بریده‌هایی از کتاب همنام گل های بهاری

دوراندیشی، همزاد خِرَد است و او که «عقل کل» بود، دوراندیش‌ترین انسان‌ها بود. پیش از انجام هر کاری، پیامدهای آن را می‌سنجید و می‌فرمود: کسی که به فرجام‌ها بنگرد، از ناگواری‌ها در امان مانَد.

پوزش‌پذیری از ویژگی‌های ممتاز انسان بزرگ است و او چنین بود. فرمود: آیا به شما خبر دهم بدترینتان کدام است؟ گفتند: آری، ای پیامبر خدا! - کسی که از اشتباه در نمی‌گذرد، پوزش را نمی‌پذیرد و از لغزش چشم‌پوشی نمی‌کند. با همهٔ تشویق‌هایش به این که اگر کسی کار بدی کرد؛ حتماً پوزش بخواهد، باز برای حفظ کرامت انسانی دستور می‌فرمود: مبادا کاری کنی که ناگزیر باشی پوزش طلبی.

با فروش خانه و صَرف پول آن در کار دیگر مخالف بود و می‌فرمود: کسی که خانه‌ای بفروشد و با پول آن خانهٔ دیگری نخرد، برکت نیابد

می‌فرمود: هرگاه زنی فرزند زایید، نخستین چیزی که باید بخورد خرمای تازه است؛ و اگر در دسترس نبود، خرما (ی غیرتازه). اگر چیزی برتر از خرما وجود داشت، آفریدگار پس از تولد عیسی؟ ع؟ آن را به حضرت مریم می‌خورانید

حتی‌الامکان تنها غذا نمی‌خورد و می‌فرمود: برای خوردن دور هم جمع شوید. خجستگی و برکت در این کار است. خوردن را با نام آفریدگار آغاز می‌کرد و با ستایش او به پایان می‌بُرد.

هنگامی که پروردگار به تو دارایی می‌دهد، باید تأثیرش در (زندگی) تو دیده شود.

می‌فرمود: چرا دندان‌های شما را زرد و کثیف می‌بینم؛ شما را چه شده است که مسواک نمی‌زنید؟ (۱۰۰) دندان‌ها را آفریدگار والا آفریده است. آن‌ها ابزار خوردن، وسیلهٔ جویدن، عامل اشتها و آماده ساختن معده‌اند.(۱۰۱) دو رکعت نماز با مسواک، برتر از هفتاد رکعت نماز بی‌مسواک است.(۱۰۲)

دندان‌هایتان را خلال کنید؛ برای فرشتگان چیزی منفورتر از آن نیست که در دندان‌های کسی (باقیمانده) غذا را ببینند

دیدم در پیالهٔ آبی که در خانه بود خود را می‌نگرد و موهایش را مرتب می‌کند و می‌خواهد نزد دوستانش برود. بدو گفتم: پدر و مادرم فدایت باد! تو پیامبر و بهترین آفریده هستی، به آب می‌نگری و خود را می‌آرایی؟ حضرت فرمود: خداوند دوست دارد هرگاه بنده‌ای نزد دوستانش می‌رود، خود را بیاراید.

از خانم‌ها می‌خواست ناخن‌هایشان را بلند کنند و آن را زینت و آرایش می‌دانست

می‌فرمود: لباس‌های خود را بشویید؛ موهای خود را کوتاه کنید؛ مسواک بزنید؛ آراسته و پاکیزه باشید؛ زیرا یهودیان چنین نکردند و زنانشان زناکار شدند. (۷۵)

انس گفته است: آفریدگار هر پیامبری فرستاد گل‌چهره بود و... پیامبر شما (حضرت محمد(ص)) خوش‌چهره‌ترین آنان بود. (

می‌فرمود: (شب معراج) وارد بهشت شدم، صاحب سگی را دیدم که حیوان را سیراب کرده بود.(۳۲) زن بدکاره‌ای را بخشیدند؛ زیرا از کنار سگی گذشت که کنار چاه آب (کم‌عمقی) از تشنگی له‌له می‌زد. سگ، در آستانهٔ مردن بود. زن کفش را درآورد و آن را به روسری‌اش بست و با آن آب از چاه برآورْد (و به سگ داد) و به خاطر همین بخشیده شد.(۳۳) هرگز عضوهای جانداری را نبُرید؛ گرچه آن حیوان، سگی درنده باشد.(۳۴)

اَنَس می‌گوید: ده سال خدمتش را کردم؛ نه هرگز دشنامم داد و نه کتکم زد؛ نه مرا از خود رانْد و نه به رویم اخم کرد. گاه در کاری که دستور فرموده بود سستی می‌کردم، سرزنشم نمی‌کرد و اگر کسی از خاندانش نکوهشم می‌کرد، می‌فرمود: رهایش کنید. اگر می‌توانست انجام می‌داد.

در سفر، ظرف آب‌خوری (ویژهٔ خود را) همراه می‌برد.

در سفرها، هرگاه در محلی فرود می‌آمد، تا دو رکعت نماز در آن جا نمی‌خوانْد، کوچ نمی‌کرد.

اگر به هر دلیلی نمی‌خواست غذایی را بخورد، از آن عیب‌جویی نمی‌کرد.