مثال، از سویی درخت سرو و کاج در پیوند با آیین میترا و خورشید هستند (رضایی، ۱۳۸۷: ۲۷) و از سویی خورشید نماد بزرگ حیات دوباره و جاودانگی و سرو نیز نماد دوام و نامیرایی است، و وقتی در شعر فردوسی این دو از هم جدا می‌شوند معنای مرگ را در خود دارند.

از دیگر عواملی که در چگونگی شکل‌گیری اسطوره‌ها و سپس نمادها دخیل بود، فرهنگ و باورهای ملت‌های مختلف است که تحت‌تأثیر آن خلق‌وخوی‌هایی را به پدیده‌های طبیعت و جانداران نسبت می‌داد. قدرت برای شیر، استواری برای کوه، حیله‌گری برای روباه، شومی و انزوا برای جغد و صدها نمونه دیگر صفات و ویژگی‌های واقعی و حقیقی نیست، بلکه برداشت و تصور انسان‌ها نسبت به محیط زیستشان بوده و هست.

یکی دیگر از عواملی که در جهان اسطوره در نگرش انسان‌ها نسبت به پدیده‌های طبیعی تأثیرگذار بود، ویژگی‌های ظاهری و ویژگی‌های طبیعی این پدیده‌هاست. برای مثال، دلیل ایزد دانستن گربه‌ها به‌جز نگهداری غله‌ها از موش، زیبایی چشم‌های این حیوان است که یادآور ماه بود (وارنر، ۱۳۸۶: ۵۰۷).

با تغییر جغرافیا و محیط زیست ممکن بود نگرش به هر پدیده تغییر کند. برای مثال، در فلسطین جغدهای خاکستری کوچک را که کنار غلات ظاهر می‌شدند خوش‌یمن می‌دانستند؛ زیرا پرندگان و پستانداران دیگر را شکار می‌کردند و مانع آسیب رساندن آنها به غلات می‌شدند (وارنر، ۱۳۸۶: ۵۲۵). اما یونانی‌ها همین جغد را شوم و مرتبط با مرگ می‌دانستند (همان)

در فرهنگ‌های اسطوره‌ای ملاحظه می‌کنیم که بعضی از پدیده‌ها هم‌زمان که نماد زندگی محسوب می‌شوند، نماد مرگ نیز هستند. آب در تمامی فرهنگ‌ها نماد زندگی و تزکیه و باروری است درعین‌حال نابودگر و مرگزا نیز هست؛ چراکه ممکن است سیل شود و همه‌چیز را در خود ببلعد. احساس نیاز، ایزد بانوی آب یا آناهیتا را در ایران باستان پرستیدنی می‌کند و احساس ترس در حماسه اودیسه طوفان ویرانگر را حاصل عملکرد رب‌النوع باد و دریا می‌داند.

همچنین نگاه ابزاری مارکس به طبیعت می‌گوید: (در نظام سرمایه‌داری) طبیعت به ابژه بشریت بدل می‌شود یعنی به ماده کاربردی و بدون ارزش فی‌نفسه، و کشف نظری قوانین خودمختار طبیعت فقط نیرنگی پنداشته می‌شود که باید تحت سلطه نیازهای بشری درآید، خواه به‌عنوان ابژه مصرف یا ابزار تولید (همان، ۱۳۳-۱۳۴)

زمانی که سهراب سپهری به درخواست سازمان آب، شعر «آب» را می‌سراید و در شعرش ما را به نیالودن آب دعوت می‌کند، فرقی برایش ندارد که آن آب انسانی را سیراب کند یا درخت سپیداری یا کفتری یا حتی این آب، آب راکدی باشد که تصویری زیبا بر آن منعکس شده است.

ما در زبان فارسی از واژه‌ها و ترکیباتی مثل آب زیرزمینی، فاضلاب، آب لوله، آب آشامیدنی، آب چاه، آب شور یا شیرین، آب راکد یا روان، آب کُر یا قلیل، آب معدنی و... استفاده می‌کنیم. با این تنوع نام‌گذاری در آب‌های موجود در سطح کره زمین برش‌هایی معنایی ایجاد می‌نماییم. اکنون به نحوه رفتارمان در شهر و روستا با این انواع مختلف تأمل کنیم. ممکن است در از بین نبردن آب لوله‌کشی تعهد داشته باشیم؛ اما آیا در مقابل آب‌های شور دریاچه‌ها یا آب چاه و آب‌های زیرزمینی هم همین تعهد را داریم؟ آیا در نیالودن آب رودخانه‌ها همان‌قدر دقت می‌کنیم که در نیالودن آب راکد حوض منزلمان؟ خشک شدن قنات یک روستا برای مردم همان‌قدر فاجعه‌آفرین است که خشک شدن دریاچه شور ارومیه؟

الگوی‌های زبان انگلیسی تمایل دارند تا منابع «طبیعی» را نه به‌صورت کلی بلکه منفرد و جدا از هم درک کنند. درک کلی محیط زیست مستلزم این است که از قطعه‌قطعه شدن حقیقت بیرونی در گفتار و فکر خود آگاه باشیم، این درک در گام نخست نیازمند ایجاد تغییر در عادت‌های زبانی ماست. تا زمانی که ما آب داخل یخچال را از آب پس‌مانده «کارخانه‌های» صنعتی و نیز آب دریا و اقیانوس جدا می‌دانیم، برایمان دشوار خواهد بود از آلودگی آب جلوگیری کنیم (Chawla, ۱۹۹۱: ۲۵۴).