بریده‌هایی از کتاب تربیت دینی کودک

اگر در جامعهٔ ما عاشقان شهادت پیدا شدند و آن‌طور در جبهه‌ها جان‌فشانی کردند، به‌علت همان صبر و ایثار مجاهدان صدر انقلاب بود؛ ولی حالا که شلاق برداشته شده، نفسانیات دوباره طلوع کرده و درگیری‌ها و اختلاف آغاز شده است. (اِنَّ الاِنسَانَ لَیَطغَی اَن رآهُ استَغنَی).

مربی یا پدر و مادر، با پاسخ‌دادن به همهٔ پرسش‌های طفل، او را مقلد و عاجز بار می‌آورند؛ اما اگر به‌جای ده‌ها بار جواب‌دادن، ملاک حق و باطل یا راهِ یادگرفتن پاسخ پرسش را به او بدهند، مسائل دیگر را خودش می‌شناسد و انتخاب می‌کند.

برای این کار زمینه‌ای باید فراهم شود تا فرزند بتواند استعدادهای فطری را که خدا به او داده است، نوعی بِدِهی تلقی کند. بچه وقتی ببیند هوشش از دیگران بیشتر است، باید به‌نحوی بفهمد که در مقابل خدا، از دیگران بدهکارتر است. بداند این‌ها خوبیِ او نیست؛ بلکه بارهایی است که بر دوش اوست و بدهکاری‌هایی است که باید بپردازد. دانش‌آموز اگر این را درک کند، خودش سراغ انبیا می‌رود؛

استفاده از دستاوردهای غرب در علوم غیرانسانی مشکلی ندارد؛ اما اگر بخواهیم از علوم‌انسانی آن‌ها استفاده کنیم، مشکلاتی پیدا می‌شود؛ زیرا تعریفی که اسلام از انسان ارائه می‌دهد، با تعریف آن‌ها از انسان، متفاوت است.

راننده‌ای که با نردهٔ کنار جاده تصادف می‌کند، ممکن است آن را عامل خسارات خودش بداند و ناراحت شود؛ ولی وقتی از ماشین پیاده می‌شود و درهٔ آن سمت نرده را می‌بیند، در دلش از کسی که نرده‌ها را درست کرده است، تشکر می‌کند! مصائب و سختی‌ها نرده‌های دور زندگی ما برای جلوگیری از سقوط هستند. مصیبت سنگی است که گلدان منیّت انسان را می‌شکند

«آگاهی» در جهت‌گیری انسان فطرت‌گرا، نقش اصلی را دارد، در حالی که برای شخص طبیعت‌گرا، «منفعت» جهت‌دهندهٔ اصلی است.

تلاش فرعون هم برای تغییردادن نوری که در وجود آسیه (ع)، همسرش، روشن شده بود، به جایی نرسید. پوستهٔ «ما فی الانسان»، به‌اندازه‌ای مقاوم است که دست بیرونی به داخل آن دراز نمی‌شود؛ به‌عبارت دیگر کسی به درون دستگاه فهم کسی راه ندارد و فرمان‌ها و تصمیم‌های داخلی از دسترس اوضاع محیطی خارج کاملاً به دور است. حالا این اوضاع خارجی، پیغمبر اولوالعزم باشد یا اشقی‌الأشقیاء، هیچ‌کدام نمی‌توانند خوبی و بدی خودشان را به دیگری القا کنند؛ زیرا در آخر، همه‌چیز به انتخاب داخلیِ خودِ انسان بستگی دارد.