بریده‌هایی از کتاب مرثیه ابوعتا

«خورشید را به بند کشیده‌اند؛ اما او همچون خورشید گرما و روشنایی‌اش را از سرِ هیچ کسی، حتی آدم‌های بدی مثل من دریغ نمی‌کند!»

«تحمل یک عمر تاریکی، ارزش دیدن یک لحظه روشنایی را دارد.»

چسباندن هیچ‌وقت مثل همان اول نمی‌شد؛ چه دل باشد، چه سفال و کوزه. شاید این کوزه را بتوان با سریش چسباند و تکه‌هایش را کنار هم گذاشت، اما دلِ شکسته‌اش را چه باید کرد؟!

«مَن مَاتَ مِنَ العِشق فَقَد مَاتَ شَهیداً»

گاهی عشق در لحظه رخ می‌دهد؛ یک روز، یک عمر است از برای عاشقی که چشم‌انتظار معشوقش باشد.

عشق، انسان را به دل طوفان می‌کشاند.

خزان در پی بهار چنین روان نیست که من در پی بهاری چون تو روانم.

صدای قهقههٔ بلندی در زندان پیچید. کورمال‌کورمال جلوتر رفت تا به د

از شوق چشم‌های تو آتش به جان و قلبِ بی‌قرار شد اگر جرئت گداختن نیست از عشق حذر باید...

عشق، دلِ دریایی می‌خواهد و زهرهٔ شیر.

منم آن عاشق خسته که از اعماق جانش به ماه حسرت می‌برد که راه به خانهٔ دلبر دارد و من بی‌نصیب و محرومم از دیدار... ای ماهِ سیمین‌پیکر! به نیابت از من، روی ماهش را ببوس